«Τα 57,1 χιλιόμετρα της σιδηροδρομικής σήραγγας του Σεντ Γκοτάρ, της μεγαλύτερης στον κόσμο, δίνουν μια νέα ώθηση στις συνδέσεις και τη μεταφορά των αγαθών ανάμεσα στον βορρά και τον νότο των Αλπεων. Κι από αυτήν την άποψη, δημιουργούν πολύ περισσότερη ενιαία ευρωπαϊκή αγορά από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή οδηγία». Αυτά γράφει η Sole24Ore, η «σομόν» εφημερίδα της Ιταλίας, εκδότης της οποίας είναι ο σύνδεσμος τω ιταλών βιομηχάνων.

Η δημοσιογράφος της εφημερίδας Αντριάνα Τσετερέρι επισημαίνει ακόμη ότι οι Βρυξέλλες θα μπορούσαν να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα όχι μόνο από την Ελβετία και το τούνελ των ρεκόρ, αλλά και από την Κίνα και τον νέο δρόμο του μεταξιού. Ο οποίος, χάρις σε μια επένδυση 60 δισ. ευρώ και ένα δίκτυο σιδηροδρόμων και αυτοκινητόδρομων, θα μειώσει την απόσταση του Πεκίνου από την Ευρώπη από 45 ημέρες σήμερα (μέσω θαλάσσης) σε 15 με 18.

Επιστροφή πάντως δεν υπάρχει: αυτός ο κόσμος θα γίνεται όλο και πιο μικρός.

Οι λόγοι της μιας κάποιας ενόχλησης του Βερολίνου απέναντι στην πολιτική των αρνητικών επιτοκίων και της ποσοτικής χαλάρωσης που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν συζητηθεί εκτενώς. Υπάρχει πάντα όμως μια πτυχή που αξίζει να φωτίσει κανείς. Κι αυτό κάνουν με ένα μακροσκελές άρθρο στους FT οι Τζέιμς Σότερ και Στέφαν Βάγκστιλ. Οι οποίοι επισημαίνουν ότι οι Γερμανοί και τα πιστωτικά τους ιδρύματα δεν έχουν από τη δική τους πλευρά εντελώς άδικο που διαμαρτύρονται.

Ισως όμως υπάρχει κάτι ακριβώς σε αυτήν «τη δική τους πλευρά» που δεν πάει καλά. Γιατί στην Γερμανία «η αρετή της αποταμίευσης είναι εγγεγραμμένη στην εθνική ψυχή» (το 2015 οι Γερμανοί έβαλαν στην άκρη το 17% των εισοδημάτων τους, δεύτεροι στην Ευρώπη πίσω από τους Σουηδούς). Κι έπειτα είναι δεδομένη η απέχθειά τους στις χρηματοπιστωτικές επενδύσεις – μια απέχθεια που ενέτεινε η φούσκα της Deutsche Telekom και η οικονομική κρίση του 2008 -, ενώ δεν θέλουν να επενδύουν ιδιαίτερα ούτε στη γη. Κάπως έτσι προκύπτει η νοσταλγία για εκείνες τις εποχές που τα επιτόκια ήταν στο 4% και το κομπόδεμα στην τράπεζα απέδιδε καρπούς.

Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η σχετική αστάθεια του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, καθώς τα πέντε μεγαλύτερα ιδρύματα ελέγχουν μόνο το 32% της αγοράς, ενώ το υπόλοιπο 68% μοιράζεται ανάμεσα σε δεκάδες συνεταιριστικές και περιφερειακές τράπεζες. Το αποτέλεσμα ήταν ένας «φρενήρης ανταγωνισμός που έγινε ακόμη πιο έντονος όταν τα επιτόκια πήραν την κατηφόρα». Ο Μάριο Ντράγκι, πάντως, το έχει ξεκαθαρίσει: η ΕΚΤ προασπίζεται το συμφέρον συνολικά της Ευρώπης και όχι μόνο ενός κράτους μέλους. Μένει να φανεί πότε και πώς θα το χωνέψει η γερμανική ψυχή.

Οι πιθανότητες είναι μικρές αλλά υπαρκτές: το χρίσμα των Δημοκρατικών μπορεί να πάρει τελικά ο Μπέρνι Σάντερς. Κι αυτός που το λέει δεν είναι οποιοσδήποτε αλλά ο Ντάγκλας Σόεν, πρώην δημοσκόπος του Μπιλ Κλίντον. Και πού βασίζει την εκτίμησή του; Στο γεγονός ότι ο Σάντερς έχει κλείσει πολύ την ψαλίδα στην Καλιφόρνια, ενώ εγγράφονται νέοι ψηφοφόροι στις εκλογικές λίστες οι οποίοι είναι πιθανό να ψηφίσουν τον γερουσιαστή του Βερμόντ. Αν ο Σάντερς πάρει και την Μοντάνα και τη Βόρεια Ντακότα, τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ σκούρα για τη Χίλαρι.

Κι αν όχι; Πού θα πάνε μετά οι ψήφοι του Σάντερς; Στη δεύτερη φάση της προεκλογικής του εκστρατείας ο Ντόναλντ Τραμπ ελπίζει να παρασύρει εκείνους τους ψηφοφόρους που «αηδιάζουν με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, αισθάνονται ότι το σύστημα τούς θέτει εμπόδια και δεν αντέχουν την Χίλαρι Κλίντον: είναι μερικοί από τους υποστηρικτές του Μπέρνι Σάντερς». Η εκτίμηση ανήκει στον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί να συγκινήσει το 40% των ψηφοφόρων του δημοκρατικού γερουσιαστή. «Θα πάρουμε ένα κάρο ψήφους του Μπέρνι» διαβεβαιώνει.

Η πραγματικότητα των αριθμών, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε πριν από δύο μήνες, μόλις το 10% των ψηφοφόρων του Σάντερς θα ψήφιζε στις προεδρικές εκλογές τον Τραμπ, ενώ το 81% θα ψήφιζε Κλίντον. Σήμερα, το ποσοστό αυτό είναι 17% για τον Τραμπ έναντι 66% της Κλίντον. Αλλά ο Μπένι Σάντερς είναι ακόμη στην κούρσα και δεν έχει μιλήσει ακόμη υπέρ της Χίλαρι. Κι ούτε πρόκειται να δώσει τις ψήφους του στον Τραμπ. Γιατί – γράφει η WSJ – «παρά τις ομοιότητες των δυο «λαϊκιστών υποψηφίων, οι ρίζες και οι στόχοι τους είναι εντελώς διαφορετικοί».

Το φωτορεπορτάζ του Guardian είναι μερικών ημερών αλλά αξίζει να αναπαραχθεί ξανά και ξανά. Γιατί μιλάει για κάτι που λέγεται «τσουπάντι» και δεν είναι άλλο από τη συνήθεια πολλών οικογενειών στο Νεπάλ να απομονώνουν τις γυναίκες στη φάση της εμμήνου ρύσης.

«Η περίοδος είναι ακόμη ένα ταμπού ή μάλλον ένας κίνδυνος, μια μόλυνση που θεωρείται καλό να αποφεύγει κανείς σε πολλές περιοχές της χώρας», γράφει η εφημερίδα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε οι γυναίκες να οδηγούνται σε καλύβες, χωρίς θέρμανση και πολύ φαγητό, μέχρι να «θεραπευτούν». Και μην τολμήσουν να καταναλώσουν ουσίες υψηλής διατροφικής αξίας όπως γάλα, γιαούρτι, βούτυρο, λαχανικά ή κρέας. Το μόνο που επιτρέπεται είναι ρύζι και λίγο ψωμί. «Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κουβέρτες, αλλά μόνο ένα χαλί πάνω στο οποίο ξαπλώνουμε» διηγείται η 15χρονη Μπαντάνα Κάντκα που κάθε μήνα υποχρεώνεται να ζήσει μακριά από την οικογένειά της, ενώ τις ημέρες εκείνες δεν πηγαίνει ούτε στο σχολείο.

Η  βάρβαρη αυτή πρακτική απαγορεύτηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Νεπάλ το 2005, αλλά πολλά χωριά αγνοούν την απόφαση. Γιατί; Επειδή «είναι πολλοί οι άνδρες που πιστεύουν ότι εάν έρχονταν σε επαφή με μία και μόνο σταγόνα αίματος περιόδου θα πέθαιναν ή ότι οι αγελάδες τους θα έβγαζαν αίμα αντί για γάλα».

Συμπέρασμα; Δεν είναι ακριβώς οι γυναίκες που πρέπει να χειραφετηθούν αλλά οι άνδρες που πρέπει να βγουν από την βαθιά καθυστέρηση.

Ολοι έχουμε νιώσει τη μελαγχολία της Κυριακής για την εβδομάδα δουλειάς που ξεκινάει. Ή μάλλον όχι όλοι. Γιατί μια έρευνα που έγινε σε δείγμα 14.400 εργαζομένων από 15 χώρες έδειξε ότι το 71% αισθάνονται ευτυχείς στη δουλειά τους.

Και ποιοι είναι οι πιο ευτυχισμένοι απ’ όλους; Οι Ινδοί – λέει η ίδια έρευνα – με ποσοστό 88%. Ακολουθούν οι Μεξικανοί με 81% κι έπειτα οι Αμερικανοί, οι Χιλιανοί και οι Βραζιλιάνοι με 77%. Πιο κάτω είναι οι Γερμανοί με 74% και ακόμη πιο κάτω οι Βρετανοί και οι Κινέζοι με 71%. Πολωνοί και Βέλγοι είναι στο 70%, Ισπανοί στο 68%, Γάλλοι στο 67%, Τούρκοι στο 65%, Ιταλοί στο 63% και Ιάπωνες στο 44%. Μα αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι εργασιομανείς; Και οι Μεξικανοί που έρχονται δεύτεροι δεν είναι οι εμπνευστές της σιέστας με σομπρέρο κάτω από τον ήλιο; Τελικά γι’ αυτό είναι χρήσιμες οι έρευνες: επειδή ανατρέπουν τα κλισέ. Οπως εκείνο με τους τεμπέληδες Έλληνες που στην πραγματικότητα εργάζονται περισσότερο απ’ όλους στην Ευρώπη.

Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ακόμη: Ιάπωνες, Τούρκοι, Κινέζοι, Ιταλοί και Πολωνοί αντλούν ικανοποίηση από το εργασιακό περιβάλλον. Ινδοί, Μεξικανοί, Βραζιλιάνοι και Χιλιανοί από τη συναισθηματική πληρότητα που τους προσφέρει η δουλειά. Βέλγοι, Γάλλοι και Γερμανοί από την αναγνώριση των κόπων τους. Και οι Έλληνες; Η έρευνα δεν λέει. Γι’ αυτό ας μην ρισκάρουμε με κάποιο κλισέ.