Προβληματισμούς σχετικά με το εγχείρημα του υπό σύσταση φορά της Κεντροαριστεράς διατυπώνει το Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, το think tank δηλαδή της Αννας Διαμαντοπούλου. Βασικό σημείο του σκεπτικισμού που αναλύεται στο σχετικό σημείωμα του Δικτύου είναι η φύση του νέου φορέα που θα προκύψει μετά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου, ένα ζήτημα που όπως υπενθυμίζεται, είχε οδηγήσει και στην αποτυχία της περυσινής Επιτροπής Θέσεων και Διαλόγου. Θα προκύψει ένα νέο κόμμα; Ή μια ρηχή και a la carte συνομοσπονδία κομμάτων;

«Oταν αυτός ο νέος φορέας επιλέγει να μην αποτυπώσει την ιδεολογική του ταυτότητα και να συσταθεί σε κόμμα, αλλά να εκλέξει επικεφαλής χωρίς σώμα, πώς θα ορίσει τον ζωτικό πολιτικό του χώρο;» Αυτός είναι βασικός προβληματισμός που διατυπώνει το Δίκτυο της κυρίας Διαμαντοπούλου η οποία εξάλλου έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για το τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς καθώς είναι εκ των ιδρυτών της κίνησης Ωρα Αποφάσεων.

«Αυτό το οποίο έχει ανάγκη ο συγκεκριμένος χώρος, είναι μια καθαρή οργανωτική πρόταση για την δημιουργία του νέου κόμματος, χωρίς αστερίσκους» αναφέρεται χαρακτηριστικά σε ένα σημείο της ανάλυσης.

Το σημείωμα του Δικτύου για τις διεργασίες στην Κεντροαριστερά εν όψει των εκλογών της 5ης Νοεμβρίου αναφέρει πιο συγκεκριμένα:

«Το ΔΙΚΤΥΟ συμμετείχε πριν από ένα χρόνο στην Επιτροπή Θέσεων και Διαλόγου, μαζί με τα κόμματα και κινήσεις του ευρύτερου χώρου (από την Κεντροαριστερά μέχρι τους Φιλελεύθερους) καταθέτοντας συγκεκριμένες προγραμματικές προτάσεις μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Σκοπός της συγκεκριμένης επιτροπής ήταν η σύνταξη ενός κοινού πορίσματος-οδικού χάρτη, που αφού καθόριζε το Πολιτικό Πλαίσιο, θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός νέου ενιαίου φορέα. Τον ίδιο στόχο, χωρίς όμως το πολιτικό πλαίσιο, έχει και η φετινή προσπάθεια με ενδιάμεσο σταθμό την εκλογή του επικεφαλής.

» Η περσινή προσπάθεια δεν καρποφόρησε γιατί δεν λύθηκε το μείζον ζήτημα που και τώρα επικρέμεται πάνω από τη διαδικασία. Αν, δηλαδή, θα προκύψει ένα νέο κόμμα ή μία ρηχή και a la carte συνομοσπονδία κομμάτων, όπως πχ ήταν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

» Και τότε, όπως και τώρα, είχαμε υπογραμμίσει ότι και οι διαδικασίες και η ειλικρινής πρόθεση προς τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Και τότε, όμως, όπως και τώρα και οι διαδικασίες και η βούληση ως προς το στόχο δεν έχουν μεταβληθεί ριζικά.

» Το ζητούμενο δεν έγκειται μόνο στο αδιάβλητο της διαδικασίας, αλλά τι ακριβώς σημαίνει εκλογή αρχηγού σε ένα ομοσπονδιακό μόρφωμα; Σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης τα τρία τελευταία χρόνια, η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων που δηλώνουν ότι ανήκουν στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ζητούν ένα νέο κόμμα. Εάν δεν υπάρξουν ξεκάθαρες απαντήσεις και δεσμεύσεις, πριν από την ψηφοφορία, στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε το όλο εγχείρημα αφορά την εκλογή απλώς ενός προσώπου, που θα αναζητά ρόλο την επόμενη μέρα, σε ένα θολό τοπίο.

» Εστω, ότι ο χώρος μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι εμφανής και παρέχει ικανό έδαφος για την ανάπτυξη ενός κεντρώου ή κεντροαριστερού πολιτικού σχηματισμού, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση που αυτός μπορεί να φέρει υπό τις παρούσες “μνημονιακές” συνθήκες;

» Oταν οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των εταίρων και δανειστών της είναι τόσο σαφείς, καθιστώντας δυσδιάκριτη τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσής τους σε βάθος, ποια μπορεί να είναι η παρεμβατική ισχύς ενός ιδεολογικά πολυποίκιλου πολιτικού σχηματισμού, το ακριβές αποτύπωμα του οποίου στο εκλογικό σώμα είναι δημοσκοπικά τουλάχιστον ισχνό;

» Oταν, λοιπόν, αυτός ο νέος φορέας, επιλέγει να μην αποτυπώσει την ιδεολογική του ταυτότητα και να συσταθεί σε κόμμα, αλλά να εκλέξει επικεφαλής χωρίς σώμα, πώς θα ορίσει τον ζωτικό πολιτικό του χώρο, μέσα από κόμματα-συνιστώσες με πολύ διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις;

» Αυτό το οποίο έχει ανάγκη ο συγκεκριμένος χώρος, είναι μια καθαρή οργανωτική πρόταση για την δημιουργία του νέου κόμματος, χωρίς αστερίσκους, θολό τοπίο και προσωπικές στρατηγικές που απωθούν τους πολίτες. Μαζί με μία ολοκληρωμένη, βιώσιμη και πειστική πρόταση εξόδου από την κρίση, πάνω στην οποία θα υπάρξουν συμμαχίες για ένα αποτελεσματικό μοντέλο διακυβέρνησης, πέρα κι έξω από αυτά που ζήσαμε μέχρι τώρα.

» Το πιο βασικό είναι ότι αυτός ο χώρος για να ανθίσει χρειάζεται, από τους υποψήφιους για την ηγεσία του, άλλη πρόταση, ελκυστική, με νέες εθνικές προτεραιότητες, παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάκτηση κυριαρχίας, πολιτική αναδιοργάνωση, πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και όχι γενικότητες. Χρειάζεται πολιτική και όχι επικοινωνία». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News