Από την Μπεναζίρ Μπούτο και την Γκόλντα Μέιρ έως την Κορασόν Ακίνο και την Τερέζα Μέι είναι δεκάδες οι γυναίκες στη σύγχρονη Ιστορία που ανέλαβαν τις τύχες των χωρών τους – και άρα του πλανήτη. Ενόψει των αμερικανικών εκλογών στις 9 Νοεμβρίου – και με την ελπίδα (λόγω Τραμπ) ότι η Χίλαρι Κλίντον θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών -, εμείς του Protagon Team σκεφτήκαμε να παρουσιάζουμε κάθε ημέρα το πορτρέτο μιας τέτοιας γυναίκας. Όχι για να αναπαράγουμε το στερεότυπο των γυναικών που κυβερνούν σαν άνδρες. Αλλά για να θυμίσουμε ότι η εξουσία είναι γένους θηλυκού.

Θύμα του φαλλοκρατικού σκεπτικισμού

Η ταυτότητα: Πρωθυπουργός της Γαλλίας από τον Μάιο του 1991 έως τον Απρίλιο του 1992. Γεννήθηκε στο Μπουλόν Μπιγιανκούρ στις 27 Ιανουαρίου του 1934. Κόμμα: Σοσιαλιστικό. Παντρεμένη, μητέρα δυο παιδιών.

Το πορτρέτο: Στη χώρα της Σιμόν ντε Μπουβουάρ είναι η μοναδική γυναίκα που έγινε πρωθυπουργός. Της ανέθεσε το αξίωμα ο Φρανσουά Μιτεράν στις 5 Μαΐου του 1991 αντικαθιστώντας τον Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος ήταν εσωκομματικός αντίπαλος του γάλλου προέδρου στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Η Κρεσόν ήταν αφοσιωμένη στον Μιτεράν, έχοντάς τον υπηρετήσει από τα υπουργεία Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Εξωτερικού Εμπορίου και Γεωργίας. Αλλά ούτε η αφοσίωση ούτε η προηγούμενη εμπειρία την βοήθησαν να λάμψει στο Ματινιόν. Ισως να φταίει και το γεγονός ότι ο διορισμός της αντιμετωπίστηκε με έναν κάποιον φαλλοκρατικό σκεπτικισμό: ενώ στη γειτονική Βρετανία η Θάτσερ μετρούσε καμιά δεκαριά χρόνια στην πρωθυπουργία, στη Γαλλία μια γυναίκα στην κεφαλή της κυβέρνησης φαινόταν κάπως παράξενη ως εικόνα.

Και η ίδια η Κρεσόν πάντως δεν κατάφερε να κλείσει τα στόματα. Η πρώτη της ομιλία στη γαλλική Εθνοσυνέλευση κρίθηκε πολύ τεχνοκρατική και ελάχιστα πολιτική. Ο πρόεδρος Μιτεράν επαναλάμβανε «αφήστε την να δουλέψει!» αλλά η ανεργία αυξανόταν. Κι έπειτα ήρθαν οι γκάφες: σε ένα ταξίδι της στην Ιαπωνία επέκρινε το κοινωνικό μοντέλο της χώρας παρομοιάζοντας τους Ιάπωνες με μυρμήγκια. Κι όταν επισκέφτηκε τη Βρετανία, ο Observer θυμήθηκε μια παλιά της συνέντευξη όπου η Κρεσόν έλεγε ότι η Βρετανία έχει πολλούς ομοφυλόφιλους και ότι οι Βρετανοί δεν κοιτάνε τις γυναίκες στον δρόμο όπως συμβαίνει στη Γαλλία.

Χωρίς αποτέλεσμα στην οικονομία, όλο και λιγότερο δημοφιλής στην κοινή γνώμη και συνεχώς στο στόχαστρο των εσωκομματικών της αντιπάλων, η Κρεσόν αναγκάστηκε να παραιτηθεί έπειτα από μόλις δέκα μήνες. Στη χώρα της Σιμόν ντε Μπουβουάρ έπρεπε να περάσουν περισσότερα από 15 χρόνια για να διεκδικήσει μια άλλη γυναίκα την εξουσία. Αλλά η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν τα κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος το 2008. Κι αυτή που διεκδικεί το Ελιζέ τώρα, η Μαρίν Λεπέν, προκαλεί μάλλον τρόμο.

Αύριο: Κιμ Κάμπελ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News