Το αναμενόμενο έγινε. Το σκληρότερο πακέτο μέτρων μετά το 2012 ψηφίστηκε άνετα από τη Βουλή. Την Τετάρτη έγινε η καθιερωμένη σ’ αυτές τις περιπτώσεις 24ωρη απεργία. Την ίδια μέρα και την Πέμπτη έγιναν και οι συνήθεις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Τίποτα περισσότερο.

Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά την ψήφιση των προηγούμενων Μνημονίων και των  νόμων που τα συνόδευαν έγινε αυτό που περιγράφει (μάλλον ήπια) ο χαρακτηρισμός «χαμός». Ενδεικτικά παραθέτουμε:

Τον Μάιο του 2010 (κυβέρνηση Παπανδρέου) διεγράφησαν τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και μία της ΝΔ για «απειθαρχία» στην ψήφιση μέτρων. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους διεγράφη ένας ακόμα του ΠΑΣΟΚ και αργότερα παραιτήθηκαν άλλοι πέντε. Τον Νοέμβριο του 2011 (κυβέρνηση Παπαδήμου) διεγράφησαν 22 του ΠΑΣΟΚ και 21 της ΝΔ. Τον Νοέμβριο του 2012 άλλοι έξι του ΠΑΣΟΚ και ένας της ΝΔ (μια συνοπτική καταγραφή εδώ).

Η χώρα δονήθηκε επί εβδομάδες από τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων», με απόπειρες εισβολής στη Βουλή και κυριαρχία ακραίων συνθημάτων, που έφταναν μέχρι και τη…χούντα του 1973 (εδώ). Στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 2011 προπηλακίστηκε ως «προδότης» ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας (εδώ). Η Αθήνα έζησε εφιαλτικές σκηνές (εδώ) με αποκορύφωμα την τραγωδία στην τράπεζα Μαρφίν.

Οι τότε αντιμνημονιακοί βουλευτές έκαναν δηλώσεις σαν κι αυτήν. Σήμερα ψηφίζουν ευχαρίστως τα ίδια και δεν φοβούνται τίποτα.

Και φτάνουμε ακριβώς στην ουσία του σημερινού θέματός μας. Εχει αναλυθεί, επαρκώς πλέον, γιατί τότε συνέβαιναν αυτά και σήμερα δεν κουνιέται φύλλο; Η εξήγηση ότι οι τότε πρωταγωνιστές, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν καταλάβει τις κυβερνητικές και κρατικές καρέκλες (και, επομένως, οι βουλευτές είναι ακούνητα και αμίλητα και κάπου κάπου γελαστά στρατιωτάκια) είναι σωστή, αλλά όχι επαρκής.

Υπάρχουν δύο ακόμα, αλληλοσυμπληρούμενες, εξηγήσεις:

Πρώτον, μετά από όλα όσα έγιναν, αρκετοί από όσους άλλοτε χαλούσαν τον κόσμο είναι απογοητευμένοι και «παραιτημένοι». Και θεωρούν άσκοπη και αναποτελεσματική την αντίδραση, όπως αποδεικνύει η λυμφατική παρουσία στις «επετειακές» συγκεντρώσεις, παρά την ισχυρή οργανωτικά και διαχρονική παρέμβαση (μόνο) του ΚΚΕ.

Δεύτερον, μεγάλο μέρος αυτών έχει πλέον πειστεί ότι αυτά που πίστευαν πριν από λίγα χρόνια δεν ισχύουν. Είτε διότι ήταν «αυταπάτες» είτε προϊόν εξαπάτησης. Με απλά λόγια, είδαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου (από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά) ακολουθεί, επί οκτώ χρόνια τώρα, την ίδια πολιτική. Με αποχρώσεις μεν, αλλά στην ουσία προς την ίδια κατεύθυνση. Την ξεκίνησε το 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου (του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς). Τη συνέχισε το 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά (της Δεξιάς, με  βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και της αριστερής ΔΗΜΑΡ). Και από το 2015 την συνεχίζει η κυβέρνηση Τσίπρα (αριστερή με τσόντα από δεξιά-Καμμένος), η οποία, εννοείται, κατακεραύνωνε τις προηγούμενες και υποσχόταν ότι θα ακολουθούσε «έναν άλλο δρόμο». Τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει για το 90% και πλέον των πολιτικών δυνάμεων, που κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται εναλλάξ. Το απέδειξαν στην πράξη.

Η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό ήταν διπλή και καταλυτική. Πρώτον, απομυθοποίησε πλήρως, με την κωλοτούμπα και την πανηγυρική και εν τοις πράγμασιν αποκήρυξη των «αυταπατών», τα περί σοβαρής «εναλλακτικής». Τώρα οι υπουργοί του δικαιολογούν τα πάντα με πρωτοφανή κυνισμό (εδώ). Δεύτερον, φορτώνει με βαριά ευθύνη την επόμενη κυβέρνηση (όποια κι αν είναι – και μάλλον θα είναι μία όπως οι προηγούμενες, με βασικό κορμό από τα δεξιά) να μπορέσει να βρει εκείνη «εναλλακτικές» επιμέρους λύσεις μέσα σε ένα δεδομένο γενικό πλαίσιο.

Για να μην έχουμε στη συνέχεια φαινόμενα τύπου Γαλλίας, με γιγάντωση των πάσης μορφής Λεπέν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News