Το Brexit και Euro 2016 μπορεί να τράβηξαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και το Προσφυγικό ζήτημα να έχει βγει από τα πρώτα θέματα, όμως το δράμα συνεχίζεται. Μια νέα Ειδομένη δημιουργείται στα ουγγροσερβικά σύνορα, στην Αθήνα μέσα στα στρατόπεδα υποδοχής γίνονται φονικά και η εγκληματικότητα κυριαρχεί, ενώ στην Κομισιόν προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο. Από τη μια η ΕΕ χρειάζεται εκατομμύρια φθηνά εργατικά χέρια για να γίνει ανταγωνιστική (δημιουργώντας μέσω του κοινωνικού dumping κόστη παραγωγής τύπου Κίνας), από την άλλη επιδιώκει να φιλτράρει τις εισροές ώστε να εισέρχονται μόνο «άγιοι» στο έδαφός της, ιδιαίτερα μετά το νέο μακελειό της Νίκαιας.

Έτσι, στις Βρυξέλλες δίνουν τώρα έμφαση σε ένα ολοκληρωμένο μηχανισμό επανεγκατάστασης που θα επιχορηγείται με 10.000 ευρώ ανά άτομο που θα επανεγκαθίσται…

Μπορεί η «Ημέρα των Προσφύγων» να τιμήθηκε πρόσφατα παγκοσμίως με δηλώσεις συμπάθειας και εκκλήσεις για εμμονή στις μεγάλες ανθρωπιστικές αξίες του πολιτισμού μας από επιφανείς και μη πολιτικές προσωπικότητες, όμως αυτό δεν ανακούφισε καθόλου το δράμα των 65 εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους λόγω πολέμων, γενοκτονιών,  λιμών και λειψυδρίας, αλλά και ανεργίας.

Ο Μπαν Κι-Μουν έφυγε από την Αθήνα με το σωσίβιό του και με την υπόσχεση ότι θα ζητήσει μεγαλύτερη κατανομή της ευθύνης σε όλη την Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, την ώρα που η επίσημη καταγραφή των προσφύγων και των μεταναστών στην Ελλάδα έγραφε 56.807 άτομα στο κοντέρ, έναντι των 55.830 ατόμων της «ονομαστικής χωρητικότητας των οργανωμένων δομών».

Και ενώ οι δικοί μας πρόσφυγες βράζουν από τη ζέστη και το αδιέξοδό τους στους χώρους «φιλοξενίας» που διοικούν οι μαφίες, βιάζοντας, εκπορνεύοντας, εκβιάζοντας, κλέβοντας, δέρνοντας, ο ελβετός ξενοδόχος βελτιώνει την ανταγωνιστικότητά του με τις 40.000 σύρους πρόσφυγες που έχει υποδεχθεί η χώρα του, όχι για να ρίξει τις τιμές του, αλλά για να αυξήσει το κέρδος του!

Διότι ο ελβετός ξενοδόχος ζει σε μια δημοκρατική χώρα (που πρόσφατα αποφάσισε να ακυρώσει το αίτημα προσχώρησής της στην ΕΕ), όπου το κράτος λειτουργεί με κανόνες που έχουν λογική και σκοπιμότητα.

Τι κάνει λοιπόν η Ελβετία; Έχει χωρίσει τους πρόσφυγες σε τρεις κατηγορίες, τους «πράσινους» που έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση, τους «κίτρινους» που μιλούν αγγλικά και ξέρουν κάποιο επάγγελμα και τους «κόκκινους» που δεν έχουν προσόντα. Όλοι, ανάλογα και με τα προσόντα τους περνάνε διπλή εκπαίδευση, στην εκμάθηση της γλώσσας και στις υπηρεσίες των ξενοδοχειακών επαγγελμάτων, εστίασης κλπ. Μόλις τελειώσουν επιτυχώς την εκπαίδευση, τους αναλαμβάνει ο ελβετός ξενοδόχος που τους παρέχει στέγη και τροφή και 1 ευρώ την ώρα για εργασία επί έξι μήνες.

Να σημειώσουμε πως το κατώτατο ωρομίσθιο στην Γερμανία ορίστηκε για τους Γερμανούς σε 8,5 ευρώ/ώρα, οπότε καταλαβαίνουμε το συγκριτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του Σύρου εργαζόμενου πρόσφυγα για τον Ελβετό ξενοδόχο.

Κάποτε πρέπει να καταρτίσουμε και εμείς ένα δημιουργικό σχέδιο ένταξης προσφύγων και μεταναστών στη λογική της Ευρώπης, με ανθρωπιά και ρεαλισμό

Αν λοιπόν ο πρόσφυγας περαιώσει το εξάμηνο επιτυχώς, θεωρείται ικανός για ένταξη και του βρίσκουν δουλειά και σπίτι. Το 80% της αμοιβής του πάει σε αυτόν και το 20% παρακρατείται από το ελβετικό δημόσιο ως επιστροφή του κόστους που αυτό είχε καταβάλει για την «ένταξή» του. Αυτά κάνει η μικρά και μη ξενοφοβική Ελβετία και ανάλογα πράττει η Αυστρία που έχει υποδεχθεί 100.000 περίπου πρόσφυγες… με την Γερμανία να θαυμάζει και να μιμείται τα συστήματα αυτά.

Εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε σχέδιο για το μέλλον των 57 χιλιάδων που έχουν ξεμείνει (απλώς παρακαλάμε τον κ. Ερντογάν να μας λυπηθεί), πρώτον γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους ξεφορτωθούμε, δεύτερον, γιατί δεν έχουμε σχέδιο για τίποτε (πόσο μάλλον για τους πρόσφυγες), τρίτον γιατί, τι μπορείς να κάνεις όταν έχεις 1,2 εκατ. δικούς σου άνεργους (άσχετα εάν αυτοί δεν το κουνάνε από τον ΟΑΕΔ της γειτονιάς τους) και τέλος, τέταρτον, γιατί αυτοί οι άμοιροι «όμηροι» αποτελούν πολιτικό κεφάλαιο για όλους!… αλλά είναι και big business έτσι κλεισμένοι στις δομές φιλοξενίας.

Υπάρχουν και δύο εκκρεμότητες: Η αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου και η διοργάνωση Συνόδου για το Προσφυγικό Μεταναστευτικό ζήτημα που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, κατά την επόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, οι οποίες όμως ούτε τον κόσμο θα αλλάξουν, ούτε θα λύσουν το πρόβλημα της Ελλάδας. Με δυο λόγια, κάποτε πρέπει να καταρτίσουμε και εμείς ένα δημιουργικό σχέδιο ένταξης προσφύγων και μεταναστών στη λογική της Ευρώπης, με ανθρωπιά και ρεαλισμό.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News