Αυτή είναι η ερώτηση του… ενός εκατομμυρίου: ο Αλέξης Τσίπρας πίστευε (και εξακολουθεί να πιστεύει) όσα έλεγε κατά καιρούς στους διαφόρους συνομιλητές του ή απλώς τους δουλεύει κατά τον χειρότερο τρόπο;

Ας παραθέσουμε δύο παραδείγματα, για να δούμε αν έχει κάποια σημασία η απάντηση στο ερώτημα αυτό:

Το πρώτο: 12 Ιανουαρίου 2015, μόλις 13 ημέρες πριν από τις εκλογές. Ο Τσίπρας, σχεδόν βέβαιος νικητής και αυριανός Πρωθυπουργός, δίνει μία από τις πολλές τηλεοπτικές συνεντεύξεις του. Αναλύει πώς θα κυβερνήσει και εξηγεί γιατί δεν θα υπάρχει πρόβλημα με τους δανειστές, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του (εκείνο της Θεσσαλονίκης και όποιο άλλο). Η παροιμιώδης απάντησή του συναγωνίζεται σε δημοφιλία στο Διαδίκτυο εκείνη περί κατάργησης των Μνημονίων ή την άλλη για το χορό των αγορών με ζουρνάδες και νταούλια. Απολαύστε την εδώ.

Το δεύτερο: Ο Τσίπρας έγινε Πρωθυπουργός, έμαθε πώς η Μέρκελ είπε το… «ναι», αλλά συνέχισε στην ίδια τακτική. Παρά τις κωλοτούμπες και τη στάση «στα τέσσερα» (που καθιέρωσε ο Καμμένος), συνέχισε να δίνει αφειδώς υποσχέσεις. Πέρυσι είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο των φαρμακοποιών (ναι, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Κώστα Λουράντο, ο οποίος είχε απειλήσει ότι θα μετατρέψει τα φαρμακεία σε προεκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν τους άρεσαν οι αποφάσεις των υπουργών της κυβέρνησης Σαμαρά). Τι είχε πει ο Τσίπρας στον Λουράντο; Με βάση όσα λέει σήμερα ο συνδικαλιστής, του είχε υποσχεθεί δύο πράγματα. Πρώτον, ότι δεν πρόκειται να απελευθερωθεί το επάγγελμα, δηλαδή, δεν θα δοθούν άδειες σε μη φαρμακοποιούς. Και, δεύτερον, ότι δεν θα επιτρέψει την πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από τα φαρμακεία. Μάλιστα, αν πιστέψουμε όσα λέει τώρα ο εξαπατηθείς (καλώς τον!) Λουράντος, ο Τσίπρας, Πρωθυπουργός πια δύο ετών, είχε χρησιμοποιήσει την ίδια ακριβώς φράση: «ούτε μια στο εκατομμύριο» (δεν θα γίνουν αυτά).

Ερχεται σήμερα η κυβέρνησή του και κάνει ακριβώς το αντίθετο από όσα υποσχόταν. Eκτός αν ο Λουράντος λέει ψέματα, αλλά δεν είδαμε καμιά διάψευση από το λαλίστατο, κατά τα άλλα, Μέγαρο Μαξίμου.

Και τώρα φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: ο Τσίπρας ζούσε στον κόσμο του ή απλώς έλεγε καραμπινάτα ψέματα και δούλευε τους συνομιλητές του; Και άντε το 2015 είχε (ακόμα…) «αυταπάτες», δηλαδή πίστευε ότι η Μέρκελ θα υποχωρούσε για να μη… διαλυθεί η Ευρώπη, σύμφωνα με τη φαντασίωση του Τσίπρα, που του την είχε μεταδώσει ο φαντασμένος Βαρουφάκης. Μετά όμως; Αφού ήξερε ότι η απελευθέρωση των επαγγελμάτων (και του φαρμακοποιού) ήταν μνημονιακή υποχρέωση και προαπαιτούμενο για να κλείσουν οι περίφημες αξιολογήσεις, γιατί υποσχόταν το αντίθετο;

Η πρώτη εξήγηση είναι ότι «δούλεψε» και τον Λουράντο, όπως και τόσους άλλους. Η δεύτερη –και πιθανότερη, έτσι πιστεύω– είναι ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός πορεύεται με το «έλα μωρέ, αύριο έχει ο Θεός». Μεροδούλι μεροφάι. Γι’ αυτό υπόσχεται τα πάντα και… ό,τι κάτσει. Εχει ρίξει τόσο (μετά συγχωρήσεως) σκατό στο φαΐ, που λίγο ακόμα το ίδιο θα βρωμίσει. Δεν τον απασχολεί αυτή η πλευρά του προβλήματος, δηλαδή ο (εξ)ευτελισμός των πάντων δια της εξαλείψεως κάθε ίχνους αξιοπιστίας.

Ετσι, η απάντηση το αρχικό ερώτημα έχει πλέον μόνο μία και μοναδική σημασία και μόνο για όσους ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο «κρίση» στην κυβέρνηση. Πότε γιατί ο συνεταίρος Καμένος κάνει κάποια «ηρωϊκή» δήλωση, όπως η πρόσφατη για το όνομα της Μακεδονίας και πότε όταν διάφοροι γραφικοί του ΣΥΡΙΖΑ «απειλούν» ότι θα καταψηφίσουν κρίσιμα νομοσχέδια. Η κωμωδία επαναλήφθηκε με το θέμα της θέσπισης (ουσιαστικά) ιδιώνυμου αδικήματος για όσους θα εμποδίσουν τη διεξαγωγή πλειστηριασμών. Πρόκειται για εξαιρετικά ακραία απόφαση, όπως επισημαίνει και η Διεθνής Αμνηστία, την οποία κανένας… γερμανοτσολιάς (των Σαμαροβενιζέλων) υπουργός δεν είχε τολμήσει να φέρει.

Επιμύθιον: καμιά «κρίση» δεν πρόκειται να απειλήσει την κυβέρνηση. Οπως θα έλεγε κι ο Τσίπρας, «ούτε μία στο εκατομμύριο» και -εδώ- θα είχε δίκιο. Ο Καμμένος και οι υποτακτικοί του δεν αφήνουν με τίποτα τις καρέκλες τους. Το ίδιο και οι «σύντροφοί» τους ΣΥΡΙΖΑίοι μέχρι το τέλος. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι (κάποιοι) ξέρουν πολύ καλά τον στίχο «μέχρι ο εξευτελισμός (τους) να γίνει τέλειος», αλλά έχουν το έχουν ξεπεράσει.

Γι’ αυτό βλέπαμε το φαινόμενο κάθε φορά που ψηφιζόταν ένα Μνημόνιο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να χάνουν μερικές δεκάδες βουλευτές, ενώ σήμερα ΣΥΡΙΖΑίοι και ΑΝΕΛίτες ψηφίζουν χειρότερα και μένουν ακούνητα αμίλητα (και κάπου κάπου γελαστά) στρατιωτάκια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News