Το περίφημο 1% είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Βέβαια, δεν είναι ακριβώς 1% το ποσοστό. Και σίγουρα δεν έχουν τόσα χρήματα όσα ξέρουμε. Οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη είναι αρκετοί. Αλλά αυτοί που ξεχωρίζουν είναι αυτοί στην κορυφή της λίστας. Και είναι τέτοια η δύναμή τους και τέτοιος ο πλούτος που έχουν στα χέρια τους, στα πορτοφόλια τους και στις μετοχικές συμμετοχές τους σε εταιρικά σχήματα που έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν μια ολόκληρη χώρα για χρόνια ολόκληρα.

Για να έχετε μία καλύτερη εικόνα για τα μεγέθη, με βάση την έρευνα που είχε δημοσιεύσει η Oxfam International πριν λίγο καιρό, οι συγκεκριμένοι 62 άνθρωποι κατέχουν πλούτο ίσα με τον πλούτο που έχει ο μισός πληθυσμός του πλανήτη. Ωστόσο, και πάλι όλα αυτά είναι… μπακαλίστικες αναλύσεις. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε γιατί.

To ινστιτούτο Πίτερσον ανέθεσε στις Καρολάιν Φρόιντ και Σάρα Ολιβερ την εκπόνηση μελέτης για το πώς κατανέμεται ο παγκόσμιος πλούτος και για το πώς διαρθρώνεται ο πληθυσμός αυτού του πλανήτη όσον αφορά τα οικονομικά μεγέθη και την ισχύ.

Οι ερευνητές μελέτησαν τα στοιχεία από τις λίστες που ανακοινώνει κατά καιρούς το Forbes και συγκεκριμένα συγκέντρωσαν όλα τα ονόματα από το 1996 μέχρι και πέρυσι. Τα τελευταία 20 χρόνια δηλαδή. Ονόματα από όλο τον κόσμο. Από Ευρώπη, από Λατινική Αμερική, από Αφρική, από Ασία, από Απω Ανατολή, από Βόρεια Αμερική, από παντού. Και δεν σημείωσαν μόνο ονόματα προσώπων, αλλά και ονόματα εταιρειών και επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό που ξεχωρίζει είναι οι αυτοδημιούργητοι δισεκατομμυριούχοι, ειδικά στις ΗΠΑ. Είναι ένα φαινόμενο που ποτέ ξανά δεν είχε παρατηρηθεί με τόση ένταση και σε τόση έκταση

Οπως θα δείτε και στο παρακάτω γράφημα, ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Οι άνθρωπο με τουλάχιστον 10ψηφια ποσά καταθέσεων έχουν γίνει ακόμη πιο πλούσιοι, με τα συνολικά κέρδη τους να φτάνουν σχεδόν τα πέντε τρισεκατομμύρια πέρυσι. Εκτός του ότι αυτό το ποσό είναι εξωφρενικό, αυτό που προκαλεί ακόμη περισσότερα σχόλια είναι η σύγκριση με την ίδια κατάσταση πριν 20 χρόνια. Το 1996, ο συνολικός πλούτος των δισεκατομμυριούχων ήταν με το ζόρι ένα τρισ., έφτασε στα τρία στην αρχή της οικονομικής κρίσης και τώρα σχεδόν έχει διπλασιαστεί.

Τώρα εάν αναρωτιέστε από πού κι ως πού προκύπτουν όλα αυτά τα ποσά, έχετε στο νου σας πως η νέα πηγή εσόδων που δεν υπήρχε παλαιότερα είναι η Κίνα και γενικώς οι οικονομίες που είναι γνωστές με τον όρο «emerging economies».

Ωστόσο, το… ζουμί είναι αλλού. Οπως προκύπτει από την έρευνα, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι αυτοδημιούργητοι δισεκατομμυριούχοι, ειδικά στις ΗΠΑ. Είναι ένα φαινόμενο που ποτέ ξανά δεν είχε παρατηρηθεί με τόση ένταση και σε τόση έκταση.

Πλέον, οι αυτοδημιούργητοι δισεκατομμυριούχοι αποτελούν το 70% επί του συνόλου, ενώ το 1996 ήταν λιγότεροι από τους μισούς (46% συγκεκριμένα).

Και όσον αφορά τη γεωγραφική κατανομή τους, τότε αν όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο μένετε στην Ευρώπη πρέπει να νιώθετε κάπως χειρότερα. Κι αυτό γιατί στην Αμερική είναι πολύ πιο εύκολο (εντάξει, όχι και τόσο για έναν απλό πολίτη) απ’ ότι οπουδήποτε αλλού να γίνει κάποιος δισεκατομμυριούχος.

Οσο για τις ηλικίες, αυτό που περιμένατε να διαβάσετε περίπου, με βάση τα όσα ήδη διαβάσατε. Στις ΗΠΑ είναι νεότεροι, στην Ασία και στις άλλες περιοχές λιγότερο νέοι και στην Ευρώπη έχουμε τους πιο γερασμένους. Το παρακάτω γράφημα συνοψίζει την ηλικιακή κατανομή, όχι των προσώπων, αλλά των εταιρειών που συμμετέχουν μετοχικά. Δηλαδή, στην Αμερική είναι πιο εύκολο να γίνεις δισεκατομμυριούχος σε 10-20 χρόνια συμμετέχοντας ή ιδρύοντας μία εταιρεία απ’ ότι στην Ευρώπη.

Το ζήτημα είναι, πάντως, βαθιά πολιτικό και έχει να κάνει με το πώς το οικονομικό και πιστωτικό σύστημα που υφίσταται ανά τον κόσμο επιτρέπει από μεγάλες κρίσεις να γεννιέται πλούτος, ο οποίος συσσωρεύεται στα ήδη γεμάτα χέρια λίγων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News