Εχω έναν φίλο που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όπου κατά εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο πηγαινοέρχονται λούτρινα αρκουδάκια, καρδούλες, γαριδούλες, φραουλίτσες και αφρώδεις οίνοι, το ‘χει να το λέει: Εγώ Αγιο που δεν του ανάβω κερί δεν τον πιστεύω.

Ο γράφων αγαπά! Ετσι, συνηρημένα κι αμετάκλητα. Την τελευταία φορά που έφερε λουλούδια στη σύντροφό του με αφορμή την 14η του Φλεβάρη δημιουργήθηκε θέμα. Στο βλέμμα, μια σκιά του στυλ: τον μπαγάσα, τι να τρέχει;

Αναγκαιότητα η αναδρομή στο παρελθόν, αφού η αμέσως προηγούμενη αντίστοιχή της, χρονιάρα μέρα, συνοδεύτηκε από ένα χωνί γαύρο, μυρωδάτο.

Αποδείχτηκε μάλιστα εξαιρετική επιλογή, δεδομένου ότι λίγα χρόνια μετά, τα δεσμά του γάμου επιβεβαίωσαν ότι ο γαύρος την κάνει μια χαρά τη δουλειά.

Αρκεί να τον καθαρίσεις και βέβαια να τον μαγειρέψεις ο ίδιος. Τον συνιστώ. Σε χωνί από χασαπόχαρτο. Αλλά αυτά είναι απλά Ιστορία.

Σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά, το μόνο που έχω να συνεισφέρω είναι ότι ο έρωτας θέλει κότσια. Τέλος!

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News