Υπάρχουν ζωντανοί σύνδεσμοι με το προπολεμικό Χόλιγουντ; Με την εποχή του Ερολ Φλιν, του Τζέιμς Κάγκνεϊ, του Κλαρκ Γκέιμπλ; Δύσκολα θα απαντούσε κανείς καταφατικά. Κι όμως! Η Ολίβια ντε Χάβιλαντ, εκ των πρωταγωνιστριών μεταξύ άλλων του θρυλικού «Οσα Παίρνει ο Ανεμος», γιορτάζει την Παρασκευή τα 100 της χρόνια – είχε γεννηθεί 1η Ιουλίου 1916 και όταν έπαιζε πλάι στη Βίβιαν Λι και τον Γκέιμπλ στο έπος του Ντέιβιντ Ο Σέλζινκ ήταν 23 ετών.

Βρετανή, γεννημένη στο Τόκιο και μεγαλωμένη στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ – ήταν τα χρόνια μιας άλλης, της πρώτης, παγκοσμιοποίησης – η Ντε Χάβιλαντ εντοπίστηκε γρήγορα από τη βιομηχανία του θεάματος και ήδη από τα 18 της η Warner Bros την «ταίριαξε» με τον Ερολ Φλιν, ώστε να τους «πουλάει» μαζί.

Φιλμ όπως το «Captain Blood» (1935) και το «Ρομπέν των Δασών» (1938) που ήταν υποψήφια για Οσκαρ καλύτερης ταινίας, έκαναν τη νεαρή Ολίβια διάσημη, αλλά απείλησαν την καριέρα της καθώς την τυποποίησαν σε ρόλους της γλυκιάς κοπελίτσας δίπλα στον γόη, το οποίο απαιτούσαν οι «συνταγές» των στούντιο.

Η μεγάλη προπολεμική επιτυχία της βέβαια ήταν το «Οσα Παίρνει ο Ανεμος» (1939) η οποία την έστειλε ως τα Οσκαρ, υποψήφια για το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου – το έχασε τελικά από την συμπρωταγωνίστριά της Χάτι ΜακΝτάνιελ, την πρώτη Αφροαμερικανή που τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματάκι. Το Οσκαρ το πήρε τελικά και μάλιστα δύο φορές, το 1947 για το «Δως μου πίσω το παιδί μου» («To Each His Own») και το 1950 για την «Κληρονόμο» («The Heiress»).

Πέρα από τις σπουδαίες ερμηνείες της, αν για κάτι μπορεί κανείς να της βγάλει πραγματικά το καπέλο, είναι ότι υπήρξε από τις πρώτες ηθοποιούς που τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη δικτατορία των στούντιο του Χόλιγουντ. Η Ντε Χάβιλαντ θεωρούσε ότι η Warner Bros – με την οποία κοριτσόπουλο ακόμα είχε υπογράψει ένα απίστευτα δεσμευτικό συμβόλαιο – τής κατέστρεφε την καριέρα, βάζοντάς την να παίζει σε μέτρια φιλμ που δεν αναδείκνυαν το ταλέντο της – για να παίξει στο «Οσα Παίρνει ο Ανεμος» χρειάστηκε ο Ντέιβιντ Ο Σέλνζικ να πείσει τη Warner να του «δανείσουν» τη νεαρή ηθοποιό. Ετσι γινόταν τότε: οι ηθοποιοί πωλούνταν ή δανείζονταν σαν σκλάβοι.

Οταν ζήτησε από τους ιδιοκτήτες της Warner να της δώσουν άλλους, πιο ποιοτικούς ρόλους ώστε να απαλλαγεί από την εικόνα του γλυκού αλλά αδιάφορου γυναικείου χαρακτήρα, το στούντιο απάντησε βάζοντάς την σε πάγο για έξι μήνες. Και μετά, όταν το συμβόλαιό της ήταν να λήξει, η Warner απαίτησε να αναπληρώσει τους «χαμένους» έξι μήνες!

Η Ντε Χάβιλαντ ήταν φίλη με την Μπέτι Ντέιβις που είχε κονταροχτυπηθεί με τη Warner απαιτώντας αντίστοιχες αμοιβές με αυτές των ανδρών ηθοποιών. Το 1943 η 27χρονη τότε Ντε Χάβιλαντ πήγε στα δικαστήρια το στούντιο και ύστερα από έναν σκληρό δικαστικό αγώνα κέρδισε την ελευθερία της. Η δικαστική απόφαση ήταν ιστορική. Στη βιομηχανία του θεάματος αποκαλείται ακόμα και σήμερα ως η «Απόφαση Ντε Χάβιλαντ» καθώς περιόρισε την εξουσία των στούντιο επί των ηθοποιών: κάθε συμβόλαιο θα μπορούσε να έχει διάρκεια το πολύ επτά χρόνια και οι παραγωγοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιούν τους ηθοποιούς ως ιδιοκτησίες τους.

Η απαλλαγή της Ντε Χάβιλαντ από το δημιουργικά στενόμυαλο καθεστώς της Warner την οδήγησε σε μια σπουδαία καριέρα μεταπολεμικά που της χάρισε και τα δύο Οσκαρ.

Αδελφή της ήταν η Τζόαν Φοντέιν, με την οποία ουδέποτε τα πήγε καλά. Η Φοντέιν πέθανε το 2013, σε ηλικία 96 ετών. Η Ντε Χάβιλαντ απολαμβάνει μια ήρεμη ζωή στο Παρίσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News