Ηταν πάντα, γράφει η Repubblica, μια αντισυμβατική κυρία. Δύστροπη όταν οι άλλες ήταν πειθήνιες, ξανθιά όταν οι άλλες ήταν καστανές, αδύνατη όταν οι άλλες ζουμερές, ντυμένη από την κορυφή έως τα νύχια όταν οι άλλες επεδείκνυαν τα προσόντα τους, αλλά και με έναν μεγαλοαστικό αέρα όταν οι άλλες έκαναν τα κορίτσια της διπλανής πόρτας, προβληματική όταν οι άλλες ήταν υποδείγματα αυτοπεποίθησης και συναισθηματικής ασφάλειας.

Αυτός ο μεγαλοαστικός της αέρας κοντραριζόταν με τη μυρωδιά κλεισούρας που κουβαλούσαν πάνω τους οι άλλες, ενώ η τραχιά σαν γυαλόχαρτο φωνή της, δεν θύμιζε σε τίποτα τις ναζιάρικες φωνούλες των συναδέλφων της. Η Μόνικα Βίτι υπήρξε μια ηθοποιός μοναδική στο είδος της, μια ψυχή χωρισμένη στα δύο, ικανή να μεταμορφώνεται, να αυτοσαρκάζεται και να μετεμψυχώνεται σε κάτι άλλο από ταινία σε ταινία.

Το κορίτσι Μόνικα Βίτι κι έπειτα η σινόρια Βίτι δεν δίστασε να πει αντίο σε ένα κομμάτι της ζωής της όταν εκείνη η ζωή άρχιζε να επαναλαμβάνεται και δεν της επέτρεπε να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να φυλακιστεί σε έναν ρόλο ή απλώς να πλήξει, για να χτίσει την άλλη Μόνικα, την ηθοποιό που με επιδεξιότητα μπορούσε ν΄αλλάζει προφίλ απ’ τη μια μέρα στην άλλη, εγκαταλείποντας τα στεγανά της κομψής, ξανθιάς κυρίας.

Στις  επόμενες ερμηνείες της, εμφανίζεται μελαχρινή  και σκληρή με ένα όπλο στο χέρι, με το δάκρυ στο τσεπάκι αλλά και μ’ ένα τσιγάρο που το σβήνει βουτώντας το στο αυγό που πρόκειται να σερβίρει για πρωινό στον σύζυγο. Μα για ποιο πρόσωπο μιλάμε τώρα; Για το κομψό, μπερδεμένο κορίτσι της «Η  Νύχτα» με προβλήματα ταυτότητας και επικοινωνίας; Ή για την παθιασμένη, άξεστη Ιταλίδα με το όπλο στο χέρι, που γνώρισε και το εκτός συνόρων κοινό της;

Μα δεν έχει σημασία. Την Μόνικα Βίτι την αποδέχεσαι τόσο για την νευρωτική ερμηνεία της στην «Κόκκινη Ερημο», όσο και για τη χάρη, το χιούμορ και τη δοτικότητά της στην ταινία «Η σκόνη των αστεριών».

Σ’ αυτή την Μόνικα Βίτι, τη γυναίκα με τα δυο στυλ, με τις δυο ζωές και τις δυο καλλιτεχνικές πορείες , αλλά και στη Μόνικα που έζησε δυο φορές, το θέατρο «Διόσκουροι» της Ρώμης, φιλοξενεί και αφιερώνει τη φωτογραφική έκθεση που φέρει τον υπέροχο τίτλο: «La dolce Vitti», η γλυκιά Βίτι.

Φωτό: Η Βίτι στην «Κόκκινη Ερημο» («Deserto Rosso», 1964) του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Πηγή:  Film Duemila

Δικηγόρο; Σύμβουλο; Οχι, στις πολύ κρίσιμες στιγμές οι μεγάλοι μάνατζερ της Σίλικον Βάλεϊ και του λονδρέζικου Σίτι απευθύνονται σε εκείνους που θεωρητικά απέχουν μίλια μακριά από τους ανάγκες τους: τους φιλοσόφους.

«Δεν προσφέρει λύσεις. Κάνει ερωτήσεις και βοηθάει τον πελάτη να ανακαλύψει νέες προοπτικές εστιάζοντας στην κριτική σκέψη, τις αξίες και την έννοια του γούστου» γράφει ο Guardian. Είναι κάτι που ο Λου Μάρινοφ, συγγραφέας των «Plato, Not Prozac!» και «Applying Eternal Wisdom to Everyday Problems», αποκαλεί «χώρο στοχασμού», έναν χώρο που πρέπει να ανακαλύψουν «πολλοί έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι όμως δεν έχουν χρόνο για να σκεφτούν».

Στο βάθος, αυτό που αναζητείται είναι η απάντηση σε ένα παλιό ερώτημα: ηθική και κέρδος είναι συμβατές έννοιες μεταξύ τους; Η απάντηση είναι καταφατική εάν λάβει κανείς υπόψη του «τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην μεγιστοποίηση του κέρδους βραχυπρόθεσμα και τη δημιουργία μιας βιώσιμης υπεραξίας μακροπρόθεσμα» εξηγεί ο φιλόσοφος Ρότζερ Στίαρ. Κι αν δεν καταλάβαμε εμείς δεν έχει σημασία. Αρκεί που καταλαβαίνει ο φιλόσοφος. Και – κυρίως – τα σαΐνια της Σίλικον Βάλεϊ και του Σίτι.

Φωτό: Εκεί όπου η Σίλικον Βάλεϊ συναντά την Ακαδημία Πλάτωνος. Πηγή: Shutterstock

Είναι το τελευταίο «όπλο» στον αγώνα για την κατάκτηση του Αρη: ρομποτικές μέλισσες με τεράστια φτερά που θα εξερευνήσουν τον Κόκκινο Πλανήτη ενόψει της άφιξης των ανθρώπων. Τα ηλεκτρονικά αυτά έντομα θα έχουν περίπου το μέγεθος των βομβίνων (γνωστοί και ως μπάμπουρες), αλλά τα φτερά τους θα είναι πολύ μεγαλύτερα για να μπορούν να πετούν σε μια ατμόσφαιρα που είναι εκατό φορές πιο αραιή από εκείνη της Γης. Οι ρομποτικές μέλισσες θα είναι εξοπλισμένες με μικροϋπολογιστές, αισθητήρες και συσκευές ασύρματης επικοινωνίας, ενώ η «κυψέλη» τους, θα είναι ένα ρομποτικό τροχήλατο όχημα.

Οπως το θέτει στους Times ο Τσανγκ Γουόν Κανγκ, καθηγητής από το πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα που κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό της ΝΑSA, τα ιπτάμενα ρομποτάκια θα είναι «μέλισσες σε διαστάσεις βομβίνων με φτερά τζιτζικιού». Οι Marsbees, όπως ήδη λέγονται, θα δώσουν μια εντελώς νέα προοπτική στην εξερεύνηση του Αρη σε σχέση με τα ρομπότ που υπάρχουν ήδη εκεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Curiosity έχει διανύσει μόλις 11,2 μίλια από το 2011 που βρίσκεται εκεί, δηλαδή ούτε 20 χιλιόμετρα. Αντίθετα, τα ηλεκτρονικά έντομα, drones στην ουσία, θα έχουν την δυνατότητα να εξερευνήσουν φαράγγια και κρατήρες.

Φωτό: Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες.  Πηγή: Shutterstock

Είναι από τις περιπτώσεις που οι επιστημονικές μελέτες (σπάνιες σε αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα) επιβεβαιώνουν αυτό που πιθανολογεί κανείς με τη λογική: ότι η  βεβαρημένη ατμόσφαιρα, το νέφος όπως θα λέγαμε άλλοτε, βλάπτει τα ζώα όπως βλάπτει και τους ανθρώπους. Η Monde αφιερώνει ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ υπενθυμίζοντας ότι, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή υπηρεσία περιβάλλοντος, κάθε χρόνο πεθαίνουν 500.000 άνθρωποι από αιτίες που συνδέονται με το αναπνευστικό.

Πόσα ζώα, συντροφιάς και οικόσιτα, πεθαίνουν για τον ίδιο λόγο; Ακριβή αριθμό δεν γνωρίζουμε. Ξέρουμε όμως ότι «η ατμοσφαιρική ρύπανση συμβάλλει στην εμφάνιση αναπνευστικών προβλημάτων και την ανάπτυξη καρκίνων στα ζώα», όπως εξηγεί στη γαλλική εφημερίδα ο Μαρτίν Καμερέρ, καθηγητής Ζωικής Τοξικολογίας στο Western Animal and Environmental Poison Center.

Τα ζώα που εκτίθενται περισσότερο στο νέφος, λέει ο ίδιος, είναι οι σκύλοι και ένας από τους λόγους είναι ότι η μουσούδα τους είναι στο ύψος των καυσαερίων των αυτοκινήτων. Και οι γάτες όμως είναι εκτεθειμένες στο διοξείδιο του αζώτου και σε διάφορα αιωρούμενα σωματίδια, ενώ ακόμη και το πλαστικό εγκυμονεί κινδύνους γι’ αυτές, καθώς εντοπίστηκαν στο αίμα τους υπολείμματα φθαλικού οξέος.

Φωτό: Μόνο μην φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Πηγή: Shutterstock