Εκλεισα για λίγο τα μάτια και ανέβασα τα μπάσα στα αυτιά μου. Ναι, ήταν σαν να ακούω μία ομιλία έμπειρου κοινοβουλευτικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να ήταν ο Δένδιας, ας πούμε. Δεν ήταν. Στο βήμα είχε ανέβει ένα παλικάρι, ούτε τριάντα χρονών. Μια χαρά παιδί. Με κουστούμι, γραβάτα και χωρίστρα στο πλάι. Τόσο, μα τόσο μεγάλος για τα χρόνια του. Μιλούσε σαν εξηντάρης σε τηλεοπτικό παράθυρο. Από κάτω σηκώθηκε χειροκρότημα. Θα τους άρεσε η μίμηση, σκέφτηκα. Αλλά τελικά ήταν ο Κυριάκος που έφτασε και μάλιστα στην ώρα του.

Στο εκθεσιακό κέντρο MEC, στην Παιανία, διεξάγεται το συνέδριο επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ. Οπως θα θυμάστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέλυσε την οργάνωση προκειμένου να ιδρυθεί ξανά με νέο καταστατικό και, φυσικά, με ηγεσία προσκείμενη στον ίδιο. Στη νέα ΟΝΝΕΔ πήγαν και γράφτηκαν 32.000 νέοι, με τους μισούς να είναι κάτω από την ηλικία των 23 ετών. Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός, αν τον συγκρίνεις με τις 23.000 προσυνεδριακές εγγραφές που έγιναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το δεις κυνικά, το μεταφράζεις σε μία εντυπωσιακή παράσταση νίκης της Νέας Δημοκρατίας. Κάποιοι από αυτούς πήγαν και γράφτηκαν στο κόμμα για να ανέβουν στο τρένο που σφυρίζει για την εξουσία. Αλλοι το βλέπουν ιδεαλιστικά: «αν ζεις στην επαρχία, η ένταξη σε κάποιο κόμμα είναι ο μοναδικός τρόπος για να συμμετάσχεις στα κοινά και να πεις τις ιδέες σου σε μεγαλύτερο ακροατήριο» μου λέει η Σοφία από τα Γιαννιτσά. Ακούγεται λογικό. Ο Θανάσης μου το εξηγεί καλύτερα: «οι περισσότεροι που βλέπεις εδώ είναι παιδιά από τη ΔΑΠ. Μπήκαν στην οργάνωση ως φοιτητές, βρήκαν το περιβάλλον ενδιαφέρον και συνεχίζουν. Αλλος για τις ιδέες, άλλος για τις γνωριμίες και άλλος επειδή θέλει να κάνει πολιτική καριέρα».

Εγώ τους ΟΝΝΕΔίτες τους θυμόμουν αλλιώς. Στα δικά μου τα χρόνια ήταν πιο… παχουλοί, εκτός και αν έχω συγκρατήσει παραστάσεις από τους «Κένταυρους», το σκληρό, ως και τραμπούκικο παρακλάδι της οργάνωσης. Φορούσαν Timberland παπούτσια, Wrangler τζιν, Lacoste πουκάμισο και ίσως έφεραν και Polo πουλόβερ, με τα μανίκια δεμένα στο λαιμό. Οι ΟΝΝΕΔίτισες, όμως, ήταν μία κατηγορία από μόνες τους. Οχι φοιτήτριας, αλλά γυναίκας. Ισως πάλι να ήταν και τα χρόνια που οτιδήποτε δεν φορούσε χακί και πατσουλί, ξεχώριζε ως σέξι στα αμφιθέατρα. Ηταν, άλλωστε, αναμενόμενο: τα κορίτσια από εύπορες οικογένειες, με δυνατότητα να ντυθούν καλά, επέλεγαν τη ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ ως κύρια πολιτική στέγη.

Πώς είναι τώρα οι ΟΝΝΕΔίτες; Θα σας έλεγα πως θυμίζουν αρκετά κοινό TEDx. Τζιν παντελόνια, αθλητικά παπούτσια και πουκάμισο. Οχι πολλά σακάκια, αλλά ούτε και λίγα. Τα κορίτσια είναι πιο καλοντυμένα από τη μέση φοιτήτρια, αν και μπορεί να ήταν το συνέδριο που ανέβασε κάπως τον πήχη των ενδυματολογικών απαιτήσεων. Στην είσοδο δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τον πάγκο για την εγγραφή των συνέδρων. Α, και ένα τραπεζάκι για εθελοντές αιμοδότες, υποτίθεται για να δώσει την αίσθηση της προσφοράς. Σκέφτηκα ότι στο αντίστοιχο συνέδριο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ θα έβλεπες τραπεζάκια με έντυπα, αφίσες, οργανώσεις. Μιλάμε, όμως, για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Που στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται, όμως δεν έχουν και πολλά να συζητήσουν μεταξύ τους. Διότι σε γενικές γραμμές, οι κομματικές νεολαίες παράγουν ρεπλίκες, λειτουργούν ως ακαδημίες και εκτροφεία στελεχών. Οι νεολαίες των κομμάτων δεν αρθρώνουν καινούργιο λόγο. Αναμασούν τον παλιό. Και αν κάτσεις και τους ακούσεις θα διαπιστώσεις, με κρυφή ικανοποίηση, ότι ίσως κάπου έχουμε υπερτιμήσει τη νιότη ή διατηρούμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτήν.

Εβλεπα τα παιδιά να χειροκροτούν τους ομιλητές που δεν έλεγαν τίποτα περισσότερο από όσα ακούγονται στη Βουλή και στα κανάλια. Σαν να βλέπεις μπάλα σε μικρότερες κατηγορίες. Παίζουν με τους ίδιους κανόνες και προσπαθούν να βγάλουν τις ίδιες φάσεις με τους μεγάλους. Και, αλήθεια, πόσο δημιουργική μπορεί να είναι για έναν νέο άνθρωπο η ένταξη σε περιβάλλον που διέπεται από «γραμμή» και καθοδηγείται από ηγεσίες; Αλλά ας περιμένουμε να ακούσουμε πρώτα και τι λέει ο Μητσοτάκης για όλα αυτά.

Πριν ανέβει ο Κυριάκος στο βήμα, έπαιξε ένα βίντεο με ιστορική αναδρομή. Οταν εμφανίστηκε και ακούστηκε ο Κώστας Καραμανλής, τα παιδιά σχεδόν άρχισαν να παραληρούν. Ηρέμησαν όταν στην οθόνη φάνηκε ο Σαμαράς. Τι τους έπιασε με τον Καραμανλή; Μα είναι ο μοναδικός, δικός τους, πρωθυπουργός από τον οποίο έχουν καλές αναμνήσεις. Επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη οι περισσότεροι ήταν μωρά ή αγέννητοι. Ανδρέα δεν θυμούνται, ίσως μόνο λίγο τον Σημίτη. Επί Καραμανλή πέρασαν καλά. Και αν μη τι άλλο, παιδιά είναι, τους αρέσουν τα παραμύθια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News