Ιστορία μπορεί να γραφτεί και σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Ή σε μία χαρτοπετσέτα, όπως επιμένει ο αστικός μύθος. Οπου κι αν γράφτηκε, ήταν έξι + μία λεξούλες: «Θέλεις να παίξεις για τη Ρεάλ;». «Ναι». Τόσο απλά, ο άνθρωπος πάνω στον οποίο θα στραφούν οι προβολείς του σαββατιάτικου τελικού του Champions League, ο Ζινεντίν Ζιντάν, πέρασε από τη μία φιναλίστ στην άλλη. Από τη «Γηραιά Κυρία», στη «Βασίλισσα». Στο Τορίνο καλλιτέχνησε με την μπάλα επί πέντε χρόνια (1996-2001). Στη Μαδρίτη, άλλα τόσα (2001-2006). Αλλά, ακόμη κι αν δεν ήταν -σήμερα- προπονητής της Ρεάλ, ακόμη κι αν δεν επεδίωκε -αύριο- μαζί της το ακατόρθωτο (να γίνει ο πρώτος τεχνικός που θα κατακτήσει το τρόπαιο για δεύτερη διαδοχική χρονιά), ο «Ζιζού» θα… βράχνιαζε για τους «μπλάνκος». Η Γιουβέντους τον έκανε διάσημο. Η Ρεάλ, ευτυχισμένο.

Το χαρτάκι (ή χαρτοπετσέτα) κυκλοφόρησε -από χέρι σε χέρι- στο εστιατόριο του Sporting Club στο Μόντε Κάρλο, στη διάρκεια ενός γκαλά της UEFA για τα βραβεία του Champions League, στα τέλη του 2000. Ο Ζιντάν, που τότε έπαιζε στη Γιουβέντους, ήταν ο ανομολόγητος πόθος του προέδρου της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ. Ο πρόεδρος το έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη -με κίνδυνο να κακοκαρδίσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο- ότι ο Γάλλος είναι ο πιο σημαντικός από τους «galácticos» που κατάφερε να συγκεντρώσει στη Μαδρίτη, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Καθώς τον χώριζαν μόνο λίγα τραπέζια από τη μεγάλη του αδυναμία, μπήκε στον πειρασμό να κάνει την πρώτη κίνηση, με αυτή την πρωτότυπη αλληλογραφία. Δέκα μήνες μετά το «Oui» του Ζιντάν, τον Ιούλιο του 2001, η Ρεάλ κατέβαλε στη Γιουβέντους το ποσό – ρεκόρ των 75 εκατομμυρίων (σημερινών) ευρώ, και τον έκανε δικό της.

Ηταν ο «γαλαξιακός» Νο 2. Ενα χρόνο νωρίτερα ο Πέρεθ είχε πληρώσει 61 εκατ. (σημερινά) ευρώ για να «αρπάξει» από την Μπαρτσελόνα τον Λουίς Φίγκο (το… δωράκι που είχε τάξει στους οπαδούς, εφόσον κέρδιζε την προεδρία). Το «δίδυμο» Φίγκο – Ζιντάν συγκρινόταν, τότε, με εκείνο των Πούσκας – ντι Στέφανο, που είχε μεσουρανήσει στη Ρεάλ πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες. Τα δύο επόμενα καλοκαίρια ακολούθησαν ο Ρονάλντο (2002) και ο Μπέκαμ (2003). Η επιθυμία του Ζιντάν να παίξει στη Μαδρίτη ήταν τόσο έντονη, που η Γιουβέντους δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον κρατήσει στο Πιεμόντε, αν και το συμβόλαιο του παίκτη έληγε το 2015. Με την επιταγή της Ρεάλ για τον «Ζιζού» απέκτησε, μεταξύ άλλων, τον Τζίτζι Μπουφόν από την Πάρμα (παραμένει η πιο δαπανηρή μετεγγραφή τερματοφύλακα στα χρονικά του ποδοσφαίρου). Αυτόν που, το Σάββατο, θα προσπαθήσει να αφήσει τον Ζιντάν με άδεια χέρια.

Ο Γάλλος εγκατέλειψε τη Γιουβέντους χωρίς δεύτερη σκέψη, και οι λόγοι είναι πολλοί. Εκείνη την εποχή, το όνειρο κάθε top ποδοσφαιριστή ήταν να παίξει στο «Μπερναμπέου», στην ομάδα που είχε κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης το 1998 και το 2000. Επειτα, οι γιουβεντίνοι ποτέ δεν τον αγάπησαν, όπως τον Πλατινί. Ακόμα και τη φανέλα με το νούμερο 10, την κράτησαν για τον Ντελ Πιέρο, δίνοντάς του το «21». Με τη Γιουβέντους ο Ζιντάν έχασε δύο τελικούς Champions League -το 1997 από την Ντόρτμουντ και το 1998 από τη Ρεάλ (με ένα γκολ του Μιγιάτοβιτς)-, παρά το γεγονός ότι και στους δύο η ιταλική ομάδα (Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1996) ήταν το φαβορί. Στον πρώτο τελικό ο Γάλλος ήταν «εξαφανισμένος». Στον δεύτερο (με τη Ρεάλ), ο καλύτερος παίκτης των ηττημένων. Αλλά, το Τορίνο στεκόταν πάντοτε ανικανοποίητο απέναντί του. Τον έβλεπαν να οδηγεί την εθνική ομάδα της Γαλλίας από θρίαμβο σε θρίαμβο (Μουντιάλ 1998, Euro 2000), και όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί δεν κάνει το «θαύμα» του και με τη Γιούβε.

Οι παλιοί δικηγόροι συνήθιζαν να λένε ότι η επιτυχία ενός γάμου κρίνεται… στο διαζύγιο. Ο χωρισμός του Ζιντάν με τη Γιουβέντους επιβεβαίωσε πως η σχέση τους ήταν, ανέκαθεν, προβληματική

Η απόλυση του Λίπι, τον Φεβρουάριο του 1999, ήταν ακόμα μία απογοήτευση για τον Ζιντάν, που αποκαλούσε τον Ιταλό «σπίθα της φωτιάς». Ηταν ο προπονητής που τον είχε διδάξει να μη βλέπει το ποδόσφαιρο σαν επάγγελμα, να πολεμάει για τη νίκη. Η τρίτη σεζόν του «Ζιζού» στο Τορίνο υπήρξε απογοητευτική. Η Γιούβε τερμάτισε έβδομη (άτιτλη, για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια), ενώ στις δυο επόμενες έχασε το Πρωτάθλημα από τη Λάτσιο (2000) και τη Ρόμα (2001). Ο Ζιντάν «έλαμψε» κυρίως στη δεύτερη χρονιά του (1997-1998), που υπήρξε ονειρική γι’ αυτόν. Εκτός από τον τίτλο στην Ιταλία, κατέκτησε το Μουντιάλ και τη «Χρυσή Μπάλα». Με τη Γιουβέντους κατέκτησε δύο Πρωταθλήματα, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, το Intercontinental (Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), το ιταλικό Σούπερ Καπ. Μέχρι το καλοκαίρι του 2001 τα είχε σαρώσει όλα: στην Ιταλία, στο Μουντιάλ, στο Euro. Του έλειπε, όμως, κάτι σπουδαίο: η Κούπα του Champions League. Είχε χάσει δύο τελικούς (το 1997 και το 1998), κι άλλον έναν (του Κυπέλλου UEFA) το 1996 με την Μπορντό. Η φιλοδοξία του δεν το άντεχε. Στην πρόταση του Πέρεθ είδε τη μεγάλη του ευκαιρία.

Δεν έκανε λάθος. Στον τελικό του 2002, στο πρώτο του Champions League με τη Ρεάλ, ο Ζιντάν όχι απλώς κατέκτησε το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή του, αλλά και πέτυχε το νικητήριο γκολ – το ωραιότερο στα χρονικά της διοργάνωσης μέχρι και σήμερα. Ηταν απέναντι στην Μπάγερ Λεβερκούζεν του Μπάλακ και του Μπερμπάτοφ, στο «Χάμπντεν Παρκ» της Γλασκώβης. Ο Ρομπέρτο Κάρλος έβγαλε από αριστερά μια σέντρα με αρκετό ύψος. Ενώ η μπάλα κατέβαινε, σαν σε αργή κίνηση, ο Ζιντάν έκανε μία περιστροφή 180 μοιρών, στηριζόμενος στο δεξί του πόδι, και με το αριστερό, με ένα εναέριο φαλτσαριστό βολέ, την έστειλε στο «παράθυρο» του εμβρόντητου Μπουτ. Αριστούργημα. Η «Βασίλισσα» κέρδισε το Πρωταθλητριών για ένατη φορά, και ο «Ζιζού» την παντοτινή αγάπη των οπαδών της.

Στην επόμενη τετραετία του στη Μαδρίτη, ο ίδιος και η ομάδα του δεν κατέκτησαν αυτά που πολλοί περίμεναν. Εκείνος, όμως, απολάμβανε το ποδόσφαιρο – ήταν φανερό. Πρόσθεσε ακόμα μία «Χρυσή Μπάλα» στη συλλογή του, και πήρε άλλο ένα Πρωτάθλημα με το νούμερο 5 στην πλάτη. Στη Μαδρίτη ήταν ευτυχισμένος – και η ισπανίδα σύζυγός του ακόμη περισσότερο. Είχε αποφασίσει ό,τι η Ισπανία θα είναι η νέα του πατρίδα.

Οι παλιοί δικηγόροι συνήθιζαν να λένε ότι η επιτυχία ενός γάμου κρίνεται… στο διαζύγιο. Ο χωρισμός του Ζιντάν με τη Γιουβέντους επιβεβαίωσε πως η σχέση τους ήταν, ανέκαθεν, προβληματική. Ο Γάλλος δεν μπήκε, καν, στον κόπο να αποχαιρετίσει επισήμως τους φιλάθλους στο Τορίνο. Η Γιούβε έσπευσε να ανακοινώσει ότι η αποχώρησή του δεν θα άφηνε κάποιο κενό, αφού «πάντα φρόντιζε να παίζει καλύτερα με την εθνική ομάδα της Γαλλίας, από ό,τι με τον σύλλογό του». Και η Tuttosport έγραφε: «Ο Ζιντάν δραπετεύει από το Τορίνο. Πέντε χρόνια στη Γιούβε, έσβησαν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο».

Ο ίδιος αναγνωρίζει πως «στη Γιουβέντους απέκτησα τη νοοτροπία του νικητή, στο Πιεμόντε έγινα άντρας». Θυμάται τον γυμναστή – βασανιστή Τζιαμπιέρο Βολτρόνε και την «κτηνώδη», όπως την έχει χαρακτηρίσει, προετοιμασία που ακολούθησε όταν πρωτοπήγε στην «Κυρία». Ελεγαν, τότε, ότι γι’ αυτό έχασε τα μαλλιά του σε τόσο νεαρή ηλικία (24): από το σοκ της δύσκολης προσαρμογής του, στη Γιουβέντους και στη νέα του ζωή στο Τορίνο. Οσο κι αν προσπάθησε να κλείσει την «πρώην» του στο μπαούλο των αναμνήσεων, η ιταλική μενταλιτέ τον έχει σημαδέψει. Ακόμα και στον τρόπο που σχεδιάζει τη στρατηγική της Ρεάλ στους σπουδαίους αγώνες της.

Ο χωρισμός του με τη Ρεάλ, αντιθέτως, είχε πολύ συναίσθημα. Στις 25 Απριλίου 2006 ανακοίνωσε, στο Canal+, ότι αμέσως μετά το Μουντιάλ της Γερμανίας θα εγκατέλειπε τα γήπεδα. Στις 7 Μαΐου 2006, που αγωνίστηκε για τελευταία φορά στο «Μπερναμπέου», γνώρισε την αποθέωση. Στο τέλος του ματς ξέσπασε σε λυγμούς, εν μέσω χιλιάδων «merci Ζιζού» που δονούσαν την εξέδρα. Στην πραγματικότητα, όμως, έλειψε μόνο για τρία χρόνια. Το 2009 έγινε προσωπικός σύμβουλος του προέδρου. Επειτα αθλητικός διευθυντής (επί Μουρίνιο), βοηθός του Κάρλο Αντσελότι και προπονητής της δεύτερης ομάδας. Και στις 4 Ιανουαρίου 2016, ο Πέρεθ -αφού απέλυσε τον Ράφα Μπενίτεθ- του εμπιστεύτηκε τη μεγάλη Ρεάλ, για να ακολουθήσουν αυτοί οι 17 θριαμβευτικοί μήνες στον πάγκο της.

Τώρα ο Ζιντάν απέχει έναν αγώνα από το να γίνει «ο Πεπ Γκουαρντιόλα της Ρεάλ». Αλλά, για να φτάσει στον «άθλο» της κατάκτησης του Champions League για δεύτερη σεζόν στη σειρά, θα πρέπει προηγουμένως να σπάσει μία «κατάρα»: ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης, ποτέ δεν τα κατάφερε απέναντι στη Γιουβέντους – και το αντίστροφο. Αλλά αυτή τη φορά, στο Κάρντιφ, θα φοράει κοστούμι, όχι σορτσάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News