Η μία, η σκοτεινή πλευρά του bitcoin, είναι γνωστή: το ψηφιακό αυτό κρυπτονόμισμα έχει όλα τα προσόντα για να αντικαταστήσει τους φορολογικούς παραδείσους του περασμένου αιώνα. Αλλά και η άλλη του πλευρά, πάλι μέσα στο μαύρο σκοτάδι είναι. Γιατί ο μηχανισμός που επιτρέπει τη δημιουργία του, το λεγόμενο mining, η εξόρυξη, έχει τεράστιο κόστος για το περιβάλλον. Ο λόγος είναι ότι χρειάζονται όλο και πιο ισχυροί υπολογιστές – και άρα όλο και περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια – για να κάνουν τους περίπλοκους κρυπτογραφικούς υπολογισμούς που είναι απαραίτητοι για τις συναλλαγές στο blockchain, δηλαδή το ψηφιακό σύστημα στο οποίο βασίζεται το κρυπτονόμισμα.

Και πόση είναι αυτή η ηλεκτρική ενέργεια; Σύμφωνα με το Motherboard, για κάθε συναλλαγή σε bitcoin καταναλώνονται περίπου 215 κιλοβάτ την ώρα. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος, αρκεί να λάβει υπόψη του ότι μια οικογένεια στην Αμερική καταναλώνει κατά μέσο όρο 901 κιλοβατώρες τον μήνα. Κάτι που σημαίνει ότι η ενέργεια που χρειάζεται ένα και μόνο κρυπτονόμισμα θα ήταν αρκετή για να θρέψει και να ζεστάνει μια οικογένεια επί μια ολόκληρη εβδομάδα. Είναι επίσης ίδια με την ενέργεια που καταναλώνει ένα ψυγείο σε έναν ολόκληρο χρόνο ή με εκείνη που χρειάζεται για να ζεσταθεί ένας θερμοσίφωνας 1.872 λίτρων.

Δεδομένου τώρα ότι καθημερινά πραγματοποιούνται 300.000 συναλλαγές, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η βιομηχανία του bitcoin δαπανά 24 τεραβάτ/ώρα τον χρόνο, δηλαδή όση ολόκληρη η Νιγηρία των 186 εκατομμυρίων κατοίκων. Ωραία αλλά τα παραδοσιακά νομίσματα δεν καταναλώνουν ενέργεια; Ασφαλώς. Αλλά, όπως εξηγούν οι Financial Times, η βασική χρήση των bitcoins είναι η κερδοσκοπία. Και επομένως η κατανάλωση όλης αυτής της ενέργειας έχει μηδαμινή κοινωνική αξία. Καθαρή σπατάλη δηλαδή.

Φωτό: Δεν τρώει μόνο μπαταρία στο κινητό. Πηγή:Shutterstock

Η φωτογραφία, λέει η Libération ήδη από τον τίτλο, είναι ένα σύμπαν που δεν σταματά να διευρύνεται. Η αφορμή γι’ αυτή την επισήμανση δόθηκε όχι τόσο από την έκθεση Paris  Photo που ολοκληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή αλλά από τις ουρές που σχηματίζουν Παριζιάνοι και περαστικοί από το Παρίσι για να την επισκεφθούν. Κάτι που αποδεικνύει ότι, ως σύμπαν που συνεχώς διευρύνεται, η φωτογραφία δεν έχει σταματήσει να τροφοδοτεί τον πόθο της εξερεύνησης.

Το ρεπορτάζ της γαλλικής εφημερίδας μας μεταφέρει στο φωτογραφικό σύμπαν με όχημα τις σκέψεις των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην έκθεση. «Στο εργαστήριο μ’ αρέσει ότι ο χρόνος χάνει το νόημά του, αποσυνδέεται από την πραγματικότητα και συγχρόνως γίνεται ζωτικός. Με κάνει να σκέφτομαι τη φωτογραφία σε έναν χώρο που διαμορφώνεται συνεχώς» λέει για παράδειγμα η Ορελί Πετρέλ.

«Πρέπει να είμαστε πάντα σε επαγρύπνηση σχετικά με αυτό που βλέπουμε. Η πραγματικότητα, η μυθοπλασία, όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί. Για μένα, η φωτογραφία είναι απλώς μια άποψη».

Η άποψη της Ανούκ Κρούιτκοφ ήταν αυτή. Τα υπόλοιπα θα μας τα πουν τα οπτικά μας νεύρα.

Φωτό: Το έργο λέγεται «Encounter» και είναι της Alix Marie. Κάτι από πραγματικότητα, κάτι από φαντασία. Πηγή: Libération

Το Αλ Ζααταρί, στη βόρεια Ιορδανία, είναι ένας από τους μεγαλύτερους προσφυγικούς καταυλισμούς στον κόσμο – ο μεγαλύτερος ανάμεσα σε αυτούς που υποδέχονται σύρους πρόσφυγες. Μια κανονική πόλη στην έρημο, γράφει το France Inter, που φιλοξενεί από 80.000 έως 146.000 ψυχές σε σκηνές και κοντέινερ χωρισμένη σε 12 περιοχές.

Ηδη πριν από τέσσερα χρόνια διέθετε 11 χιλιάδες τέντες και 16 χιλιάδες κοντέινερ όπου διανέμονταν εκατομμύρια λίτρα νερό κάθε μέρα, 35 για κάθε έναν πρόσφυγα. Σήμερα η προσφυγική μητρόπολη είναι ακόμη πιο οργανωμένη με σχολεία, εστίες για φαγητό, δημόσιες τουαλέτες, υπηρεσίες υγιεινής και ιατρεία. Υπάρχει ακόμη  και ένας αρκετά φαρδύς δρόμος με καταστήματα και πάγκους.

Ελειπε όμως ένα μέρος όπου μπορούσε να ξεχαστεί κανείς, να μην σκέφτεται τις προσωπικές και συλλογικές του τραγωδίες. Και ποιο μέρος είναι καταλληλότερο από έναν κινηματογράφο; Την κατασκευή του ανέλαβε μια ομάδα γάλλων κινηματογραφιστών που είχαν επισκεφθεί το Αλ Ζααταρί τον περασμένο Απρίλιο για να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ. Επιστρέφοντας στη Γαλλία συγκέντρωσαν χρήματα και επιτέλους το σινεμά «Lumiere Zaatari» θα υποδεχθεί τους πρώτους του θεατές στα τέλη Δεκεμβρίου.

Θα μπορούσαν να τον πουν και Παράδεισο.

Φωτό: Για να ξεχνάς την προσωπική σου τραγωδία. Πηγή: France Inter/Johanna Colboc

Στον κινηματογράφο είχαμε δει το κόνσεπτ στις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου – ασφαλώς σε μια άκρως weird εκδοχή. Αλλά στην Ιαπωνία δεν φαίνεται καθόλου παράξενο να νοικιάσεις φίλους, σύζυγο, πατέρα, ακόμη και κάποιον για να σε πενθήσει στην κηδεία σου. Τουλάχιστον, δεν είναι παράξενο εδώ και οκτώ χρόνια, όσα υπάρχει η εταιρία Family Romance π0υ διαθέτει επαγγελματίες ηθοποιούς για να παίξουν οποιονδήποτε ρόλο επιθυμεί ο πελάτης.

Κάπου 800 άτομα, γράφει το Atlantic, συνεργάζονται με την εταιρία του 36χρονου Ισίι Γιουίτσι. Και δεν είναι όλοι τους ενήλικες, είναι και παιδιά που παίζουν τον ρόλο που θα τους ζητηθεί. Δουλειά μικρών και μεγάλων είναι να καλύψουν το κενό της μοναξιάς που νιώθουν πολλοί άνθρωποι χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Η ιδέα στον Ισίι γεννήθηκε όταν μια φίλη του, χωρισμένη και μητέρα ενός παιδιού, είδε ένα ιδιωτικό σχολείο να αρνείται να εγγράψει το παιδί στις τάξεις του επειδή δεν είχε πατέρα. Τον ρόλο ανέλαβε ο ίδιος. Και μπορεί το εγχείρημα να μην είχε τότε επιτυχία, αλλά το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

«Ο βασικός κανόνας, λέει, είναι ότι δεν μπορείς να έχεις πάνω από πέντε οικογένειες συγχρόνως. Ο άλλος αναζητά τον ιδανικό σύντροφο, τον ιδανικό πατέρα. Κι εσύ πρέπει να ανταποκριθείς στον ρόλο επειδή μπορεί να τον παίξεις και για μια ολόκληρη ζωή. Γι’ αυτό ρωτάω πάντα τους πελάτες μου: “είστε έτοιμοι για ένα τέτοιο ψέμα;”».

Εντελώς weird.

Φωτό: (Πραγματική όχι εικονική) Οικογένεια Ιαπώνων σε μια χειμερινή σέλφι. Πηγή:  EPA/EVERETT KENNEDY BROWN