Ηταν το 1960 και το καθεστώς τότε δεν είχε καμία αμφιβολία: το 2017 η Σοβιετική Ενωση θα γιόρταζε θαλερή και ακμαία τα εκατό χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ναι, αλλά πώς θα ήταν αυτό το 2017; Δυο επιστήμονες, ο Β.Σεφτσένκο και η Β.Στουκόβα, ανέλαβαν να φανταστούν το σοβιετικό μέλλον με την έκθεση «Ετος 2017». Στην ουσία επρόκειτο για σκίτσα τα οποία σχεδίασε ο Λ.Σμενκόφ. Τα σχέδια αυτά, σημειώνει η Corriere della Sera, ανακάλυψε και έδωσε στη δημοσιότητα ο στρατιωτικός μηχανικός Σεργκέι Ποτζνιάκοφ.

Και τι λένε αυτά τα σχέδια; Τι άλλο; Περιγράφουν τη νίκη του κομμουνισμού επί του καπιταλισμού, η οποία θα επιτυγχανόταν και χάρη στη φοβερή τεχνολογία που θα ανέπτυσσε στις επόμενες δεκαετίες η Σοβιετική Ενωση.  Η ΕΣΣΔ του μέλλοντος λοιπόν θα διέθετε πυρηνικά τρένα, τρυπάνια που θα έφταναν στον πυρήνα της Γης, διαστημόπλοια που θα ταξίδευαν ως το Αλφα του Κενταύρου, χάι τεκ ξυπνητήρια, κουζίνες με υπολογιστή που ετοιμάζουν μόνες τους πρωινό, βιντεοτηλέφωνα, υπόγειες πόλεις, μηχανήματα που ρυθμίζουν τις καιρικές συνθήκες.

Κάποια στιγμή η Γη απειλείται από τους «τελευταίους καπιταλιστές» οι οποίοι κάνουν ένα επικίνδυνο πείραμα με αποτέλεσμα να καταστρέψουν ένα ολόκληρο νησί, αλλά οι καλοί κομμουνιστές επεμβαίνουν και σώζουν τον πλανήτη. Συμπέρασμα; Η φαντασία δεν έλειψε τελικά από τη Σοβιετική Ενωση. Μόνο που δεν έφτασε ούτε το παραμικρό ίχνος της στην εξουσία.

Φωτό: Πραγματικός παράδεισος, όχι αστεία. Πηγή: CdS

Ο πολιτικός που αγωνίστηκε εναντίον της δικτατορίας είχε συλληφθεί 13 φορές, παντρεύτηκε στη φυλακή και υποχρεώθηκε να ζήσει μακριά από τη χώρα του έως τις 25 Απριλίου του 1974, την ημέρα της Επανάστασης των Γαρυφάλλων που έφερε επιτέλους τη δημοκρατία. Και ποιος ήταν αυτός ο πολιτικός; «Ο άνθρωπος που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται» όπως τιτλοφορείται το εξαιρετικό αφιέρωμα του Público στον Μάριο Σοάρες, τον πρόεδρο όλων των Πορτογάλων που άφησε την τελευταία του πνοή προχθές σε ηλικία 92 ετών.

Η ιστορία της Πορτογαλίας των τελευταίων 50 χρόνων, γράφει η εφημερίδα, είναι η ιστορία του Μάριο Σοάρες. «Ηταν, στις πιο δύσκολες στιγμές, ο ηγέτης που είχε ανάγκη η Πορτογαλία. Αγωνίστηκε εναντίον της χούντας του Σαλαζάρ, έμεινε πιστός στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, οδήγησε τη χώρα του στη μεταπολίτευση χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα». Δυο φορές πρωθυπουργός και δυο φορές πρόεδρος, ο σοσιαλιστής Σοάρες εγκατέλειψε την πολιτική του 1996 με τη δημοτικότητά του στα ύψη. Η Πορτογαλία όμως δεν τον ξέχασε ποτέ. Και όπως φαίνεται, πολλές φορές στο μέλλον θα τον νοσταλγήσει.

Φωτό: Από το είδος του πολιτικού που δεν υπάρχει πια. Πηγή: Reuters/Jose Manuel Ribeiro

«Από σήμερα δεν σκέφτομαι παρά έναν αριθμό: 52.000. Από σήμερα το πρωί θέλω να κλάψω».

Αρχίζει με αυτή τη φράση το ποστ της Κρις, της βελγίδας μπλόγκερ που ανακάλυψε στο Facebook την ύπαρξη της κλειστής ομάδας «Babylone 2.0»: 52.000 μέλη, στη συντριπτική τους πλειονότητα άνδρες, οι οποίοι μοιράζονται γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίες των κατακτήσεών τους. Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί εν αγνοία των εικονιζόμενων γυναικών, άλλες τις είχαν στείλει οι ίδιες στους συντρόφους τους χωρίς βέβαια να γνωρίζουν ότι θα κατέληγαν στο Facebook.

Ολες οι φωτογραφίες, πάντως, συνοδεύονται από προσβλητικά ή σεξιστικά σχόλια: «Δεν είναι η σούπερ κατάκτηση, αλλά στα 27 μου χρόνια δεν μπορούσα να αρνηθώ μια κακομοίρα 44χρονη, όχι για άλλον λόγο αλλά για να προσθέσω μια γραμμή στο βιογραφικό μου. Παλιόγρια. Αλλά δεν τα παρατάω απέναντι στην πρόκληση» γράφει κάποιος ποστάροντας τη φωτογραφία μιας γυναίκας που φωτογραφίζεται σκυμμένη με τα εσώρουχα. «Θηλυκό = σάρκα» γράφει ένας άλλος.

Μετά την καταγγελία της Κρις, γράφει το L’ Express, το Facebook κατάργησε την ομάδα, της οποίας για να γίνει κανείς μέλος έπρεπε να τον προτείνει κάποιος που είναι ήδη μέλος και στη συνέχεια να τον αποδεχθούν οι διαχειριστές της σελίδας. Το μέτρο πάντως αποδείχθηκε ημίμετρο. Γιατί σύντομα εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή, το «Babylon reborn», ενώ δημιουργήθηκε και μια «ομάδα νοσταλγών» του «Babylon 2.0».  Νοσταλγών; Κάπως αλλιώς πρέπει να τους χαρακτηρίσει κανείς όλους αυτούς.

Φωτό: Και μην ξεχνάτε: το Facebook είναι δημόσιος χώρος. Πηγή: L’ Express/AFP/ Loic Venance

Είναι ο κλασικός, ο ιατρικός, ο θρησκευτικός, ο αρχαιολογικός, ο θεματικός. Και τώρα, σε αυτή τη μακρά λίστα των διάφορων ειδών τουρισμού, προστίθεται και ο τουρισμός των γκράφιτι. Γιατί όπως γράφει η Figaro, όλο και περισσότεροι τουρίστες επιλέγουν να επισκεφθούν ένα μέρος για να θαυμάσουν από κοντά την τοπική street art. Σε ποιες πόλεις μπορεί να απολαύσει κανείς τις ωραιότερες τοιχογραφίες; Στο Μαϊάμι, το Ντιτρόιτ και τη Νέα Υόρκη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο Βερολίνο, το Παρίσι και φυσικά το Μπρίστολ, τη γενέτειρα του θρυλικού Μπάγκσι, από την Ευρώπη. Κι ακόμη, στη Βαρκελώνη, τη Ρώμη ή τη Μελβούρνη στη μακρινή Αυστραλία. Όχι, η Αθήνα δεν είναι σε αυτόν τον τουριστικό χάρτη. Γιατί όπως φαίνεται θα μπορούσε να είναι η πρωτεύουσα των γκράφιτι. Αλλά ελλείψει φαντασίας, φαίνεται ότι είναι η πρωτεύουσα της μουτζούρας.

Φωτό: Οχι «Μαράκι σ’ αγαπώ», αλλά ένα τεράστιο μάτι στο Βερολίνο από τον JR. Πηγή: Le Figaro/AFP/John MacDougall