Πολλή συζήτηση γίνεται για το «τι και πώς» της εξ αποστάσεως ψηφοφορίας για την εκλογή νέου αρχηγού του υπό συγκρότηση νέου φορέα της Κεντροαριστεράς . Είναι γνωστές οι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις που διατυπώνονται, αφενός από τη πλευρά του ΠΑΣΟΚ για αυτοπρόσωπη παρουσία στην παραλαβή του σχετικού κωδικού και αφετέρου του Ποταμιού που υποστηρίζει να μην είναι αυτό  αναγκαίο και να έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν ηλεκτρονικά όσοι θέλουν, μέσα από τα συστήματα κινητής τηλεφωνίας.

Ασφαλώς η εξ αποστάσεως ψηφοφορία είναι εκ των ων ουκ άνευ, όχι μόνο για όσους θα βρίσκονται στο εξωτερικό ή αδυνατούν να ψηφίσουν αυτοπροσώπως την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου αλλά κυρίως για την αναπόφευκτη πια αντιστοίχιση της ενδοκομματικής δημοκρατίας στην σύγχρονη ψηφιακή εποχή. Θα δοθεί  ταυτόχρονα η δυνατότητα να διευρυνθεί ο αριθμός όσων θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά στο εγχείρημα ενώ παράλληλα αποτελεί στοιχείο εκσυγχρονισμού στη λειτουργία των κομμάτων.

Κρίνοντας, όμως, από τα όσα βλέπουν το φως από τις συνεδριάσεις της Επιτροπής Αλιβιζάτου κι όσα αναρτώνται και σχολιάζονται στο Διαδίκτυο δεν είναι αβάσιμο να ισχυριστεί κάποιος ότι επιχειρείται ένα power game επιβολής των όρων της μίας πλευράς στην άλλη. Ποιος θα «σπάσει τον τσαμπουκά» του άλλου.

Η αντιπαράθεση τείνει να πάρει χαρακτηριστικά μετωπικής σύγκρουσης σε κοινωνικό επίπεδο με τον κίνδυνο να υπονομευτεί η προσπάθεια εξ αρχής και να ναυαγήσει πριν από την ώρα του το εγχείρημα. Είναι συνεπώς φρόνιμο οι υποψήφιοι να «μαζέψουν» όσο μπορούν τους «Ταλιμπάν οπαδούς» τους με δημόσια έκκληση για ηρεμία και πολιτική συζήτηση.

Παράλληλα υποχρεούνται να ανοίξουν τα χαρτιά τους καταθέτοντας τις προτάσεις τους για την πολιτική ταυτότητα και τις προγραμματικές κατευθύνσεις του υπό ίδρυση φορέα. Να πουν με ποιο  τρόπο η Ελλάδα θα ανασυγκροτηθεί έπειτα από 8 χρόνια κρίσης, πώς θα γίνει η ανάπτυξη και με ποιο τρόπο θα μειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες και θα ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή. Με άλλα λόγια να δείξουν στους πολίτες που ενδιαφέρονται για την ανασύσταση του προοδευτικού πόλου τι μεταρρυθμίσεις προτείνουν για το κράτος, την οικονομία, την κοινωνία.

Το έπραξε ο Γιάννης Ραγκούσης προτείνοντας  μια νέα πολιτειακή δομή Προεδρικής Δημοκρατίας, ο Γιάννης Μανιάτης θέτοντας τις δικές του παραμέτρους για την ανάπτυξη και αναμένω να πράξουν ανάλογα όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι.

Γιατί φαντάζομαι ότι όποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην εκλογή νέου αρχηγού δεν θα ψηφίσει την Φώφη Γεννηματά γιατί είναι η μόνη γυναικεία  υποψηφιότητα αλλά γιατί  θα αποδεχθεί όσα έχει να προτείνει για το μέλλον του χώρου και της χώρας. Ούτε τον  Γιώργο Καμίνη γιατί απλώς είναι δήμαρχος Αθηναίων αλλά γιατί θα εκτιμήσει τις προτάσεις του για τις αλλαγές στο κράτος και την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Ούτε τον  Σταύρο Θεοδωράκη  γιατί έχει εναλλακτικό προφίλ αλλά γιατί θα δώσει σαφές και συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό στίγμα. Ούτε τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο γιατί είναι οι νεώτεροι ηλικιακά.

Η συντήρηση λοιπόν μιας αντιπαλότητας για το πώς θα ισχύσει κάτι που όλοι συμφωνούν να γίνει(!), αν δεν κρύβει μύχιες σκέψεις καπελώματος και αποφυγής πολιτικών προτάσεων και δεσμεύσεων, δεν συμβάλλει δημιουργικά στη συγκρότηση του νέου ενιαίου προοδευτικού πόλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News