Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η Apivita είναι μία εταιρεία για την οποία το κέρδος δεν ήταν αυτοσκοπός. Δουλευόμαστε αγρίως. Δηλαδή τι είναι η Apivita; Συνεταιριστική, όπως η ΣΕΚΑΠ πριν την πάρει ο Ιβάν; Και ποιοι είναι οι Ισπανοί που την αγόρασαν; Οι Podemos;

Το κωμικό της δήλωσης Τσίπρα προκύπτει, φυσικά, από την αμηχανία της Αριστεράς απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο, για την εγχώρια, ελαφρώς αναχρονιστική, αριστερή σκέψη να δεχθεί ότι ο ηγέτης της βρίσκεται στον ίδιο χώρο με επιχειρηματίες και τραπεζίτες, αλλά δεν τους έχει ομήρους ή, τέλος πάντων, δεν συζητά την εθνικοποίηση τους. Για την ελληνική Αριστερά η επιχειρηματικότητα είναι δαιμονοποιημένη, μαζί με την έννοια του κέρδους. Όμως για ποιο λόγο να επιχειρήσει κάποιος και να αποποιηθεί το κέρδος; Για να αποσπάσει εύσημα από τον Αλέξη Τσίπρα;

Συνηθίζεται, πριν από την Εκθεση, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να συναντά επιχειρηματικούς φορείς και να αναφέρεται στην εξωστρέφεια και στο δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια αυτό μετριέται συνήθως από τη συμμετοχή των εταιρειών σε εκθέσεις του εξωτερικού και όχι από την άνοδο στη Θεσσαλονίκη για φραπέ και μπουζούκια. Όμως, εντάξει, αυτό προβλέπει το εθιμικό και οι παραδόσεις μας. Ο Τσίπρας δεν είδε ακριβώς ελληνικές επιχειρήσεις. Τόσο η Παπαστράτος όσο και η Apivita μπορεί να συμβολίζουν την ελληνική δημιουργικότητα, αλλά προβάλλουν και την ανάγκη που οδηγεί τις ελληνικές εταιρείες στα χέρια ξένων. Από την αρχή των capital controls μέχρι σήμερα, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των ελληνικών επιχειρήσεων που περνούν σε ξένους ή μεταφέρουν την έδρα τους στην αλλοδαπή. Ομοίως, ο Πρωθυπουργός, πρέπει να δυσκολεύτηκε να βρει ελληνικές επιχειρήσεις που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα ταμειακής ρευστότητας λόγω μη εκταμίευσης υποχρεώσεων του κράτους. Σε όλα αυτά μπορεί να προστεθεί και η υπερφορολόγηση και το δύσκαμπτο επενδυτικό περιβάλλον, αλλά αυτές δεν είναι αμαρτίες που οφείλει να κουβαλήσει μόνος του ο Τσίπρας.

Παρά τις μεγαλοστομίες του Πρωθυπουργού της, η Ελλάδα παραμένει ουραγός στην επιχειρηματικότητα. Αντιθέτως, προηγούνται κάτι περίεργες χώρες, όπως η Εσθονία και η Ρουμανία που δεν μπορούν να αξιολογήσουν τα θετικά του σταλινισμού.

Τόσο ο Τσίπρας, όσο και οι προηγούμενοι, από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα, είχαν την ευκαιρία να κάνουν ένα αποτελεσματικό restart, θέτοντας σε νέες, σύγχρονες βάσεις, το επιχειρηματικό περιβάλλον. Και τελικά κατάφεραν κάτι το μοναδικό: να επιδεινώσουν τη θέση των εργαζομένων αλλά, ταυτοχρόνως, να υπονομεύσουν και την πορεία των επιχειρήσεων. Η Ελλάδα δεν είναι για μπίζνες. Η Ελλάδα είναι μπίζνες, αλλά για λίγους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News