Ανήκω στην κατηγορία εκείνων των τυχερών ανθρώπων, που πολλές φορές διερωτώνται αν αυτό που ζουν είναι αλήθεια. Γι’ αυτό -θαρρώ- κρατώ την φωτογραφική μου μηχανή για να πολεμάω  την δυσπιστία μου. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να σας μιλήσω για μια συγχορδία φωτός, φωνής και μυρωδιάς από γιασεμί, που λεηλατούσε το σκοτάδι της νύχτας με ήχους λευκούς, βγαλμένους από μια ορχήστρα που έπαιζε -ίδιος, θαρρείς, ο  Μότσαρτ- στο υπαίθριο ιδιωτικό θέατρο, στο Γαστούρι της Κέρκυρας.

Αισθάνεσαι   ότι  γερνάς κάτι τέτοιες στιγμές.
Η συνδιαλλαγή με την εικόνα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη, πολλώ δε  μάλλον η περιγραφή της…

Ας ξεκινήσουμε από το ακρούρανο, μ’ εκείνο το φως, που αγιάζει την φύση κι ωριμάζει την ζωή. Σιγά- σιγά, σχεδόν τελετουργικά, ο μύστης ήλιος έγερνε, ηλιοβασιλεύοντας τα βλέμματα προς μια δύση ακαθόριστη. Μέσα από τα τόξα που σχημάτιζαν την σκηνή του θεάτρου, σαν ερείπιο παλιού ρωμαϊκού υδραγωγείου, παρεισέφρυε  το φως του κόκκινου ήλιου, όπως ποτέ άλλοτε ιδωμένο. Φως γεμάτο ιριδισμούς διαχύσεων, διαθλάσεων και ανακλάσεων.

Κι όλα τούτα φευγαλέα, καθώς κοίταζες την σκηνή του θεάτρου κι άκουγες την φωνή του «ξένου». Ενός «ξένου», του μεγάλου σκηνοθέτη Μάικλ Σισκ, δημιουργού της Αΐντα στο Λούξορ, που χρειάστηκε μονάχα μια πνοή  για να κάνει φωτιά την σπίθα που κουβαλούσε επί 45 χρόνια και να μας την προσφέρει.  Με την συνδρομή  του Σεργίου, της Μαρίας και του Χαράλαμπου Βούλγαρι,  αυτή η φλόγα  ολοένα προχωρούσε, και- όπως είχε πει  ο Ελύτης-  δεν είναι και  μικρό πράγμα να ‘χεις τους αιώνες με το μέρος σου…

Χάρη σ’ αυτήν  την φλόγα βρέθηκαν χορηγοί, που έπεισαν την Garsington Opera Company* να έρθει στην Κέρκυρα, στο μικρό ιδιωτικό θέατρο του κτήματος Βούλγαρι, προκειμένου να παραστούμε κι εμείς στους γάμους του Φίγκαρο,  μαζί και στην γαμήλια -προς τιμήν του- δεξίωση! Με δέος συσκότιζαν αυτό το  υπέροχο κερκυραϊκό δειλινό,  τα αιωνόβια κυπαρίσσια, φωτισμένα μαγικά από την “μεγάλη”  Ελευθερία Ντεκώ.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό από vedutista veneziano ήρθε το αναμέτρημα με την φωνή του Φίγκαρο. Η ηχώ της έφτασε με πολλές νοητές συγκλίνουσες  γραμμές. Ήταν οι φωτεινές συναντήσεις  των παλλόμενων φωνητικών χορδών μέσα στην σκέψη. Της φωνής η χροιά  έγινε ο χρώς, το δέρμα που επικάλυψε τους όγκους της  εικόνας.

Ήταν η ίδια η ομορφιά…
Και άρχισε η γιορτή. Μπήκαν στον χορό οι βαρύτονοι, η μέτζο σοπράνο, οι σοπράνο, ο μπάσος και ο τενόρος κι όλα με αρμονία  ζωντάνεψαν. Προστέθηκε κι αυτή η γυαλάδα  στο κόκκαλο του πλήκτρου για να γλιστρούν τα δάχτυλα και να αναριγούν οι σπόνδυλοι σε κάθε νότα. Όλα προμελετημένα. Όλα για να ζήσουμε εμείς κάτι μοναδικό, δούλεψαν πολλοί με ένα πάθος που είναι κομμάτι του εαυτού τους. Όπως ο Χαράλαμπος Βούλγαρις, ο Ντάφυ Λαδάς, η Βικτωρία Μαρτίνι.

Είναι ωραίοι, πρώτα απ´ όλα, αυτοί οι άνθρωποι, που δημιουργούν το «ωραίο» και τυχεροί εμείς, που απολαμβάνουμε τους καρπούς των προσπαθειών τους ξεκούραστοι, ενώ αυτοί ακόμη λαχανιάζουν από χαρά. Μπράβο Βικτωρία για το setting και την μαγεία του γαμήλιου γεύματος του Φίγκαρο!

Τα έξοδα του γάμου κάλυψαν χορηγοί πλούσιοι, μεγάλοι και τρανοί σε ευαισθησία, που δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν από ένα κοινό που δεν ξεπερνούσε τα εκατό άτομα.
Κι όμως οι Rothschild, Sotheby’s, Μποδοσάκης, Marks Trust ήταν εκεί μαζί με άλλους πολλούς μα πολλούς, που σε έκαναν μια τέτοια νυχτιά να κοιτάξεις ψηλά ανάμεσα από τα χειροκροτήματα, που έκαναν τα χέρια να πονούν, ψηλά στον ουρανό, να δεις τα καταγωγικά μας ίχνη να εκρήγνυνται από χαρά στο αχανές και να ανακατεύονται με το φως το αστρικό.

Τότε οι υπαγορευμένες νουθεσίες τους, για να συνεχίσουμε να συντηρούμε την πλατωνική αίσθηση του ωραίου, πέφτουν προς εμάς σαν πεφταστέρια.
Είναι τα απομεινάρια του αποψινού ονείρου…

---

Ο Περικλής Λάσκαρις είναι αρχιτέκτονας και ζει στην Κέρκυρα

* Info

Η διεθνής εταιρία παραγωγής Garsington Opera Company, μετά τη λήξη της θερινής σεζόν στην Αγγλία, έφερε στην Κέρκυρα μια νέα συντομότερη έκδοση του αριστουργήματος του Μότσαρτ, που παιζόταν όλη την φετινή περίοδο με μεγάλη επιτυχία στην έδρα της στο Wormsley Park.  Δόθηκαν δύο παραστάσεις σε ένα υπέροχο ανοιχτό (al fresco) θέατρο στο Γαστούρι της Κέρκυρας.

Η πρεμιέρα, την Παρασκευή 21 Ιουλίου, είχε πανηγυρικό χαρακτήρα (gala). Στο μεγάλο διάλειμμα δόθηκε δείπνο όπως ακριβώς γίνεται στην Αγγλία. Για την περίσταση  οργανώθηκε ένα πικνίκ στον κήπο του κτήματος δίπλα στο θέατρο. Η δεύτερη παράσταση για το κοινό, το Σάββατο 22 Ιουλίου, ήταν συνεχής χωρίς διάλειμμα.

Το θέατρο, που κατασκευάστηκε το 1973 ειδικά για το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κέρκυρας, επισκευάστηκε από το Corfu Music Days για να προσφερθεί ξανά στο κερκυραϊκό κοινό. Με την αναστήλωσή του, το Corfu Music Days φιλοδοξεί να γίνει μόνιμος θεσμός πολιτισμού στην Κέρκυρα, προσφέροντας κάθε χρόνο εκλεκτές παραστάσεις και μοναδικές εκδηλώσεις σε συνεργασία με διεθνείς εταιρείες παραγωγής και κλασικούς Έλληνες καλλιτέχνες.

Με χωρητικότητα 250 θέσεων, το θέατρο μπορεί να φιλοξενήσει φεστιβάλ, παραστάσεις όπερας, συναυλίες, καθώς και θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις. Σχεδιάστηκε από τον αμερικανό, ειδικό στην ακουστική, αρχιτέκτονα Βίνσεντ Πιατσεντίνι, ως θέατρο γενικού σκοπού, με εξαιρετικές προδιαγραφές ακουστικής και θέασης και βρίσκεται στο ιστορικό κτήμα της οικογένειας Βούλγαρι μέσα σε ένα παραδεισένιο κήπο από κυπαρίσσια, ελιές και πικροδάφνες και μοναδική θέα, που εκτείνεται μέχρι πέρα από τη θάλασσα, με την πόλη της Κέρκυρας στο βάθος του ορίζοντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News