Το βασικό κυβερνητικό αφήγημα στηρίζεται σ’ αυτό που αποκαλείται «έξοδος του Αυγούστου». Δηλαδή, σε τέσσερις μήνες και κάτι από σήμερα, μόλις θα έχουν τελειώσει τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ θα στήσουν το δικό τους πανηγύρι τραγουδώντας το άσμα «σας βγάλαμε από τα Μνημόνια». Και θα ακολουθήσει ό,τι τους βολεύει τότε: εκλογές το φετινό φθινόπωρο ή συνέχιση του success story τους έως τον Μάιο του 2019.

Όπως όλα τα αφηγήματα και οι σχεδιασμοί, έτσι και αυτά κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα είτε από απρόβλεπτους παράγοντες είτε από προβλεπτούς μεν, αλλά ανεξέλεγκτους. Στην περίπτωσή μας υπάρχουν δύο τέτοιοι παράγοντες. Ένας εξωτερικός, ο Ταγίπ Ερντογάν κι ένας εντός των (κυβερνητικών) τειχών, ο Πάνος Καμμένος.

Για τον πρώτο δεν έχουν νόημα οι αναλύσεις, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ο δεύτερος, όμως, συμπεριφέρεται σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, γνωρίζοντας την εγγενή αδυναμία του «ταυρομάχου» να τον τιθασεύσει. Πράγματι, ο κ. Τσίπρας έχει εκχωρήσει στον υπουργό Αμυνας το «δικαίωμα» να κινείται ανεξέλεγκτα, αφού χωρίς αυτόν και τους βουλευτές των ΑΝΕΛ δεν (θα) υπάρχει κυβέρνηση και όλος ο αρχικός σχεδιασμός θα πάει στράφι.

Όμως, υπάρχουν θέματα στα οποία η υπέρβαση των ορίων και η απερίσκεπτη συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει σε μοιραία αποτελέσματα.

Μπορεί για τον κ. Καμμένο οι προκλήσεις και οι τζάμπα μαγκιές να είναι «δευτέρα φύσις». Μπορεί σ’ αυτές να οφείλει την έως σήμερα πολιτική του επιβίωση. Μπορεί εκείνος να νομίζει ότι, με την ίδια μέθοδο, θα διασωθεί εκλογικά για άλλη μια φορά. Όμως, επειδή εκείνος δεν το καταλαβαίνει (ή το καταλαβαίνει, αλλά γι’ αυτόν υπερτερεί η πολιτική επιβίωση), κάποιος πρέπει να του καταστήσει σαφές ότι δεν προσφέρονται όλα τα πεδία για αποκόμιση πολιτικών κερδών.

Ειδικά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο λεπτό σημείο που έχουν φτάσει, δεν προσφέρονται για παλικαρισμούς και τζάμπα μαγκιές. Ο Ερντογάν δεν είναι ευρωπαίος πολιτικός σαν την Μέρκελ και τον Γιούνκερ, που χαμογελούσαν το 2015 όταν άκουγαν τον Καμμένο να τους απειλεί ότι θα το κάνει «Κούγκι». Ηξεραν ότι θα βάλει την ουρά στα σκέλια, όταν θα ερχόταν η ώρα να πει το «ναι» (εδώ). Όπως και έγινε. Ο Ερντογάν δεν είναι ελληνική αντιπολίτευση, που άκουγε τον Καμμένο να την προκαλεί με το «στα τέσσερα εσείς».

Η ανταλλαγή λεκτικών τσαμπουκάδων δεν είναι μέθοδος πολιτικής. Ηταν μέρος τους παιχνιδιού των καμουμπόιδων της Δύσης ή των εγχωρίων κουτσαβάκηδων, αλλά στην προκείμενη περίπτωση βολεύει μόνο τον Ερντογάν και τους δικούς του κουτσαβάκηδες. Διότι το παιχνίδι της έντασης εξυπηρετεί μόνον αυτούς, που έχουν άλλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους.

Εχει αναλυθεί επαρκώς ότι σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας είναι να σύρει την Ελλάδα σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων εφ’ ολης της ύλης. Και η μέθοδος για να το πετύχει αυτό είναι η ένταση, οι προβοκάτσιες κι εντέλει κάποιο είδος πολεμικού επεισοδίου. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να παίξει σ’ αυτό το παιχνίδι, από το οποίο μόνο να χάσει μπορεί. Διότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, δεν διεκδικεί.

Ετσι, δεν έχει κανένα νόημα ο κ. Καμμένος να επιδίδεται σε ιστορικούς παλικαρισμούς του τύπου «ηττηθήκατε το 1821». Για να ακούει τους απέναντι να απαντούν «μην ξεχνάτε τι πάθατε το 1922».

Αν ο κ. Καμμένος θέλει να μαζέψει ψήφους, ας το κάνει στο εσωτερικό πεδίο επιδιδόμενος σε παλικαρισμούς έναντι των πολιτικών αντιπάλων του. Η δουλειά του υπουργού Αμυνας είναι να εξασφαλίζει την κατάλληλη αποτρεπτική δύναμη, ώστε οι απέναντι να σκεφθούν καλά πριν κάνουν το απονεννοημένο διάβημα. Τα υπόλοιπα ας τα αφήσει στον υπουργό Εξωτερικών και στους διπλωμάτες του. Οι οποίοι πρέπει να διασφαλίσουν ότι, σε περίπτωση ενός νέου «1821», θα ακολουθήσει κι ένα νέο «Ναβαρίνο», για να κάνουμε έναν-έστω όχι πολύ δόκιμο- ιστορικό παραλληλισμό. Γιατί ποτέ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν η Ιστορία θα επαναληφθεί σαν φάρσα ή σαν τραγωδία, κατά την γνωστή ρήση του Καρλ Μάρξ.

Εντάξει «έξοδος» του κ. Καμμένου από το Πεντάγωνο δεν μπορεί να γίνει, διότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχει κυβέρνηση. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του, η οποία εν προκειμένω προσλαμβάνει επικίνδυνα χαρακτηριστικά.

Αν ο κ. Τσίπρας του επιτρέψει να συνεχίσει να παίζει εν ου παικτοίς-λες και τα ελληνοτουρκικά αποτελούν προεκλογικό παιχνίδι σαν το τρενάκι του- επωμίζεται ο ίδιος το βάρος για ό,τι «απρόβλεπτο» θα μπορούσε να προκύψει.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από σταθερότητα και ηρεμία, μπας και καταφέρει να πλησιάσει στο ξέφωτο μετά από δέκα χρόνια στο τούνελ της οικονομικής κρίσης. Και αυτό δεν θα γίνει αν παίζει στο παιχνίδι των εντάσεων, που ευνοεί μόνο την Τουρκία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές. Οσο ο κ. Τσίπρας δεν το βλέπει, απλώς προεδρεύει και επιτρέπει στον κ. Καμμένο να παριστάνει τον σύγχρονο Κολοκοτρώνη έχει και την ευθύνη για έναν -ενδεχόμενο- σύγχρονο χορό του Ζαλόγγου, τον οποίο θα υποχρεωθεί πρώτος αυτός να σύρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News