Ο κόσμος του αμερικανικού πορνό βιώνει την πιο σκοτεινή στιγμή του. Δεν είναι ότι δεν ανθεί η βιομηχανία. Μαραίνονται όμως οι «εργάτριές» της: Μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες άφησαν την τελευταία τους πνοή η Σίλα, η Ογκοστ, η Γιούρι, η Ολίβια Νόβα και η Ολίβια Λούα. Και την άφησαν μέσα σε ένα σύννεφο μυστηρίου από κατάθλιψη, φάρμακα, κοκτέιλ ναρκωτικών και μπούλινγκ.

Ένα σύννεφο που η Mirror προσπαθεί να ξεδιαλύνει ξεκινώντας από την υπόθεση ότι ο θάνατος των πέντε κοριτσιών συνδέεται με μια κοινή αιτία. Το ερώτημα που τίθεται από το αγγλικό ταμπλόιντ είναι: «Τι σκότωσε τις πορνοστάρ μας;». Τι, και όχι ποιος, δεδομένου ότι σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις μιλάμε για αυτοκτονία: «Είναι νέες ευάλωτες γυναίκες, για τις οποίες η κινηματογραφική βιομηχανία πορνό δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει», γράφει στην ανάλυσή της η Εμελίν Σάουντερς. Διότι μπορεί να είναι γλυκές και εύθραυστες ακόμη και αν στη συνέχεια εμφανίζονται ελεύθερες και «ξεδιάντροπες» μπροστά στην κάμερα.

Και εδώ, όπως σημειώνει η Σάουντερς, φτάνει (καθυστερημένα) η φωνή του κοινού τους, ζητώντας την υποστήριξη σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο προκαταλήψεις. Σε τέτοιο βαθμό που στο μακρύ μονοπάτι του θανάτου κατά τις τελευταίες εβδομάδες, ακόμη και οι ίδιοι ηθοποιοί αρχίζουν να θέτουν το πρόβλημα («χωρίς οικογένεια πίσω είναι δύσκολο κανείς να αντέξει») να είναι πολύ εύκολοι στόχοι της βίας του πληκτρολογίου.

Από εκείνους που γράφουν τα μύρια εναντίον τους αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το βίντεο.

Φωτό: Η Σίλα Στάιλζ την εποχή της δόξας της (εδώ με τον συνάδελφό της Εβαν Στόουν). Πηγή: Photo by Ethan Miller/Getty Images

Θα ακούσουν ακόμη κι αυτό οι Ρώσοι ενόψει των προεδρικών εκλογών του Μαρτίου: ο Βλαντίμιρ Πούτιν και μερικοί στενοί του συγγενείς, λέει ένα ντοκιμαντέρ, κληρονόμησαν κάποια σούπερ γονίδια από τους επιζήσαντες της πολιορκίας του Λένιγκραντ. Κι αυτά τα γονίδια «συνδέονται με μια μοναδική συμπεριφορά κι ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης για ό,τι συμβαίνει στην χώρα και την πόλη».

Το ντοκιμαντέρ λέγεται «Ματωμένη Πολιορκία» και πίσω από την παραγωγή βρίσκεται το φιλοπουτινικό κόμμα «Μια Δίκαιη Ρωσία». Προβλήθηκε για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα σε μια κλειστή ομάδα από αξιωματούχους και επιζήσαντες.

Η Ιστορία, υπενθυμίζουν οι Times, έχει καταγράψει ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την πείνα και τις κακουχίες στις 872 ημέρες που διήρκεσε η πολιορκία του Λένιγκραντ από τις ναζιστικές δυνάμεις μεταξύ του Σεπτεμβρίου του 1941 και του Ιανουαρίου του 1944. Χιλιάδες ήταν και αυτοί που έπεσαν θύματα δολοφονίας για το δελτίο του συσσιτίου, ενώ κάποιοι επέζησαν καταφεύγοντας στον κανιβαλισμό.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν γεννήθηκε στο Λένιγκραντ, τη σημερινή Αγία Πετρούπολη, το 1952. Ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της πολιορκίας από διφθερίτιδα.

Κι όσοι επέζησαν κόντρα στις αντιξοότητες; Ο Ολεγκ Γκλότοφ, ερευνητής Γενετικής στο πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης εξηγεί στο ντοκιμαντέρ ότι τα γονίδια που σχετίζονται με τη δύναμη της θέλησης μπορεί να περάσουν από γενιά σε γενιά. Ο ίδιος είχε δημοσιεύσει το 2015 μια αμφιλεγόμενη έρευνα, σύμφωνα με την οποία οι επιζήσαντες είχαν μια γενετική μεταβολή που επιβράδυνε τον μεταβολισμό τους.

Ο Πούτιν υποτίθεται ότι κληρονόμησε όλα αυτά τα θαυμαστά γονίδια. Και μαζί του, ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας Κύριλλος, ο επικεφαλής της αντικατασκοπίας Σεργκέι Ναρίσκιν και ο πρώην επιτελάρχης του Κρεμλίνου Σεργκέι Ιβάνοφ.

«Το αίμα του Λένιγκραντ παραμένει ένα μυστήριο για την μοριακή γενετική. Αλλά έχει περάσει από γενιά σε γενιά και ρέει στην καρδιά παιδιών, εγγονών και δισέγγονων» καταλήγει το ντοκιμαντέρ.

Αυτοί κι αν είναι ξανθό γένος…

Φωτό: Και μια μέρα θα γίνει έτσι. Πηγή: Reuters/Eric Gaillard

Τελικά κατάφερε να επιστρέψει στην Πολωνία το 1989, με την πτώση του κομμουνισμού. Και επέστρεψε έπειτα από 21 χρόνια: ήταν το 1969 όταν ο Ανταμ Ρίνγκερ, 19χρονος φοιτητής τότε στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, έχασε την υπηκοότητά του και απομακρύνθηκε από τη χώρα του επειδή ήταν Εβραίος.

Είκοσι χρόνια από το Ολοκαύτωμα, γράφει το BBC, ο εβραϊκός πληθυσμός που είχε επιζήσει «τέθηκε στο στόχαστρο μιας αντισημιτικής εκκαθάρισης, την οποία ενορχήστρωσε το εχθρικό απέναντι στο Ισραήλ Κομμουνιστικό Κόμμα». Εκτιμάται ότι 14.000 πολωνοί εβραϊκής καταγωγής υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Πολωνία με ένα έγγραφο στην τσέπη τους που έλεγε ότι ήταν απάτριδες και ότι δεν είχαν δικαίωμα να επιστρέψουν.

Ο Ρίνγκερ αποφάσισε να ξεκινήσει μια νέα ζωή στη Σουηδία. «Οι γονείς μου, επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, με ακολούθησαν έναν χρόνο μετά. Οι πόρτες των σκανδιναβικών χωρών ήταν ανοικτές για εμάς, αντίθετα με εκείνες της Βρετανίας, της Γαλλίας ή των ΗΠΑ» διηγείται.

Όταν επέστρεψε στην Πολωνία, κάτι που δεν πίστευε ότι θα γινόταν ποτέ, αποφάσισε να εργαστεί για τη μετάβαση της χώρας του στην οικονομία της αγοράς. Ηταν γι’ αυτόν μια εκδίκηση που σηματοδοτούσε το πέρασμά του από το τραύμα στην λύτρωση. Και σήμερα, στα 68 του χρόνια, είναι ένας γνωστός επιχειρηματίας.

«Αφησα τον ακαδημαϊκό για τον επιχειρηματικό κόσμο. Εκμεταλλευόμενος τη γνώση των σουηδικών, έκανα τον μεσάζοντα για διάφορες σουηδικές επιχειρήσεις που είχαν επενδύσει εδώ». Ελειπε όμως κάτι για να ολοκληρωθεί η επανάσταση. Κι αυτός ήταν ένας «καλός καφές». Η Βαρσοβία ήταν μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του καφέ πριν από το 1939».

Κάπως έτσι αποφάσισε το 2003 να ανοίξει ένα καφέ. Και σήμερα μετράει 58 καταστήματα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ανταμ Ρίνγκερ είχε πάρει πλέον το αίμα του πίσω.

Φωτό: Ο Ανταμ Ρίνγκερ την εποχή της εξορίας του. Πηγή: BBC

Ζούμε την εποχή της ταχύτητας. Όχι μόνο της φυσικής, αλλά και της ταχύτητας στις αποφάσεις που πρέπει να λάβουμε κι όλα αυτά ενώ κατακλυζόμαστε από χιλιάδες πληροφορίες που μας υποχρεώνουν να καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα. Υπάρχει ένα αντίδοτο σε όλα αυτά;

Ο Επχαρτ Λίβνι υπενθυμίζει στο Quartz ότι ήδη από τον 18ο αιώνα ο Γιαμαμότο Τσουνετόμο έγραφε στο «Βιβλίο των Σαμουράι»: «Να μην επαναπαύεστε, να επαναλαμβάνετε “δεν είναι αρκετό”». Δεν είναι τυχαίο, προσθέτει, ότι το κείμενο αυτό ήταν η Βίβλος ανθρώπων όπως ο Γουόρεν Μπάφετ, ο Μπιλ Γκέιτς και ο Μπαράκ Ομπάμα, που κατά τη διάρκεια της προεδρίας του διάβαζε επί μία ώρα την ημέρα ένα βιβλίο.

Ηταν μια συνήθεια που του επέτρεψε να διατηρήσει την ισορροπία του και την σωστή απόσταση ασφαλείας από την εξουσία. Η μάθηση είναι μια διαδικασία που διαρκεί σ’ όλη μας τη ζωή και συνεπάγεται την αναγνώριση της ίδιας μας της άγνοιας η οποία, έλεγε ο Σωκράτης, είναι συνώνυμο της σοφίας. Την άποψη αυτοί συμμερίζονταν και οι ανατολικές φιλοσοφίες. Σήμερα λοιπόν που ο διάλογος στο Διαδίκτυο είναι ταχύς, επιθετικός και πολωτικός, η αργή σκέψη και ο στοχασμός, είναι μια επαναστατική πράξη.

Φωτό: Τόσο αργά. Γιατί όχι; Πηγή: Shutterstock