Αλλη μία ιστορική στιγμή για την πολιτική ζωή στις ΗΠΑ. Η πρώτη γυναίκα που παραλαμβάνει το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Ακόμη κι αν δεν φτάσει μέχρι την προεδρία, η Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον έκανε όλους τους αμερικανούς ψηφοφόρους να σκεφτούν πώς θα ήταν μία γυναίκα επικεφαλής της αμερικανικής κυβέρνησης και ποιο όνομα θα έπρεπε να επινοηθεί για τον σύζυγό της (Πρώτος Κύριος;).

Κι όμως. Η μεγάλη νίκη της Χίλαρι δεν είναι τόσο πανηγυρική. Στην ιστορία των ΗΠΑ, ποτέ, κανείς, δεν έχει φτάσει μέχρι τον Λευκό Οίκο με χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης. Και μπορεί να ισχύει το ίδιο και για τον πολιτικό της αντίπαλο, αλλά όταν αυτός είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, δεν κάνει καμία διαφορά.

Το πρόβλημα με την Κλίντον είναι ότι έχει κάνει πολλά λάθη – και στις δύο προεκλογικές εκστρατείες της – και όπως σημειώνουν οι Financial Times αυτά θα βρει μπροστά της μέχρι να ρίξουν την ψήφο τους οι αμερικανοί ψηφοφόροι, τον Νοέμβριο του 2016.

Γιατί δεν αρέσει στις γυναίκες

Ενας από τους λόγους για τους οποίους στις προκριματικές εκλογές του 2008 η Κλίντον άρχισε να χάνει από το στρατόπεδό της νέες γυναίκες ψηφοφόρους οι οποίες έδειχναν να γοητεύονται περισσότερο από τον Μπαράκ Ομπάμα ήταν επειδή η ίδια δεν διεκδίκησε το χρίσμα του κόμματος –και κατ’ επέκταση την προεδρία των ΗΠΑ- ως γυναίκα. Δηλαδή; Εμφανιζόταν στιβαρή, σκληρή, σχεδόν ανδροπρεπής. Μία στιγμή έκανε τον σύμβουλό της, Μαρκ Πεν να λουστεί στον ιδρώτα και τις γυναίκες να την αγαπήσουν. Ηταν την παραμονή των προκριματικών εκλογών στο Νιού Χαμσάιρ. Η Κλίντον δάκρυσε. Το επόμενο βράδυ κέρδισε το 46% της γυναικείας ψήφου έναντι του 34% που απέσπασε ο Μπαράκ Ομπάμα.

Εμαθαν από τα λάθη τους, και η ίδια η Κλίντον και ο Πεν. Η γυναίκα ψηφοφόρος, είτε η φεμινίστρια είτε η εντελώς αδιάφορη για τον φεμινιστικό αγώνα, δεν θέλει μία γυναίκα που προσπαθεί να προσαρμοστεί στον κόσμο, το ύφος, το στιλ, των ανδρών. Θέλουν μία γυναίκα που εκπροσωπεί τόσο το φύλο της όσο και τη θηλυκότητά της. Στην νέα προεκλογική εκστρατεία, λοιπόν, η Κλίντον θα έδειχνε την πιο γλυκιά και προσιτή πλευρά της. Με σέλφι, με χιούμορ και ό, τι αυτό συνεπάγεται για την αμερικανική κουλτούρα.

Θα έπρεπε να ποντάρει πιο πολλά στο φύλο της και στη θηλυκότητά της, όχι μόνο επειδή έμαθε από τα λάθη της. Ούτε επειδή σε κάποια φάση μπορεί να χρειαζόταν να αναμετρηθεί με τον άνδρα που απεχθάνονται πολλές γυναίκες στις ΗΠΑ, τον Τραμπ. Αλλά επειδή αυτή τη φορά δεν είχε απέναντί της τον Μπαράκ Ομπάμα. Είχε τον ριζοσπαστικό Μπέρνι Σάντερς. Εκείνος εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των αδύναμων, κοινωνικά και οικονομικά. Εκείνη θα έπρεπε να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος του αδύναμου φύλου -κάτι στο οποίο έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο βιβλίο με τα απομνημονεύματά της, «Hard Choices», που κυκλοφόρησε το 2014.

Αλλά το λάθος έχει ήδη γίνει. Οι γυναίκες ψηφοφόροι δεν ξεχνούν ότι η Κλίντον είχε στηρίξει την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Δεν ξεχνούν ότι το 2005, στο ντιμπέιτ για το δικαίωμα στην άμβλωση η ίδια είχε επιλέξει να εστιάσει στην τραγική πλευρά της έκτρωσης: «Σέβομαι όσους πιστεύουν ολόψυχα και ενσυνείδητα ότι δεν υπάρχουν συνθήκες υπό τις οποίες η έκτρωση είναι επιλογή». Και ακόμη πιο πρόσφατα, σε συνέντευξη στην Κριστιάν Αμανμπούρ, δήλωσε ρητά και ξερά ότι η θέσπιση ομοσπονδιακού νόμου για πληρωμένη άδεια μητρότητας ή πατρότητας δεν είναι κάτι εφικτό, «πολιτικά, δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατοχυρώσουμε στην παρούσα φάση».

Γιατί δεν κερδίζει τους νέους

Το πρόβλημα, βέβαια, από δω και πέρα, αφού εξασφάλισε το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, θα βρίσκεται στο άλλο φύλο. Περισσότεροι άνδρες αντιπαθούν την Κλίντον από τις γυναίκες που αντιπαθούν τον Τραμπ. Και οι νέοι που καταγοητεύτηκαν από τον Σάντερς με βαριά καρδιά θα ρίξουν την ψήφο τους στην Κλίντον. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι και ζήτημα επικοινωνίας. Οσο πιο αυθεντική και ζεστή προσπαθεί να εμφανιστεί η Κλίντον στις συγκεντρώσεις στήριξης, για να διορθώσει την «ξύλινη» εικόνα της προηγούμενης εκστρατείας, τόσο πιο υποκριτική εκλαμβάνεται από τους αμερικανούς πολίτες. Η Κλίντον δεν είναι πραγματικά διαθέσιμη για το αμερικανικό κοινό. Δεν έχει δώσει ούτε μία συνέντευξη Τύπου τους τελευταίους έξι μήνες, την ώρα που ο Τραμπ φλερτάρει αρειμανίως με τον φακό και (βρίζει) τους δημοσιογράφους.

Και δεν κάνει τα γενναία βήματα που απαιτούνται για να διαχωρίσει έστω και λίγο τη σημερινή εικόνα της από την εικόνα που είχε ως Πρώτη Κυρία ή ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ενα τέτοιο βήμα, όπως σημειώνουν οι Financial Times, θα ήταν να δεσμευτεί ότι το ίδρυμα που δημιούργησε ο σύζυγός της, μετά την προεδρία, το Clinton Foundation, θα κλείσει αν γίνει η ίδια πρόεδρος των ΗΠΑ. Οσο αργεί, τόσο θα ταυτίζεται στα μάτια του κόσμου με τα οικονομικά συμφέροντα.

Λάθος στάση έχει κρατήσει η 68χρονη πολιτικός και με τη γνωστοποίηση ότι είχε παρακάμψει τους ομοσπονδιακούς κανονισμούς, όσο ήταν επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, και είχε χρησιμοποιήσει τον προσωπικό της λογαριασμό αλληλογραφίας, χωρίς να ζητήσει ή λάβει σχετική άδεια από το υπουργείο. Οσο αργεί να μιλήσει ανοιχτά για τις κατηγορίες που τη βαρύνουν –τις οποίες την ίδια ώρα ερευνά το FBI- τόσο θα εκπέμπει το μήνυμα ότι οι κανονισμοί που αφορούν όλους τους αμερικανούς πολίτες δεν αφορούν τους Κλίντον. Από τέτοια περιστατικά πηγάζουν και τα χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η Κλίντον δεν έχει δώσει στον κόσμο να καταλάβει γιατί ζητά την προεδρία. Ναι, βέβαια, εν μέρει, για να μην βγει ο Τραμπ. Αυτή θα είναι η μία πλευρά της ρητορικής που θα κρατήσει από δω και μπρος η υποψήφια και έχει ήδη αρχίσει να βαδίζει προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά η Κλίντον χρειάζεται κάτι παραπάνω για να εμπνεύσει τους αμερικανούς πολίτες αντί απλώς να κερδίσει αυτούς που προσβάλλει κάθε μέρα ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News