Είναι μάλλον μία από εκείνες τις σπάνιες φορές όπου ο Τύπος δεν επικεντρώνεται στο μυστήριο ενός θανάτου αλλά σε εκείνο μιας ζωής. Ποιος ήταν ο Πρινς; Γιατί ήταν τόσες πολλές οι άγνωστες πτυχές της ζωής του; Ενώνοντας κανείς τα κομμάτια του παζλ συνθέτει το πορτρέτο μιας μουσικής ιδιοφυΐας.

Στη Wall Street Journal ένας παλιός συμμαθητής μιλάει για τις πρώτες συναυλίες. Το New York Magazine αποκαλύπτει μια παράξενη ιστορία με τα floppy disc του καλλιτέχνη. Το Vox εξηγεί γιατί όλοι αυτοί που μπήκαν στο Spotify για να ακούσουν ξανά το «Purple Rain» δεν το βρήκαν (και ο λόγος είναι η μανία του Πρινς να ελέγχει τα πάντα στη μουσική του), ενώ κάνει ένα μιξάρισμα από παλαιότερα άρθρα του New Yorker (το οποίο αφιερώνει στον Prince ένα υπέροχο εξώφυλλο), του Guardian, του Billboard, του Harper’s και του St. Paul Magazine.

Και είναι μόνο η αρχή. Γιατί στο ιταλικό Foglio ο μουσικοκριτικός Στέφανο Πιστολίνι διαβεβαιώνει: «Το after life  του Πρινς θα είναι μια πυροτεχνική εμπειρία, μια ανεξάντλητη ανακάλυψη, ίσως μια επανάσταση. Σύντομα θα ανακαλύψουμε τα μυστήρια της συνεργασίας του με τον Μάιλς Ντέιβις, θα ακούσουμε τα δεκάδες ανέκδοτα κομμάτια του, τους μαύρους ήχους του. Και θα επιχειρήσουμε να προσανατολιστούμε στους μαιάνδρους μιας μαγματικής προσωπικότητας».

Ηταν μια διαδήλωση αυτή προχθές στην Ιταλία που είχε κάτι από την εποχή του «Μίμη του Σιδερά» και της «Εργατικής τάξης που πάει στον παράδεισο». Αλλά είχε και πολλές διαφορές. Γιατί οι εργάτες της μεταλλουργίας που διαδήλωσαν στους δρόμους της Ρώμης και άλλων πόλεων δεν φορούσαν τις κλασικές μπλε φόρμες ούτε ήταν τόσοι όσοι ήταν κάποτε αφού η βιομηχανική παραγωγή της Ιταλίας έχει μειωθεί κατά 30%.

Επειτα αυτοί οι νέο-εργάτες δεν είναι τόσο έντονα πολιτικοποιημένοι όσο οι εκείνη των παλαιότερων γενεών, ενώ από την άλλη πλευρά είναι πιο καταρτισμένοι και από τα «αφεντικά» δεν ζητούν αυξήσεις αλλά να επενδύσουν, να καινοτομήσουν, να βρουν τρόπους να αυξήσουν την παραγωγικότητα.  «Ζητούν συνεργασία, λέξη που ήταν απούσα στο παλιό συνδικαλιστικό λεξιλόγιο», γράφει η Repubblica. Μπορεί τα κόκαλα του Μίμη του Σιδερά να τρίζουν. Αλλά – μοιάζει οριστικό – οι καιροί έχουν αλλάξει.

Είναι, από μια άποψη, η πιο αστεία πλευρά των αποκαλύψεων των Panama Papers: οι πάμπλουτοι που κρύβουν τα λεφτά τους σε οφσόρ εταιρίες για να μην τους έρθει πολύ ακριβά το διαζύγιο.

«Το 2007 ο πλαστικός χειρουργός Μάικλ Μπράντερ – γράφει η Boston Globe – πέταξε λίγα πράγματα σε μια βαλίτσα και οδήγησε περισσότερα από 4.000 μίλια για να πάει από την Ουάσινγκτον στην Κόστα Ρίκα. Δεν το έκανε απλά για να το σκάει. Αλλά για να διασφαλίσει την περιουσία του μετά την αίτηση διαζυγίου που κατέθεσε η 28χρονη σύζυγός του». Ο γιατρός είχε ρευστοποιήσει μεγάλο τμήμα της περιουσίας του κι έφτασε ως το Σαν Χοσέ για να ανοίξει έναν λογαριασμό όπου και κατέθεσε μέρος των 3 εκατομμυρίων δολαρίων που είχε μαζί του. Στη συνέχεια πήγε στον Παναμά όπου σε άλλον λογαριασμό κατέθεσε τα υπόλοιπα».

Το όνομα του Μπραντ δεν περιλαμβανόταν στα Panama Papers. Η ιστορία του, όμως, έδωσε την ιδέα στην ερευνητική ομάδα της εφημερίδας να ψάξει για ανάλογες περιπτώσεις. Και από την έρευνα προέκυψε ότι είναι πολλοί που κατέφυγαν στους φορολογικούς παραδείσους όχι για να κρύψουν λεφτά από την εφορία αλλά για να γλιτώσουν από την κόλαση ενός πανάκριβου διαζυγίου.

Περνάμε το 90% της ζωής μας – λένε οι ειδικοί – σε κλειστό περιβάλλον. Κι εκεί δεν ζούμε μόνοι μας. Αλλά συμβιώνουμε με ένα εκατομμύριο αόρατα μικρόβια. Τα οποία, όμως, δεν είναι παντού τα ίδια – αλλάζουν ανάλογα με τον τόπο που βρισκόμαστε. Αυτή η τελευταία πληροφορία προέρχεται από μια έρευνα του πανεπιστημίου της Αριζόνα, η οποία πραγματοποιήθηκε σε εννέα γραφεία τριών διαφορετικών πόλεων: το Φλάγκσταφ και το Σαν Ντιέγκο στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Τορόντο στον Καναδά.

Οι ερευνητές συγκέντρωσαν δείγματα από τέσσερις περιόδους των έξι εβδομάδων στη διάρκεια ενός έτους. Και στα εννέα γραφεία, τα βακτηρίδια που βρέθηκαν στο ανθρώπινο δέρμα αντιπροσώπευαν το 25% με 30% της μικροβιακής κοινότητας, ενώ είχαν μεταφερθεί από τα παπούτσια των ανθρώπων ή από σύστημα εξαερισμού. Οπως αποδείχθηκε, κάθε πόλη έχει τη δική της, ιδιαίτερη κοινότητα μικροβίων, τα οποία ζουν από τα πατώματα έως τους τοίχους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τι είδους μικρόβια μάς κάνουν παρέα εδώ στην Αθήνα.