«Ο Τζίμι Ουέλς έχει κάνει ήδη μια επανάσταση στην παγκόσμια πληροφόρηση. Τώρα σχεδιάζει μια νέα». Μπορεί να συμπυκνώσει κανείς σε δυο γραμμές την φιλοδοξία αλλά και τις δυσκολίες στο νέο εγχείρημα του ιδρυτή της Wikipedia. Ή μπορεί να είναι αρκετή και μία λέξη: WikiTribune. Και τι είναι αυτό; Ένας τρόπος για να καθαριστεί το Διαδίκτυο από την κόπρο του Αυγεία που έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία.

Η ιδέα του Ουέλς, «ίσως του πιο διάσημου επιχειρηματία των νέων τεχνολογιών που δεν έγινε δισεκατομμυριούχος» γράφουν οι Financial Times, είναι ότι η κοινότητα Wiki μπορεί να συνεργαστεί με μια ομάδα επαγγελματιών δημοσιογράφων προκειμένου να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος ψηφιακής οργάνωσης των μίντια που θα προσφέρει αξιόπιστη και αντικειμενική ενημέρωση.

Ακούγεται ωραίο. Αλλά θα λειτουργήσει; Ο ίδιος ο Ουέλς γνωρίζει ότι το λεγόμενο citizen journalism δεν έχει λάμψει ακριβώς μέχρι σήμερα: «Υπάρχουν πράγματα που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι ξέρουν να κάνουν και δεν μπορείς να κάνεις εσύ ο ίδιος καθισμένος στην πολυθρόνα σου» λέει. Αλλά ένας στρατός από μάτια και αυτιά διασκορπισμένος σε ολόκληρο τον κόσμο μπορεί να ξεσκεπάζει τα fake news στο λεπτό.

Με άλλα λόγια, «δεν θα μπορείς να στήσεις ένα σάιτ που θα λέγεται “Τα Νέα του Ντένβερ”, να γράψεις ότι “ο πάπας στηρίζει τον Τραμπ” και να ξεγελάσεις την κοινότητα Wiki. Τα μέλη της κοινότητας είναι κολλημένα με την σωστή πληροφόρηση, είναι ενημερωμένα, ξοδεύουν χρόνο για την αξιολόγηση των πηγών».

Eντάξει, υπάρχουν κι εκείνοι που λένε ότι η δημοσιογραφία δεν έχει ηττηθεί και τόσο από τα fake news – χωρίς τους δημοσιογράφους δεν θα είχε αποκαλυφθεί το Russiagate ας πούμε. Οι καιροί πάντως είναι περίεργοι. Κι ό,τι βάζει ο καθένας σε αυτή τη μάχη κατά των εναλλακτικών γεγονότων καλό είναι.

Φωτό: Για να πάψουν να μας εξαπατούν οι Τραμπ αυτού του κόσμου. Πηγή: Shutterstock

Αντε, να εξαιρέσει κανείς εκείνη την επιχείρηση στη Σουηδία που χρησιμοποιεί ό,τι ρούχο πετάει η H&M για την παραγωγή ενέργειας. Κατά τ’ άλλα όμως η μόδα κάνει από ελάχιστα έως τίποτε για την προστασία του περιβάλλοντος: και πολλή σπατάλη διαπιστώνεται και σχεδόν ανύπαρκτη ροπή προς την ανακύκλωση. Και ιδού η απόδειξη: «Κάθε δευτερόλεπτο – καταγγέλλει το ίδρυμα Ελεν ΜακΑρθουρ – καταλήγει στα σκουπίδια ένα ολόκληρο φορτηγό από ρούχα».

Το ίδρυμα αναγνωρίζει στην έκθεσή του ότι το ντύσιμο δεν είναι μόνο μια πρακτική ανάγκη αλλά και μια ανάγκη προσωπικής έκφρασης. Γεγονός είναι πάντως ότι το μοντέλο «Prêt-à-porter» έχει μειώσει κατά 36% τις φορές που φοράμε ένα ρούχο πριν το ξεχάσουμε για πάντα στη ντουλάπα μας. Στο ίδιο πλαίσιο, οι ειδικοί εκτιμούν ότι χάνονται 500 δισ. δολάρια τον χρόνο από ρούχα που φοριούνται λίγο και δεν ανακυκλώνονται.

Αν δεν αλλάξoυν τα πράγματα, «έως το 2050 η βιομηχανία της μόδας θα είναι υπεύθυνη για το ένα τέταρτο της παγκόσμιας παραγωγής άνθρακα». Και να φανταστεί κανείς ότι ήδη η κλωστοϋφαντουργία αφήνει κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο τόνους μικροϊνών στους ωκεανούς, «ποσότητα που ισοδυναμεί με 50 εκατ. πλαστικά μπουκάλια». Να πούμε και για το αποτύπωμα της μόδας στην υπερθέρμανση του πλανήτη; Είναι πιο βαρύ από εκείνο όλων των διεθνών πτήσεων και των θαλάσσιων μεταφορών μαζί.

Μήπως να αρχίσουμε να γδυνόμαστε σιγά σιγά;

Φωτό: Μόνο πόζες και καμώματα… Πηγή: Shutterstock

«Μαθήματα έρωτα, στο σχολείο, για τη γενιά των smartphones, που χάθηκε στον εθισμό με τη συσκευή και δεν μπορεί όχι μόνο να επικοινωνήσει τα συναισθήματά της, αλλά ούτε να τα επεξεργαστεί». Αυτός είναι ο λόγος που ωθεί όλο και περισσότερα αμερικανικά σχολεία – ιδιωτικά ως επί το πλείστον – να οργανώσουν ειδικούς κύκλους μαθημάτων, στα οποία το NPR αφιέρωσε ένα άρθρο που είχε μεγάλη απήχηση στον αμερικανικό Τύπο.

Το θέμα είναι ότι η γενιά των iGen (όσοι γεννήθηκαν από το 1995 έως το 2012) είναι περισσότερο συνηθισμένη να τσατάρει παρά να μιλάει και – σύμφωνα με τις απόψεις ενός συνεχώς διευρυνόμενου ρεύματος εκπαιδευτικών – έχει μεγαλύτερη ανάγκη να ακούσει στο σχολείο όχι τόσο για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όσο για το πάθος, αυτή την αναστάτωση που τα παιδιά δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν.

Εδώ, λοιπόν, έρχεται ένας βοστωνέζος καθηγητής, ο οποίος «μετακινεί» τους μαθητές από το σεξουαλικό Despacito, την επιτυχία του Λουίς Φόνσι, στην ανάλυση του κειμένου «Πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό σου» της Ρομπέρτα Φλακ. Κείμενο πολύ αποτελεσματικό για να κατανοήσουν τα παιδιά ότι η αγάπη απαιτεί χρόνο, «κάτι ασύμβατο στη σημερινή κουλτούρα υψηλής ταχύτητας». Ή μια καθηγήτρια στο Σαν Φρανσίσκο, που ξαφνιασμένη από την ψευδαίσθηση των μαθητών της ότι «μπορούν να οικοδομήσουν σχέσεις στο Instagram και το Snapchat», αποφάσισε να κωδικοποιήσει μαζί τους τα 101 πράγματα που πρέπει να γνωρίζουν για να έχουν μια ερωτική ιστορία.

Οσοι υιοθετούν αυτή την προσέγγιση, συνιστούν στους γονείς να συμβάλουν κι εκείνοι από την πλευρά τους, μιλώντας για τον έρωτα στα παιδιά τους, ακόμη και όταν εκείνα βιώνουν την απόρριψη. Διότι τα παιδιά, λένε οι ειδικοί, είναι συνηθισμένα στην υπερπροστασία και χρειάζονται συμβουλές και πάνω σε αυτό. Φαίνεται ότι τα παιδιά της iGen ζουν με τον τρόμο της αποτυχίας. Λες και οι της προηγούμενης γενιάς φορούσαν αλεξίσφαιρες πανοπλίες.

Φωτό: Πού καιρός για έρωτα. Πηγή:  Shutterstock

Στο έργο της «Τρεις αετοί που πετούν», μια αυτοπροσωπογραφία του 1990, η φωτογράφος Λόρα Αγκιλάρ στέκεται, γυμνόστηθη και δεμένη με ένα xοντρό σχοινί, ανάμεσα στις σημαίες του Μεξικού και της Αμερικής. Από τη μέση και κάτω είναι τυλιγμένη με την αστερόεσσα, ενώ το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με την εικόνα του αετού από το σύμβολο του Μεξικού.  Η Αγκιλάρ είχε πει κάποτε ότι είχε ζητήσει αρχικά από μια φίλη της να ποζάρει για το πορτρέτο. Όταν όμως της το πρότεινε, η φίλη αρνήθηκε: « Αυτό είναι εσύ», της είπε.

Η Αγκιλάρ, της οποίας το έργο παρουσιάζεται στην αναδρομική έκθεση «Laura Aguilar: Show and Tell» στο Λος Άντζελες, γεννήθηκε στην Καλιφόρνια το 1959 από έναν Μεξικανοαμερικανό και μια Μεξικανοϊρλανδή. Ως έγχρωμη αλλά και λεσβία, η Αγκιλάρ ανήκει, όπως το θέτει η ίδια, σε μια «κρυμμένη υποκουλτούρα μέσα σε μια άλλη υποκουλτούρα, σε μια περιθωριοποιημένη κοινότητα μέσα σε μια άλλη περιθωριοποιημένη κοινότητα». Η δουλειά της είναι μια εξερεύνηση αυτής της επισφαλούς διπλής ταυτότητας και το βασικό της εργαλείο είναι το δικό της αντισυμβατικό σώμα που συχνά χρησιμεύει ως υποκείμενο και σύμβολο.

To πιο εμπνευσμένο έργο της, γράφει το New Yorker, είναι μια σειρά από γυμνές αυτοπροσωπογραφίες που ελήφθησαν στην έρημο του Νέου Μεξικού. Κουλουριασμένη στο βραχώδες έδαφος ή τεντωμένη κατά μήκος της όχθης μιας λίμνης, η Αγκιλάρ κάνει τις καμπύλες και τις σκιές του στρογγυλού της σώματος να φέρνουν στον νου όμορφα τα σχήματα του τοπίου γύρω της. Η Αγκιλάρ αποτελεί μέρος της αμερικανικής γης και του ματιού του θεατή. Συγχρόνως όμως μοιάζει μακριά από αυτό. Με τα δικά της λόγια, είναι «τόσο παρούσα όσο και επίμονα αόρατη».

Φωτό: Μέρος του τοπίου. Αλλά και όχι. Πηγή: The New Yorker