Ας υποθέσουμε ότι είσαι τούρκος στρατιώτης  και υπηρετείς την θητεία σου στην Κωνσταντινούπολη.  Ίσως  σε κάποιο στρατόπεδο, στο Sancaktepe, στην ασιατική πλευρά της πόλης.

Και ξαφνικά, κατά τις 8 το απόγευμα της Παρασκευής, σε φορτώνουν σε ένα φορτηγό και σε μεταφέρουν στη γέφυρα του Βοσπόρου. Αφού μένεις αμίλητος και τσαντισμένος  στη διαδρομή – ποιος στρατόκαυλος σου χάλασε το ανέμελο βράδυ(!)- έπειτα από μία ώρα δρόμο σε κατεβάζουν στο δεξί μέρος της γέφυρας. Εκεί αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως κάτι δεν πάει καλά. Από πάνω βλέπεις το Beylerbeyi Sarayi και απέναντι τα φώτα από το Besiktas. Προχωράς και αντικρίζεις τα δύο τανκς να κλείνουν το δρόμο. Πρώτα στο ένα ρεύμα κυκλοφορίας και μετά στο άλλο. Σε λούζει πια κρύος ιδρώτας. Ο λοχαγός σου σε κοιτάει απότομα, λες και έπιασε την σκέψη σου στον αέρα. Ακόμα και να ήθελες κάπου να πας, να ξεφύγεις, κάποια σφαίρα θα σε προλάβαινε στο κατέβασμα. Ήδη ήταν αργά. Η μοίρα σου έπαιξε άσχημο παιχνίδι και  ζούσες  μόνο την αρχή του!

Μετά τις 11.00, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση αγριεύει. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλει να σου πει κάτι. Δεν υπάρχει ενημέρωση ούτε και μπορείς να ξέρεις αν αυτός που σε χρησιμοποιεί εκείνη τη στιγμή είναι ο Ερντογάν ή κάποιος άλλος. Το μόνο που κάνεις είναι να χαϊδεύεις το όπλο σου και να περιμένεις να συμβεί το κακό. Οι ώρες περνούν και κατά τις 2 το πρωί, εμφανίζεται ο πρώτος όχλος που φωνάζει εναντίον των τανκς. Διαπιστώνεις με τρόμο ότι όχι μόνο δεν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση αλλά ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της βραδιάς, κανείς δεν πρόκειται  να σε προστατεύσει.

Μέχρι το ξημέρωμα, όλα δείχνουν εφιαλτικά με το πλήθος να παραμένει έτοιμο να επιτεθεί από τις δύο πλευρές της γέφυρας. Στις 06.45, ο αξιωματικός δίνει εντολή στους στρατιώτες, να αφήσουν τα όπλα, κάτω και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.

Το πραξικόπημα στην Τουρκία, απέτυχε αλλά κατάφερε να δείξει σε όλο τον κόσμο το αληθινό πρόσωπό της. Ήταν αρκούντως αποκαλυπτικό για το ποια είναι τα ένστικτα της τουρκικής κοινωνίας, ποιοι είναι οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους και το κυριότερο, ποια είναι η αξία  του ανθρώπου μέσα σε ένα αυταρχικό καθεστώς που εξάπτει συνεχώς αισθήματα εθνικισμού, πρωτογονισμού και βαναυσότητας.

Αυτά που ακολούθησαν στις επόμενες μέρες, με τα πλάνα του όχλου να αποκεφαλίζει ανθρώπους, τους συλληφθέντες να διαπομπεύονται στις τηλεοράσεις και η απειλή του οργισμένου  «Σουλτάνου» να αιωρείται πάνω από τη χώρα, είναι δείγματα μιας πρωτόγονης κοινωνίας που παραμένει υποκριτικά  ομογενοποιημένη με το φόβο και την απειλή!

Δεν ξέρει κανείς τι απέγινε ο τούρκος στρατιώτης μετά το πραξικόπημα. Αν σκοτώθηκε, αν φυλακίστηκε ή αν στάθηκε τυχερός και ξέφυγε από τον κανιβαλισμό του ανθρωπόμορφου όχλου.

Αυτός όμως ο ανύποπτος φαντάρος είναι ο τραγικός άνθρωπος κάθε τέτοιας σκιάς της Ιστορίας. Όπως κάποιος ομοεθνής του που πέθανε  τυχαία επειδή οι Έλληνες έκαψαν το χωριό του, κοντά στον Σαγγάριο ή όπως κάποιος Έλληνας της Σμύρνης, που ο τούρκικος όχλος  τον έκαψε ζωντανό μπροστά  στο σπίτι του.

Κι αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται μέσα στο χρόνο. Πάντα θα υπάρχει ένας Ερντογάν, ένας στρατός, ένας στρατιώτης και ένας όχλος που θα λιντσάρει, θα σκοτώνει και θα εξευτελίζει τον τραγικό «στρατιώτη» της Ιστορίας. Αυτόν που ξαφνικά, τον κουβαλούν με φορτηγό στην γέφυρα του Βοσπόρου, που ποτέ δεν του εξηγούν τι κάνει και που στο τέλος τον παραδίδουν στον όχλο να τον κατασπαράξει!

Όσο για μας, που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να κυνηγάμε φαντάσματα μέσα στον «παιδότοπο» της Ευρώπης, ας ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη, πόσο κοντά μας βρίσκεται η Τουρκία. Και πόσο εύκολα ο «σκηνοθέτης» της  Ιστορίας  μπορεί  να γυρίσει την κάμερα προς το μέρος μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News