Ο Σεπτέμβριος που πέρασε ήταν – εκ των υστέρων – διαφωτιστικός. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου άνοιξε όλα τα μέτωπα που ταίριαζαν στον ιδιότυπο χαρακτήρα της: σκιαμαχίες για τις τηλεοπτικές άδειες, δήθεν σύγκρουση με την Εκκλησία, πρωτοφανείς μεθοδεύσεις με τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης.

Επιμένει να θέλει να εμφανίζεται η κυβέρνηση νικήτρια σε όλα αυτά τα μέτωπα.

Την ίδια στιγμή όμως, στο μείζον πεδίο, στην μεγάλη εικόνα, άλλα μέτωπα άνοιξαν τα οποία δεν είναι διαχειρίσιμα με επικοινωνιακούς όρους, ούτε και με ανακοινώσεις του Νίκου Παππά για το πόσα εκατομμύρια εισέπραξε από τους καναλάρχες.

Oσο η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών και την διαμάχη του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου με τον Νίκο Φίλη, ο Ερντογάν αμφισβητούσε την συνθήκη της Λωζάνης. Και όσο οι συντάξεις περικόπτονταν κι άλλο, τα τουρκικά υποβρύχια αλώνιζαν στο Αιγαίο.

Την ίδια στιγμή, όσο η κυβέρνηση Τσίπρα μιλούσε και συνεχίζει να μιλά για διευθέτηση του χρέους εντός του 2016, το ΔΝΤ προετοίμαζε και προετοιμάζει την έξοδό του από το ελληνικό πρόγραμμα – το οποίο σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες και την εμπειρία της προηγούμενης επταετίας, σύντομα θα μεταπέσει σε ένα τέταρτο Μνημόνιο, με όρους που κατά πάσα πιθανότητα θα καθορίσει μόνος του και χωρίς άλλες παρεμβάσεις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Θα θέλει ο σημερινός Πρωθυπουργός να βάλει την σφραγίδα του και σε αυτό;

Υπό αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είναι προφανές ότι επιχειρεί με επικοινωνιακούς όρους και εκ του προχείρου να διαχειριστεί την επόμενη, πολυδιάστατη φάση της κρίσης.

Αυτό συμβαίνει σε συνθήκες δημοσκοπικής της κατάρρευσης και ενώ την εβδομάδα που ξεκινά την Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να εμφανιστεί ενώπιον του κομματικού του ακροατηρίου στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και να περιγράψει το… σχέδιό του. Ενα όραμα, ή έστω μία αυταπάτη της νέας εποχής… Κάτι.
Το ερώτημα που αιωρείται εντός πολιτικών κύκλων και μεταξύ πολιτών, είναι πώς θα ξεφύγει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» την μοίρα των προηγούμενων κυβερνήσεων της Δεξιάς.

«Πότε θα γίνουν εκλογές;», «πάει ο Τσίπρας για ηρωική έξοδο;», «θα αντέξει έως τις γερμανικές εκλογές;», «θα κερδίσει χρόνο με έναν ανασχηματισμό;», «μήπως ο Μητσοτάκης κακώς περιμένει το “ώριμο φρούτο”;»…

Η απάντηση σε όλα αυτά, σύμφωνα και με τα όσα υπαινίσσονται κορυφαία κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου έχουν μια κρυφή ατζέντα.

Μπορεί να μιλούν για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά αυτό που στην ουσία θέλουν είναι να επιμηκύνουν την συζήτηση για την «διαπλοκή της Μεταπολίτευσης». Πιστεύουν ότι αυτό τους εξυπηρετεί.

Μπορεί να εμφανίζονται διατεθειμένοι να συγκρουστούν με την Εκκλησία, όμως έτσι δεν είναι αναγκασμένοι να απολογούνται για το Υπερταμείο, τις μειώσεις των συντάξεων και την πίστη τους στην απόδοση της φορολογίας που θα καταργούσαν, αλλά εν τέλει ενέτειναν.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι έχοντες επικοινωνία με ξένους διπλωματικούς και πολιτικούς κύκλους επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – ΑΝΕΛ δεν διαθέτει πλέον τα ερείσματα που είχε στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Και το ζήτημα που απασχολεί ολοένα και περισσότερους είναι αν κυβέρνηση θα επιδιώξει τις εκλογές, προκειμένου να περισώσει ό,τι μπορεί (είναι αυτή μία θεωρία που έχει οπαδούς στα ηγετικά κλιμάκια της κυβέρνησης), ή αν θα κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο.

Το δυστύχημα είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις και με τα δύο ενδεχόμενα στον ορίζοντα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φαίνεται να βλέπει (αν δεν επιλέγει) μία τεχνητή κρίση ως καταλύτη. Η συμπεριφορά της στα εθνικά θέματα το καταδεικνύει και κάποιο επεισόδιο (όχι κατ’ ανάγκη θερμό), μπορεί να είναι μέρος των σεναρίων που μελετά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News