Προτού συμπληρωθούν έντεκα μήνες από τον θάνατο του Γιόχαν Κρόιφ (24 Μαρτίου 2016), ο Πέτερ «Πιέτ» Κάιζερ -το alter ego του- «έφυγε» για να τον συναντήσει. Ο θάνατός του, από καρκίνο του πνεύμονα, πέρασε «στα ψιλά». Ισως, επειδή είχε αποχωρήσει πρόωρα από τα γήπεδα (το 1975) και δεν συνέχισε ως προπονητής. Οι φίλαθλοι κάτω των 50 δεν τον πρόλαβαν – έχουν μόνον ακουστά τις μαγικές του παραστάσεις. Ισως, γιατί έζησε στη σκιά του Κρόιφ. Ή γιατί δεν «έλαμψε», όσο του άξιζε, στην εθνική Ολλανδίας. Η Ιστορία τον αδίκησε, μα περισσότερο αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του.

Κι όμως, στην Ολλανδία των ’60s και των ’70s, η σύγκριση του Κάιζερ με τον Κρόιφ ήταν η πιο δημοφιλής ποδοσφαιροκουβέντα. Ποιος από τους δυο ήταν καλύτερος; Μπιτλς ή Ρόλινγκ Στόουνς; Στο δίλημμα είχε απαντήσει αριστοτεχνικά ο διάσημος ολλανδός αρθογράφος και συγγραφέας, Νίκο Σέπμεϊκερ: «Ο Κρόιφ ήταν ο κορυφαίος, όμως ο Κάιζερ ήταν ο καλύτερος». Το ότι τον έβαζαν, έστω για μια στιγμή, δίπλα στον αξεπέραστο Κρόιφ για να τον μετρήσουν, ήταν το μέγα της ζωής του παράσημο. Λίγο πριν από τον θάνατό τους, του το καρφίτσωσε στο πέτο ο ίδιος ο «Ιπτάμενος Ολλανδός». Στην αυτοβιογραφία του τον περιέλαβε στην «κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών» (από την οποία άφησε έξω τον εαυτό του), δίπλα στον Μαραντόνα, τον Πελέ, τον Γκαρίντσα, τον ντι Στέφανο και τον Μπόμπι Τσάρλτον.

Ο Κρόιφ δεν το έκανε από αβροφροσύνη. Τον Κάιζερ τον παραδεχόταν – δεν τον αγαπούσε. Στον μεγάλο Αγιαξ της εποχής, τους ένωνε μόνον η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Και για την ομάδα, βεβαίως. Οταν ο Κρόιφ έφυγε στη Βαρκελώνη, οι συμπαίκτες του ψήφισαν για αρχηγό τον Κάιζερ. Οχι μόνον επειδή το άξιζε, αλλά και για να τον «πικάρουν». Ο αστικός μύθος λέει πως εκείνη τη μετεγγραφή του Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα, ο Κάιζερ την πανηγύρισε… χορεύοντας πάνω σ’ ένα τραπέζι. Ενιωθε ανακούφιση, που -επιτέλους- έβγαινε από τη «σκιά» του. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούν, οι δυό τους. Φίλοι έγιναν τελευταία, λίγο πριν από τον θάνατο του Κρόιφ.

Στο γήπεδο, όμως, ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον ήταν απεριόριστος. Ο Κρόιφ τον θεωρούσε ως τον ιδανικό συμπαίκτη. Ο Κάιζερ υπήρξε η προσωποποίηση του «όλοι για έναν και ένας για όλους», που πρέσβευε ο Αγιαξ. Επαιζε πάντα για το σύνολο – ποτέ για την πάρτη του. Αν και, όπως είχε γράψει στην εφημερίδα του ένας ρεπόρτερ εκείνης της εποχής, ο «αυτοκράτορας» είχε μια μεγάλη αδυναμία: «Οποιος παίκτης έδινε την μπάλα στον Κάιζερ, ήξερε ότι δεν θα την πάρει πίσω. Οταν έφευγε από τα πόδια του, κατέληγε πάντα στον Κρόιφ». Μετά το 1974, όταν πια ο Κρόιφ μεγαλουργούσε στην Καταλονία ως «ψευτοεννιάρι», ποτέ δεν έκρυψε πόσο πολύ του έλειπε ο «Πιέτ» στο παιχνίδι του. Ηταν το τέλειο συμπλήρωμά του.

Ο Κάιζερ ήταν δύσκολος άνθρωπος. Αιρετικός, αντιδραστικός, αλλά ευθύς. Του ήταν αδύνατον να κρατήσει τη γνώμη του για τον εαυτό του. Στον Αγιαξ, δεν πείραζε. Ηταν ο μόνος που ύψωνε το ανάστημά του στον Κρόιφ και στον προπονητή του, τον Ρίνους Μίχελς, μπροστά σε όλους, όμως δεν ήταν λίγες οι φορές που εκείνοι ασπάζονταν τη γνώμη του. Στην εθνική Ολλανδίας, όμως, ο δύστροπος χαρακτήρας του τον καταδίκασε σε μόλις 34 συμμετοχές (11 γκολ).

Για τη φανέλα με το εθνόσημο «πάλευε» με τον Κόεν Μιούλιν, της Φέγενορντ, ο οποίος δεν τον πλησίαζε, καν, σε ποδοσφαιρική αξία. Στο Μουντιάλ της Δυτικής Γερμανίας έπαιξε μόνο σε ένα ματς, κόντρα στη Σουηδία. Ο Μίχελς προτιμούσε τον Ρομπι Ρένζενμπρινκ, που είχε ήδη «ξεπεταχτεί». Εκείνο, όμως, που εξόργισε τον Κάιζερ, ήταν ότι στον χαμένο (για τους Ολλανδούς) τελικό, ενώ ετοιμαζόταν να μπει στη θέση του Ρένζενμπρινκ, τελικά ο Μίχελς τον άφησε στον πάγκο. Ο Κάιζερ το πήρε κατάκαρδα και, με την επιστροφή της ομάδας στο Αμστερνταμ, αποσύρθηκε από τους «Οράνιε».

Πέρασε όλη του την ποδοσφαιρική ζωή στον Αγιαξ, από το 1955 (ήταν 12 ετών) έως το 1974. Αν και σ’ εκείνο το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» που έπαιζε τότε ο Αίαντας δεν υπήρχαν ξεκάθαρες θέσεις, ήταν ο «έξω αριστερά». Εαν έχετε δει στιγμιότυπα από τον τελικό του Παναθηναϊκού στο Ουέμπλεϊ (1971), είναι ο παίκτης που κάνει τη σέντρα στο πρώτο γκολ των Ολλανδών. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2009, ξανασυναντήθηκε με τον Παναθηναϊκό, όταν ο συμπατριώτης του Χενκ τεν Κάτε (τότε προπονητής της ομάδας) τον έφερε στην Αθήνα, ως «κυνηγό» ταλέντων, για μερικούς μήνες.

Το επαγγελματικό του ντεμπούτο το έκανε το 1961 (προτού κλείσει τα 18) και τρία χρόνια αργότερα άγγιξε τον θάνατο. Υπέστη κάταγμα κρανίου, σε ένα τρομακτικό ατύχημα, όμως επέστρεψε στα γήπεδα για να συναντήσει τον νέο προπονητή του Αγιαξ: αυτόν που θα άλλαζε τη μοίρα του, αλλά και του συλλόγου – και του ίδιου του ποδοσφαίρου. Ο Ρίνους Μίχελς τον «βάφτισε» εξτρέμ, κι εκεί, στα αριστερά της επίθεσης, ο Κάιζερ έκανε… μαγικά πράγματα. Ευφυής, ταχύς, εξαιρετικός ντριμπλέρ και πάντοτε απρόβλεπτος στις κινήσεις του, κατάφερνε συχνά να πατάει την αντίπαλη περιοχή και να σκοράρει (189 γκολ σε 490 αγώνες). Κατέκτησε τρεις διαδοχικές φορές (1971, 1972, 1973) το Κύπελλο Πρωταθλητριών, έξι Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ολλανδίας, δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και ένα Διηπειρωτικό.

«Πέθανε» για πρώτη φορά το 1975, όταν ο Αγιαξ τον… σκότωσε σαν γέρικο άλογο. Ο Κρόιφ και ο Μίχελς είχαν φύγει, και ο Χανς Κράι -ο νέος προπονητής του- δεν άντεξε τις αντιρρήσεις του. Μπροστά στην πειθαρχία που ήθελε να επιβάλει στην ομάδα, δεν του αναγνώρισε, ούτε την αξία του, ούτε την ιστορία του στον σύλλογο. Ο Κάιζερ ήταν – δεν ήταν 32, και ορκίστηκε να μην ξανακλωτσήσει μπάλα. Τον Απρίλιο του 2001, που ο θυμός του είχε ξεθυμάνει, δέχτηκε να επιστρέψει ως σκάουτερ. Το 2006 ανέλαβε τεχνικός σύμβουλος, μέχρι το 2008. Ηταν η «συγγνώμη» που ο σύλλογος του όφειλε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News