Δεν γίνεται να μην σας έχει τύχει. Να περπατάς αμέριμνος στον δρόμο και ξαφνικά να σταματάς και να κοιτάς απορημένος τα κορδόνια των παπουτσιών σου που για άλλη μια φορά έχουν λυθεί. Θα κοιτάξεις πίσω σου, δεξιά και αριστερά για να βρεις αυτόν τον αόρατο τύπο που ήρθε ύπουλα και σου τα έλυσε πάλι ενώ περπατούσες. Αλλωστε δεν μπορείς να το εξηγήσεις διαφορετικά. Μόνα τους λύνονται; Και κάπου εκεί έρχεται η επιστήμη για να δώσει την απάντηση.

Σύμφωνα λοιπόν με σχετική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές της Σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ, με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Ντέιλι-Ντάιαμοντ, υπεύθυνοι για τον εκνευρισμό εκατομμυρίων ανθρώπων που βλέπουν καθημερινά τα κορδόνια τους να λύνονται χωρίς προφανή λόγο δεν είναι άλλοι από τους φυσικούς νόμους.

Συγκεκριμένα δύο δυνάμεις συνωμοτούν για να οδηγήσουν τα κορδόνια των παπουτσιών να σέρνονται στον δρόμο. Από τη μία, είναι η δύναμη του ποδιού που πιέζει το έδαφος και σταδιακά χαλαρώνει τον κόμπο και, από την άλλη, μια δεύτερη δύναμη που προκαλείται από την κίνηση του ποδιού μπρος-πίσω και η οποία δρα στις άκρες των κορδονιών. Από κοινού, οι δύο δυνάμεις, σαν ένα αόρατο χέρι, μπορούν να λύσουν τους κόμπους ακόμη και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Τα ευρήματα της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the Royal Society A έδειξαν ότι οι «ειδικοί» σε κάθε είδους κόμπο, επαγγελματίες χειρουργοί ή ναύτες, έχουν πολλές φορές υποστηρίξει ότι οι παραδοσιακοί κόμποι που σχεδόν όλοι μας χρησιμοποιούμε για να δέσουμε τα κορδόνια μας, καταλήγουν να λύνονται πολύ γρηγορότερα από εναλλακτικές μεθόδους. Εναλλακτικές μεθόδους ιδιαίτερα απλές όπως αυτή στο παρακάτω βίντεο:

Για να φτάσουν οι επιστήμονες στα παραπάνω αποτελέσματα, χρησιμοποίησαν μια κάμερα αργής κίνησης για να μελετήσουν μια σειρά από πειράματα με κόμπους κορδονιών. Ενας ερευνητής φορούσε αθλητικά παπούτσια και έτρεχε πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστικής, ενώ οι άλλοι κινηματογραφούσαν σε «σλόου μόσιον» το λύσιμο των κορδονιών. Πριν από αυτό είχαν βάλει μερικούς μαθητές να καθίσουν σε καρέκλες και να κινούν ή να χτυπούν τα πόδια τους προκειμένου να λυθούν τα κορδόνια. Μάταια. Γρήγορα έφτασαν στο συμπέρασμα ότι για να λυθεί ένας κόμπος απαιτούνται οι δύο ταυτόχρονες κινήσεις που πραγματοποιούνται μόνο στο περπάτημα ή το τρέξιμο.

Ο Ολιβερ Ο’ Ρέιλι, καθηγητής Μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ και μέλος της επιστημονικής ομάδας που έκανε τη σχετική δημοσίευση, εξηγεί: «Δεν μπορείς να προβλέψεις πότε θα λυθεί το κορδόνι του παπουτσιού όμως όταν αυτό συμβεί, σε δύο ή τρία βήματα είναι σχεδόν καταστροφικό. Αφού ο κόμπος αρχίσει να χαλαρώνει δεν υπάρχει επιστροφή».

Τα πειράματα που έκανε η επιστημονική ομάδα, έδειξαν ότι μερικά κορδόνια είναι δυσκολότερο από άλλα να λυθούν, αλλά όλα στο τέλος μπορεί να ξεδεθούν από τις ίδιες φυσικές δυνάμεις. Εννοείται ότι όσο πιο σφιχτά δέσει κανείς τα κορδόνια του, τόσο πιο δύσκολα αυτά θα λυθούν. Αλλά και πάλι, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που έχουμε μάθει να κάνουμε την αυτοματοποιημένη κίνηση του δεσίματος, μπορεί δύο ή τρεις φορές την ημέρα να κοιτάμε με το γνωστό βλέμμα απόγνωσης και απελπισίας τα κορδόνια των παπουτσιών μας να σέρνονται στο πεζοδρόμιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News