Πρόσφατα, η Γ-ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης σε ανακοίνωσή της, άσκησε κριτική στο τηλεπαιχνίδι «Survivor», κάνοντας λόγο για «τηλεοπτικά σκουπίδια». Μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση στηλιτεύει τον κώδικα «αντιαξιών» που το τηλεπαιχνίδι προβάλλει, κρατώντας ως τα μεσάνυχτα, ξάγρυπνα παιδάκια δημοτικού.

Πόσο δίκιο έχει το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών! Αλλά και πόσο υποκριτικό είναι το όψιμο ενδιαφέρον του! Αναρωτιέμαι βέβαια, αν η συγκεκριμένη ανακοίνωση αφορά ένα μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών ή απλώς, μια μικρή ομάδα ανθρώπων που άδραξαν την ευκαιρία να προβάλουν τον ηθικοπλαστικό τους ρόλο…

Στην θέση τους, πρώτα θα ζητούσα να πληροφορηθώ για τα ενδιαφέροντα των συναδέλφων τους στις σχολικές τάξεις και μετά θα κυνηγούσα «ανεμόμυλους» στο εξωσχολικό περιβάλλον.

Φανατικά βλέπουν «Survivor» όχι μόνο οι μαθητές και οι μαμάδες τους αλλά και οι δασκάλες τους. Και την επόμενη μέρα στο σχολείο, οι συζητήσεις δεν περιορίζονται μεταξύ των μικρών παιδιών αλλά και μεταξύ των καθηγητών τους.

Επομένως, όπως είναι φυσικό, για κάποιους, το επίκαιρο γεγονός είναι η αξιολόγηση της Οικονομίας και για άλλους το «Survivor». Ετσι ήταν πάντα η δημόσια επικοινωνία έτσι είναι και τώρα. Από την άλλη  όμως, η ζωή έχει τις πραγματικές διαστάσεις της, στην καθημερινότητα. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σχολείο.

Κι εδώ ακριβώς, είναι το ζητούμενο: πόσο σημαντική είναι η προσωπική ζωή μας, έναντι των εκρηκτικών δημόσιων γεγονότων. Οσο και αν επηρεάζουν την δική μας αφήγηση, αν έχουμε συνείδηση της ταυτότητάς μας, τότε προηγείται πάντα η δική μας αλληλεπίδραση στον μικρόκοσμό μας. Αν όχι, τότε γεμίζουμε το μυαλό μας με τα αποτυπώματα των άλλων, από ένδεια και απραξία.

Η δασκάλα λοιπόν, που «βλέπει φανατικά “Survivor”» πάσχει από αυτή την «έλλειψη ταυτότητας» και μαζί με τους μαθητές της, παραδίνεται, αμαχητί, στο εξωσχολικό περιβάλλον, επιτρέποντας να μεταφερθούν οι αντιαξίες του στην σχολική τάξη. Αλλά ακόμα και να μην ξέρει τι είναι το Survivor, από τη στιγμή που δεν μπορεί να νικήσει τους «δράκους» της ανευθυνότητας (ΜΜΕ, οικογένεια κτλ) είναι υπεύθυνη για την κατάντια του μαθητή της και του σχολείου που υπηρετεί.

Ο κόσμος έξω από το σχολείο, θα είναι πάντα γεμάτος «φαντάσματα». Γεμάτος από πολέμους, εξαθλίωση, τέρατα, ψέματα, εικόνες, συνθήματα. Οι κοινωνίες δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένες και δεν είναι και τώρα. Ο δάσκαλος όμως, είναι ο άνθρωπος που κουβαλάει πάνω του το σταυρό της ευθύνης και από την θέση του, θα φταίει για όλα. Ας βρει τρόπο να κάνει τον κόσμο του μαθητή του πιο συναρπαστικό για να μην βλέπει «Survivor». Και ακόμα καλύτερα, ας κάνει θέμα το «Survivor» αποκαλύπτοντας την ρηχότητα των τηλεοπτικών θεαμάτων.

Αλλά θα πρέπει να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με την πειθώ και το «παραμύθι». Οχι με ανακοινώσεις και δακρύβρεχτους λόγους. Επομένως, εκεί θα καταλήγουμε πάντα: πού θα τους βρούμε αυτούς τους δασκάλους για τα σχολεία; Πού θα βρούμε αυτό το πρόσωπο με ταυτότητα, για να πει μια κουβέντα παραπάνω στον μαθητή του; Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετά ούτε τα πτυχία ούτε και η «παιδαγωγική επάρκεια». Εδώ χρειάζονται άλλα πράγματα που μόνο ένα ανοιχτό και ελεύθερο σχολείο μπορεί να ανακαλύψει. Οταν κάποτε καταλάβουμε για ποιο πράγμα μιλάμε, τότε εύκολα θα βρούμε και τις λύσεις στα προβλήματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News