Τα τελευταία χρόνια  αναρωτιέμαι συχνά μήπως έχουμε μπει σε μια νέα εποχή ως προς τις παραδόσεις των Χριστουγέννων, αφού τελικά η μόνη σταθερά είναι ότι εξακολουθούμε να τα γιορτάζουμε. Πού και πώς; Και τι τρώμε; Εδώ σε θέλω αγαπητέ μου αναγνώστη, θα σε βάλω, λοιπόν, να σκεφτείς.

Η πρώτη σκέψη που περνάει από το δικό μου μυαλό, πάντως, είναι το δικαίωμα στις χριστουγεννιάτικες διακοπές, πράγμα που σταδιακά μετατόπισε το κέντρο βάρους από το οικογενειακό ρεβεγιόν στο σπίτι, στο «κάπου αλλού». Και αυτό το «κάπου αλλού» μπορεί να είναι από το σπίτι στο χωριό μέχρι μια απόδραση σε μέρη εξωτικά, έστω για κάποιους λίγους και τυχερούς, που εξακολουθούν ευτυχώς να υπάρχουν, ή απλά το εστιατόριο ενός καλού ξενοδοχείου, που και μόνο περνώντας την είσοδό του νιώθεις ότι «έφυγες».

Οικογένειες, εξάλλου, με μέλη σκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του πλανήτη (σημειώστε το γιατί είναι τάση της εποχής που καθορίζεται από την αγορά εργασίας), διαλέγουν μια πόλη βολική για να περάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα, να κάνουν γάμους ή να γιορτάσουν σημαντικές επετείους. Εντυπωσιάστηκα την πρώτη φορά που φίλοι από το εξωτερικό με ρώτησαν πού θα μπορούσαν να πάνε για ρεβεγιόν και άλλα εορταστικά οικογενειακά δείπνα, αλλά δεν με εκπλήσσει  τώρα πια.

Παραδοσιακά τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή οικογενειακή, που όμως προοδευτικά αλλάζει μορφή και όχι μόνο εδώ σε μας. Πάρτε για παράδειγμα την Ημέρα των Ευχαριστιών, γιορτή που σηματοδοτεί την έναρξη της εορταστικής περιόδου στις ΗΠΑ και στον Καναδά και η οποία σαν όρος έχει ήδη αρχίσει να μεταλλάσσεται από Thanksgiving σε Friendsgiving.

Ισως αυτή η αλλαγή να οφείλεται στην Generation X και στους Millenials (ή Generation Y), που είναι τώρα στα πράγματα. Στα πεταχτά, θυμίζω ότι οι μεν πρώτοι είναι οι σημερινοί 45άρηδες που βίωσαν την επιταχυνόμενη παγκοσμιοποίηση, την μαζική είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, την έξαρση των διαζυγίων, των δεύτερων και τρίτων γάμων και τις εκτεταμένες οικογένειες (τα παιδιά μου, τα παιδιά σου, τα παιδιά μας), την επανάσταση της τεχνολογίας και της επικοινωνίας.

Οσο για τους δεύτερους, που γεννήθηκαν από το 1980 και μετά, αυτοί είναι «εθισμένοι» στην τεχνολογία, σπάνια παντρεύονται, μπορεί και να ανήκουν σε περισσότερες από μία οικογένειες (γονιών που έχουν ξαναπαντρευτεί), μένουν συνήθως με τους γονείς τους και τους αρέσει να ξοδεύουν τα χρήματά τους για την «εμπειρία», σε ταξίδια, ωραία μπαρ και εστιατόρια και φυσικά σε γκάτζετς.

Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, στην οικογένεια συμπεριλαμβάνονται και οι φίλοι. Για κάποιους μάλιστα οι φιλικοί δεσμοί είναι ακόμη πιο δυνατοί. Ειδικά οι νεότεροι μοιράζονται με τους φίλους τους όσο περισσότερο χρόνο μπορούν, βγαίνουν έξω για φαγητό, πάνε σε μπαρ για πολύχρωμα κοκτέιλ. Και αν είναι να περάσουν μια μέρα γιορτινή με τη μαμά τους θα πάνε σινεμά να δουν την τελευταία ταινία του Γούντι Άλεν και μετά για σούσι.

Σούσι χριστουγεννιάτικα; Και όμως ναι, όπως ο γιος της φίλης μου που μόλις τέλειωσε τα μεταπτυχιακά του στο Μιλάνο. Θα συνοδεύσει τη μαμά του στο ελληνοϊαπωνικό «Nolan» στο Σύνταγμα και στο «Oozora The House» στο Κεφαλάρι, το καλύτερο ασιατικό των Βορείων Προαστείων, όπου θα πληρώσει εκείνη φυσικά αφού ο νέος δεν έχει βρει δουλειά, ακόμη.

Μια από τις πιο σταθερές αστικές συνήθειες των γιορτών είναι τα ρεβεγιόν σε εστιατόρια ξενοδοχείων. Μάλιστα, η παράδοση αυτή έχει αποκτήσει νέα διάσταση από τη στιγμή που οι κουζίνες τους έχουν στελεχωθεί με νεαρούς (-ές) σεφ-αστέρια που έχουν βαλθεί να αποδομήσουν και να ανανεώσουν (εκ βάθρων) την ελληνική κουζίνα αποδεικνύοντας ότι το ξενοδοχειακό φαγητό μπορεί να είναι αυτό που λέμε fine dining και όχι εκείνη η επίπεδη, άχρωμη-άοσμη-και-άγευστη κουζίνα, που ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες του μάλλον αδιάφορου πελάτη.

Μεταγραφές και άλλα νέα

Τις παραμονές των Χριστουγέννων, λοιπόν, τα ξενοδοχεία «βάζουν τα καλά τους» και στα εστιατόριά τους παρουσιάζουν τα χειμωνιάτικα μενού, τα οποία την περίοδο των γιορτών εμπλουτίζονται με πιάτα ειδικά σχεδιασμένα για τα ρεβεγιόν.

Με την ευκαιρία θα σας πω ότι μια σπουδαία μαγείρισσα, η Κωνσταντίνα Φάκλαρη, υπογράφει τις σπεσιαλιτέ του εστιατορίου στο roof garden του «The Zillers Boutique Hotel» και αναφέρομαι πρώτα σ’ αυτή γιατί είναι η μοναδική γυναίκα σεφ ξενοδοχείου που μου έρχεται στο μυαλό, αυτή τη στιγμή.

Η πιο πρόσφατη άφιξη στην Αθήνα, είναι του Θοδωρή Παπανικολάου ο οποίος από την Φλωρεντία προσγειώθηκε στον Πύργο της Σαντορίνης και από την «Σελήνη» -το  εμβληματικό εστιατόριο του Γιώργου Χατζηγιαννάκη που έβαλε την σύγχρονη ελληνική κουζίνα στον χάρτη της υψηλής διεθνούς γαστρονομίας- στο «Sense Fine Dining Restaurant» του ξενοδοχείου «AthensWas» στην Πλάκα.

Φέτος, ο Παπανικολάου παρουσίασε για πρώτη φορά σε ελληνικό κοινό ένα χειμωνιάτικο μενού.  Είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε πιάτα του που είναι τρομερά εντυπωσιακά, βαθιά νόστιμα και πάνω από όλα παιχνιδιάρικα όπως το «Παπάκι» (πάει στην ποταμιά) από φουά γκρα, ζελέ μανταρίνι και χαλβά Φαρσάλων, την πατρίδα του Θοδωρή και το «καπόνι», ένα πιάτο με ντολμαδάκια μυδοπίλαφο και ένα «τραπεζομάντηλο»-κέντημα από «δέρμα» φτιαγμένο με μπισκ και κρέμα κακαβιάς που σκεπάζει το ψάρι… Σας τρέλανα; Ναι πιθανόν αλλά κι εγώ τρελάθηκα. Σημειώστε: το χιούμορ δεν λείπει από την τελευταία γενιά των σεφ, οι Millenials κάνουν στις κουζίνες τους παιχνίδι εντελώς απενοχοποιημένο.

Εξίσου νέος και πολλά υποσχόμενος, ο Μιχάλης Νουρλόγλου (από το «Abovo») ανέλαβε πρόσφατα την κουζίνα του «Première» στο «Athenaeum InterContinental» όπου παρουσιάζει ενδιαφέροντα πιάτα με διεθνείς επιρροές. Ενας ακόμη ταλαντούχος νεαρός βραβευμένος με αστέρι Michelin, ο Αστέριος Κουστούδης («παιδί» του κορυφαίου σεφ Σωτήρη Ευαγγέλου, ο οποίος μετακόμισε στο «Μακεδονία Παλλάς» της Θεσσαλονίκης) είναι ο νέος executive chef των ξενοδοχείων «Μεγάλη Βρετανία» και «King George» τα οποία πλέον ανήκουν στην ίδια εταιρεία.

Ο Γιάννης Λιόκας, φεύγοντας από το «Park», ανέλαβε executive chef του ξενοδοχείου «Semiramis» στην Πολιτεία και είναι υπεύθυνος για την κουζίνα του εστιατορίου «Nolita», όπου με την πρώτη πιρουνιά καταλαβαίνεις ότι είναι αυθεντικά ιταλική. Βέβαια, οι πελάτες του «Radisson Blu Park Hotel» απέναντι από το Πεδίο του Άρεως, δεν έχουν παράπονο αφού το μενού του εστιατορίου «St’Astra», επιμελείται ο Κώστας Τσίγκας, επίσης λάτρης της ιταλικής κουζίνας.

Μεταξύ μας πάντως αν θέλετε να απολαύσετε αυθεντικό ιταλικό φαγητό θα πάτε με κλειστά μάτια στη «Mama Fuga» του Μεγάρου Μουσικής για την συγκινητική κουζίνα του Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι, αν επιθυμήσετε γαλλική κομψότητα και απέραντη νοστιμιά, θα ικανοποιηθείτε απόλυτα στο «L’Audrion», το εξαιρετικό γαλλικό μπιστρό-wine bar που μόλις άνοιξε στην Πλάκα, και όπου ο Αλαίν Παροντί φέρνει φρέσκο αεράκι από τις Κάννες. Αν πάλι νοιώσετε την ανάγκη για οικογενειακή θαλπωρή και αστική κουζίνα θα πάτε στο «Common Secret», το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της Κηφισιάς όπου η Μαριλένα Κοριζή δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα ανάλογα με την εποχή.

Σημειώστε ότι με εξαίρεση το «Nolita», όλα τα εστιατόρια των ξενοδοχείων που αναφέραμε παραπάνω έχουν συγκλονιστική θέα στην Ακρόπολη, οπότε οι σεφ  αντιμετωπίζουν άλλη μια πρόκληση: να καταφέρουν με τα πιάτα τους να αποσπάσουν την προσοχή και το ενδιαφέρον των πελατών.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:

Ρεβεγιόν, κορυφαίες γιορτινές επιλογές→

 

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News