Εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράδοξο και δίνει μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και ακτιβιστής Μάικλ Μουρ επιχειρηματολογεί γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ θα κερδίσει την αναμέτρηση του Νοεμβρίου!

Τι συμβαίνει; Είναι δυνατόν να άλλαξε στρατόπεδο ο σταθερός και οξύς επικριτής των Ρεπουμπλικάνων και των πρακτικών τους; Αρκεί να θυμηθούμε μόνο το ντοκιμαντέρ για τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο και την 11η Σεπτεμβρίου, το βραβευμένο στις Κάννες «Fahrenheit 9/11». Να θυμηθούμε ακόμη και τον μόνιμο ακτιβισμό του σκηνοθέτη που τάσσεται (πολύ) αριστερότερα από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Ωστόσο όσα γράφει ο Μουρ στην ιστοσελίδα του είναι μάλλον -ή αποκλειστικά- το αποτέλεσμα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας παρά κάποιας αλλαγής τακτικής.

Τη διαφαινόμενη νίκη του Τραμπ την εντοπίζει καταρχάς στις πολιτείες που θα κάνουν τη διαφορά. Κάθε κομματικό στρατόπεδο έχει τις δικές «σίγουρες», άλλες θεωρεί «χαμένες από χέρι», άλλες είναι τόσο αμφίβολες ώστε τάσσονται πότε με τη μία και πότε με την άλλη παράταξη (swing states).

Ο Μουρ εστιάζει σε τέσσερις βιομηχανικές-εργατικές πολιτείες: το Μίσιγκαν, το Οχάιο (μια από τις μεγαλύτερες swing states), την Πενσυλβάνια και το Ουισκόνσιν, από όπου κατάγεται και ο Μουρ. Αν και παραδοσιακά είναι Δημοκρατικές, τα τελευταία χρόνια έχουν Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες. Οι (κατά τον Μουρ σωστές) παρατηρήσεις του Τραμπ ότι η συμφωνία NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βορείου Αμερικής) ροκάνισε τις θέσεις εργασίας στις πολιτείες φέρνουν κόσμο κοντά στους Ρεπουμπλικάνους. Αν αυτός ο κόσμος τον Νοέμβριο μετατραπεί και σε ψήφους, τότε η νίκη του Τραμπ μπορεί να είναι πιο κοντά.

Πολλοί οπαδοί του Σάντερς θα ψηφίσουν την Χίλαρι Κλίντον με (πολύ) βαριά καρδιά, γράφει ο Μάικλ Μουρ. Είναι «ψηφοφόροι σε κατάθλιψη»

Πολλοί από αυτούς τους ψηφοφόρους είναι θυμωμένοι λευκοί άνδρες. Οι οπαδοί του Τραμπ είναι σε μεγάλο βαθμό πάνω από τα 40, με οργή για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, κυρίως σε ό,τι αφορά την οικονομία, τις δουλειές τους και αυτό που θα λέγαμε «το σύστημα». Ο Μουρ υποστηρίζει ότι αυτοί αισθάνονται άβολα (και) με την προοπτική μίας γυναίκας στο Λευκό Οίκο και γενικά με την παρουσία των γυναικών στο δημόσιο βίο. Ισχύει άραγε; Θα φανεί -και αυτό- στην κάλπη.

Η διάχυτη δυσπιστία για την Χίλαρι Κλίντον και για το ότι ο Μπέρνι Σάντερς δεν τα κατάφερε είναι δύο αιτίες που τροφοδοτούν η μία την άλλη, συνεχίζει ο Μουρ. Η Κλίντον είναι ελάχιστα δημοφιλής – πολλοί θα την ψηφίσουν γιατί δεν θα μπορούσαν ποτέ να ψηφίσουν τον Τραμπ. Είναι ένα «γεράκι» η Χίλαρι, γράφει ο Μουρ, αν και είναι καλύτερα από το δάχτυλο του Τραμπ πάνω από το κουμπί με τα πυρηνικά.

Αν η Χίλαρι είναι η μία όψη, η άλλη είναι ο Σάντερς και οι οπαδοί του που περίμεναν την αρχή μίας διαφορετικής πορείας στην πολιτική. Πολλοί, γράφει ο Μουρ, θα πάνε να ψηφίσουν την Κλίντον με βαριά καρδιά, χωρίς να κινητοποιήσουν φίλους και γνωστούς, σαν «ψηφοφόροι σε κατάθλιψη». Η επιλογή του Τιμ Κέιν σαν υποψήφιου αντιπροέδρου με την Χίλαρι, «ενός άχρωμου, άοσμου λευκού άνδρα», δεν είναι κίνηση που θα πείσει τους millennials να στηρίξουν την Κλίντον.

Και αν δεν φτάνουν όλα αυτά, υπάρχουν και εκπλήξεις τις τελευταίας στιγμής, πίσω από το παραβάν. «Μπορεί να ψηφίσει κάποιο κόμμα ή να ρίξει την ψήφο του στον Μίκυ Μάους και τον Ντόναλντ Ντακ». Ο Μουρ υπενθυμίζει ακόμη πώς τη δεκαετία του 1980 οι ψηφοφόροι της Μινεσότας εξέλεξαν κυβερνήτη τον παλαιστή Τζέσε Βεντούρα. Γιατί, ρωτά ο Μουρ και απαντά μόνος του: Δεν ήταν ανόητοι, το έκαναν όμως «γιατί μπορούσαν», ήταν η «φάρσα που έστησαν στο άρρωστο πολιτικό σύστημα».

Και ο Μουρ απαισιόδοξα εκτιμά ότι «αυτό θα γίνει και πάλι με τον Τραμπ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News