Η καλοπέραση μιας μικρής μερίδας ανθρώπων έναντι του συνόλου μιας κοινωνίας, η καλοπέραση των λίγων δηλαδή, συνηγορεί στην όχι και τόσο δίκαιη κατανομή του πλούτου, των παροχών και των ίσων δικαιωμάτων. Σήμερα αυτή η ανισοκατανομή αντί να αμβλύνει βλέπουμε πως γιγαντώνεται, και για την άνιση αυτή μεταχείριση και διανομή έχουν ευθύνη φυσικά εκείνοι που έχουν το μαχαίρι και την πίτα, ο νοών νοείτω.

Βλέπω ανθρώπους που ακόμη και οι ελπίδες τους είναι υπό περιορισμό, τα όνειρά τους ανύπαρκτα και η φυσική τους παρουσία μουντή σαν αυτήν του φθινοπώρου.

Δεν μπορεί να μη δεν βλέπουν οι αρμόδιοι και οι υψηλά ιστάμενοι, τη μερίδα αυτή των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από κάτι παραπάνω από αυτό που τους παρέχεται. Δεν μπορεί αυτοί που έχουν κληθεί να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς να λειτουργούν σαν την στρουθοκάμηλο με το κεφάλι στο χώμα και να λιποτακτούν.

Πόσο υπερήφανος μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν, ο ίδιος έχει όλα τα καλά για μια αξιοπρεπέστατη ζωή, αλλά πολλά από τα καλά αυτά τα έχει υφαρπάξει από τους υπόλοιπους συμπολίτες του παρά τη θέλησή τους κατά το αποφασίζω και διατάσσω;

Η άνιση κατανομή σε ό,τι υπαρκτό φέρνει γκρίνια, φέρνει μίσος, φέρνει αυτό που ο καθένας μας απεχθάνεται, το χάσιμο της ησυχίας του δηλαδή και την αβεβαιότητα.

Αν σκεφτούμε πως σε μια χώρα όπως η δική μας, της τάξεως των έντεκα εκατομμυρίων κατοίκων, τα τρία τέταρτα δουλεύουν και λειτουργούν για την καλοπέραση του ενός τετάρτου του πληθυσμού, σε πιάνει ίλιγγος. Και αν φωνάξεις τη σκέψη σου ή τη διατυπώσεις, το λιγότερο που θα πουν είναι πως είσαι τρελός… και όλα αυτά σε ένα κράτος που θεωρείται πολιτισμένο και άκρως δημοκρατικό.

Εδώ στην ωραία μας Ελλάδα ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Βλέπουμε ανθρώπους που διαμαρτύρονται ενώ θα έπρεπε να σιωπούν και ανθρώπους που σιωπούν ενώ θα έπρεπε να διαμαρτύρονται. Πως είναι δυνατόν οι μη έχοντες σε αυτή την χώρα να είναι αυτάρκεις, και οι έχοντες να διψούν για περισσότερο πλούτο;

Την πρώτη κατηγορία εγώ θα την ονομάσω «φιλοσοφία ζωής». Τη δεύτερη κατηγορία, αυτήν την ιδιαίτερη, θα  την ονομάσω «οι άνθρωποι που δεν χόρταιναν ποτέ»…

Δυστυχώς διαπιστώνω μετά λύπης πως η πλειοψηφία των ανθρώπων της εξουσίας που κατέχουν αξιώματα, είναι της δεύτερης κατηγορίας, της κατηγορίας αυτής δηλαδή που ο πλούτος και η δόξα είναι ό,τι πιο πολύτιμο γι’ αυτούς.

Όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με όλες τις παραπάνω επισημάνσεις και ανησυχίες μου, σωστές ή όχι, και πάντα όπως με το δικό μου μάτι βλέπω και κρίνω την καθημερινότητα στην οποία ζω, θα ήθελα να πω πως:

Όταν οι λίγοι και εκλεκτοί, αυτοί δηλαδή που έχουν το μαχαίρι και την πίτα, καταλάβουν πως η πίτα μοιράζεται πάντα ισόποσα και το περίσσευμα αυτής πάει πάντα στον αδύναμο, τότε και μόνον τότε θα μπορούμε να μιλάμε για δίκαιη κατανομή και ισονομία.

Δυνατός φίλοι μου και άξιος σεβασμού είναι αυτός που έχει τη δύναμη αλλά δεν την επιδεικνύει!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News