ΠΡΑΞΗ 1. Οταν το πρώτο κείμενο ενός κάποιου Ζουράρι έσκασε μύτη στους 4ΤΡΟΧΟΥΣ, ξεσήκωσε αναστάτωση ισάξια σεισμού, στην «αίρεση» των 4Τροχιτών. Αίρεση είχε κατορθώσει να είναι, το κάτι παραπάνω από αυτοκινητιστικό περιοδικό του μέγα Κώστα Καββαθά και οι σελίδες του «Αντίλογου» του, με τους εξαιρετικούς αρθρογράφους. Ο Ζουράρις λοιπόν ευεργετήθηκε με την άφιξή του να δέχεται εκατοντάδες γράμματα, αρχικά αγανακτισμένων αναγνωστών, που λίγο ως πολύ εκδήλωναν την αμηχανία τους απέναντι σε έναν γοητευτικό τρόπο γραφής και σε όλες εκείνες τις «ανοίκειες» λέξεις που χρησιμοποιούσε. «Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε;», «Δηλαδή ποιος νομίζετε ότι είστε;», «Τι σόι λέξεις είναι αυτές που χρησιμοποιείτε για να μας κάνετε τον έξυπνο». Και κάτι τέτοια. Βέβαια, ο Ζουράρις, είχε καταφέρει να μας βάλει στο παιχνίδι του με τη μία. Και βρεθήκαμε με λεξικά στα χέρια να μελετάμε και να διεισδύουμε στα μονοπάτια ενός σπιρτόζικου, πολυδιάστατου, σκανδαλιάρικου μυαλού, με τις δικές του βέβαια εμμονές, όπως αυτή της εμβάθυνσης στο νόημα της ορθοδοξίας και μάλιστα σε μια εποχή που οι πολίτες δήλωναν από αδιάφοροι έως καχύποπτοι. Ο Ζουράρις ήταν ένας αρθρογράφος που απολάμβανες να μελετάς. Ηταν ένα όμορφο, διαφορετικό, βαθιά μορφωμένο μυαλό.

ΠΡΑΞΗ 2. Ταξιδεύω για Παρίσι. Αγοράζω βέβαια τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ και αρχίζω αμέσως να διαβάζω τις σελίδες του Αντίλογου. Πρώτα το δικό μου κείμενο, μήπως και έχει φύγει από τη θέση του… Τι δέος το είχα ότι έγραφα, ως η μόνη γυναίκα, σ΄εκείνο το περιοδικό! Μετά Καββαθά, Νίκο Δήμου, Καργάκο, Μάργαρη, οπωσδήποτε Ζουράρι. Θυμάμαι ότι διάβασα το κείμενό του δυο τρεις φορές και με το στυλό υπογράμμισα ένα απόσπασμα και μερικές λέξεις. Μετά, μεθ΄εκπλήξεως, είδα τον Ζουράρι όχι μόνο να συνταξιδεύουμε αλλά να κάθεται και στην διπλανή μου θέση. Πόσο το χάρηκα! Του συστήθηκα ξεπερνώντας τη συστολή μου. Το γεγονός ότι «γειτονεύαμε» στις σελίδες, δεν σημαίνει ότι γνωριζόμασταν… (Μόνο ο Σταύρος Θεοδωράκης αντιλήφθηκε το πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζονται οι αρθρογράφοι και δημιούργησε, πολλά χρόνια αργότερα, την «αίρεση» της πρώτης περιόδου του PROTAGON). Του συστήθηκα λοιπόν και του μίλησα με ενθουσιασμό για το κείμενό του που μόλις είχα διαβάσει. Και κείνος, αφού έγινε κατακόκκινος ως παντζάρι ψέλλισε «Δεν ξέρω σε ποιο κείμενο αναφέρεστε, δεν γνωρίζω ποιο έχω παραδώσει. Ποτέ δεν ξαναδιαβάζω τα κείμενά μου….» και κάτι τέτοια, που καθόλου δεν πίστεψα. Και γέλασα μέσα μου, για το πόσο νάρκισσος αλλά και ντροπαλός μπορεί να είναι συγχρόνως ο ίδιος άνθρωπος. Γιατί πάντα μ΄ενδιέφεραν τα άκρα των ανθρώπων.

ΠΡΑΞΗ 3. Ο Ζουράρις στη Βουλή των Ελλήνων ως βουλευτής στους κόλπους των ΑΝΕΛ. Πολλά λεπτά παύση… Ο Ζουράρις να αγορεύει στο βήμα και οι μεσημεριανές εκπομπές ν΄αναμεταδίδουν τα λόγια του και γέλια και χάχανα από πόδια που κουνιούνται έντεχνα για να παίζουν με τον τηλεθεατή το «Θα καταφέρεις να δεις ή όχι το βρακί μου». Και κρίσεις κι επικρίσεις από αμόρφωτα πλάσματα που γλεντάνε την αμορφωσιά τους και εκλαμβάνουν τον Ζουράρι σαν τρελό για το Χρυσό Κουφέτο. Φταίνε αυτοί; Η Κάλλας θα ήταν μαγευτική ακόμα κι αν άπλωνε το ταλέντο της φωνής της σ΄ένα χαμαιτυπείο αλλά δεν θα ήταν θλιβερό, ν΄αναζητάει ακροατές ανάμεσα στους θαμώνες του Καφέ Μπαρ «Αλπού» του επαρχιακού δρόμου Τρικάλων που αναγράφει στην ταμπέλα του «Εντός μπαλέτα»; Σε τούτη τη χώρα χρίσαμε τους πολιτικούς «πνευματικούς», μην και ασχοληθούν με τίποτα πρακτικό και στους «πνευματικούς» δώσαμε επιχορηγήσεις, για να είναι εξαρτώμενοι από τους πολιτικούς μην και παραδοθούν στο πνεύμα. Και σε όλο αυτό εμφανίστηκε κι ένας Ζουράρις να μπλέκει στην ομιλία του ποιητές, κείμενα των πατέρων της Εκκλησίας και τον επιτάφιο λόγο του Περικλή που μεταφέρει ο Θουκυδίδης. ΟΛΕ!

ΠΡΑΞΗ 4. Φωτογραφίες από το γλέντι στο Μέγαρο Μαξίμου. Βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ εορτάζοντας το «Τίποτα». Γιατί χαίρεται ο κόσμος; Γιατί έτσι γουστάρει! Ο Ζουράρις κάθεται στο πιάνο. Βλέπω στη φωτογραφία τον Φλαμπουράρη. Μπορώ να τον δω να ρεύεται κρυφά και ξεφυσώντας δεξιόστροφα να βγάζει τον αέρα του ρεψίματός του πριν πιάσει το τραγούδι. Μπορώ ν΄ακούσω τις κυρίες, που τους χτυπάει η γόβα στο κότσι να λένε «Καλέ τι ωραία που παίζετε κύριε Ζουράρι;», «Καλέ παίζετε πολλά χρόνια;», «Παίξτε μας και κανένα κεφάτο να ευθυμήσουμε!»… Ζουράρις στο πιάνο στου Μαξίμου. Μου θυμίζει πιανίστα σε ταινία γουέστερν. Τα δάκτυλά του ν΄ανεβάζουν ένταση ενώ γύρω πέφτει πιστολίδι. Μου θυμίζει τον πιανίστα του Τιτανικού. Επαιζε μέχρι τη βύθισή του. Μου θυμίζει, μου θυμίζει, μου θυμίζει πολλά. Εκτός από τον Ζουράρι εκείνων των τευχών των 4ΤΡΟΧΩΝ δεκαετίας του 1990. Τα γοητευτικά μυαλά καμιά φορά αυτό-αναφλέγονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News