Πολλά χρόνια πριν, ας πούμε στην «προηγούμενη ζωή» μας, είχαμε βρεθεί στη Ρώμη για επαγγελματικό ταξίδι. Στόχος ήταν η εκτύπωση χάρτινων συσκευασιών για γνωστή αλευροβιομηχανία στην οποία εργαζόμουν τότε. Η εργασία τελείωσε επιτυχώς την Παρασκευή και μας έμεινε το Σαββατοκύριακο για να απολαύσουμε την Αιώνια Πόλη σαν τουρίστες.

Στις περιπλανήσεις μας ένα βραδάκι καταλήξαμε σε μια μικρή τρατορία στο Τραστέβερε, όπου όλοι οι πελάτες ήταν Ιταλοί, όλα ήταν γραμμένα στα ιταλικά και βοήθεια δεν είχαμε από πουθενά στο τι να παραγγείλουμε. Στήσαμε και εμείς αυτί, να ακούσουμε τι παραγγέλνουν οι διπλανοί. Τότε άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη πορτσίνι! Ο διπλανός μας παρήγγειλε μια πίτσα με πορτσίνι.

Υπέθεσα ότι ήταν μια πίτσα με χοιρινό κρέας, ίσως κάποιο αλλαντικό. Την παραγγείλαμε και την απολαύσαμε κι εμείς. Αμφιβάλω αν κατάλαβα τότε ότι αυτή η γευστικότατη πίτσα ήταν καλυμμένη με μανιτάρια μπολέτους, που η συλλογή τους θα γινόταν αρκετά χρόνια αργότερα ένα από τα μεγαλύτερα πάθη μου.

Τα μανιτάρια πορτσίνι τα ξανασυνάντησα πολλά χρόνια αργότερα στη «νέα ζωή» μας, στο πηλιορείτικο δάσος, στην Τσαγκαράδα. Εδώ όμως είχαν διαφορετικό όνομα και για να μας μπερδέψουν ακόμα περισσότερο όταν ήταν μικρά λεγόντουσαν καλογεράκια και όταν μεγάλωναν βασίλες ή βασιλομανίταρα! Τα κυνηγάμε πολλοί στο δάσος, την άνοιξη και το φθινόπωρο, που βγαίνουν. Οι χωριανοί, οι επισκέπτες, τα αγριογούρουνα, τα σαλιγκάρια, ακόμη και οι μύγες για να γεννήσουν τα αυγά τους. Όμως αυτά κρύβονται πολύ καλά για να μας αποφύγουν.

Δείτε εδώ ολόκληρο το κείμενο και τις συνταγές για τα καλογεράκια στο φούρνο με πατάτες και το βασιλικό πατέ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News