Σίγουρα θυμόμαστε όλοι μας την αρχή του περυσινού καλοκαιριού. Θα μας πουν μερικοί «Λογικό, δεν πέρασαν και χρόνια». Μα δεν υπολογίζεις την αξία μιας ανάμνησης από το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί. Την αξία τη μετράς από τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν την περίοδο αυτή, από το πόσο ισχυρά είναι. Είναι άραγε αρκετά για να χαράξουν μόνιμα αυτή την ανάμνηση στο μυαλό σου; Φυσικά και είναι.

Ξεκινήσαμε όλοι μας γεμάτοι αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. «Επιτέλους έφτασε ο καιρός», σκεφτόμασταν, «να αντιμετωπίσω την πρώτη πραγματική δοκιμασία της ζωής μου. Ίσως να είναι η ευκαιρία που περίμενα για να αποδείξω την αξία μου.»

Ο καιρός περνούσε όμως και αρκετοί από εμάς άρχισαν να αναθεωρούν. Λίγο το καλοκαιρινό αεράκι, λίγο η μυρωδιά της αλμύρας και άλλο τόσο κάποιος καλοκαιρινός έρωτας. Αρκούσαν για να μας αποπροσανατολίσουν από τον στόχο μας; Οχι, δεν αρκούσαν. Οσο να ΄ναι όμως, «την πατήσαμε». Κάποιοι δεν επηρεάστηκαν και συνέχισαν ανενόχλητοι να κυνηγούν την επιτυχία, υπήρχαν όμως και αυτοί που άρχισαν να αδρανοποιούνται. Μην μας κατηγορήσετε εμάς τους τελευταίους, βρήκαμε τον δρόμο μας στην συνέχεια.

Εν ολίγης, η διαδικασία ήταν δύσκολη και ψυχοφθόρα. Ξενύχτια αμέτρητα πάνω από τα βιβλία, με τη κούπα του καφέ να έχει γίνει νέο άκρο μας. Μέρες που θέλαμε να σταματήσουμε το χρόνο, γιατί οι εικοσιτέσσερις ώρες δεν ήταν αρκετές και μέρες που σπαταλούσαμε άσκοπα τις ώρες αυτές, κοιτώντας το ταβάνι. Αλλα τόσα πρωινά που το σώμα μας δεν ήθελε να ανταπεξέλθει στις εντολές που του έδινε το μυαλό να σηκωθεί και τα βλέφαρα μας βαριά, να διατηρούνται μετά βίας ανοικτά. Πόσες φορές ξεσπάσαμε σε κλάματα τα σαββατόβραδα που θέλαμε να βγούμε αλλά «έπρεπε να βγάλουμε την ύλη»; Ηταν κάμποσα. Ηταν και οι στιγμές που θέλαμε να κομματιάσουμε τα βιβλία, να τα πετάξουμε πέρα και να παρατήσουμε την προσπάθεια. Δεν πρόκειται να τα καταφέρω, σκεφτήκαμε αμέτρητες φορές.

Μα ήταν όντως τα πράγματα τόσο δραματικά; Υπήρχαν και οι έξοδοι με τις οποίες γέμιζαν οι μπαταρίες μας και το μυαλό μας καθάριζε. Ηταν οι παρέες μας, οι συμμαθητές μας, που προχωρούσαν δίπλα μας στον μαραθώνιο αυτό. Τα απογεύματα που περνούσαμε μαζί καταναλώνοντας κάθε είδους συντηρητικό που έχει κυκλοφορήσει και τα πρωινά στο σχολείο που ακουγόταν κάποιο ηλίθιο αστείο και πονούσαν οι κοιλιές μας από τα γέλια. Ή ακόμα και τα μεσημέρια, για αυτά τα μισάωρα στην καφετέρια, που περιμέναμε να έρθει η ώρα για να πάμε στο μάθημα. Μια βοήθεια που δώσαμε και μια βοήθεια που πήραμε. Ενα μπράβο που εισπράξαμε και μια αξιοπρεπής βαθμολογία σε ένα διαγώνισμα. Ολα αυτά τα μικροπράγματα άξιζαν τον κόπο και την ταλαιπωρία.

Μα κυρίως άξιζαν οι άνθρωποι που είχαμε δίπλα μας. Άτομα διαθέσιμα σε κάθε δύσκολη μέρα μας, ήταν εκεί να μας πουν μια καλή κουβέντα που θα μας γέμιζε ανακούφιση. Ήταν εκεί σε κάθε ξέσπασμα μας, να προσπαθούν να μας ηρεμήσουν, ακόμα και αν το ξέσπασμα αυτό γινόταν πάνω τους. Κάθε που τα γόνατα μας λύγιζαν έτοιμα να μας εγκαταλείψουν βρίσκαμε ένα στήριγμα που εμπόδιζε την πτώση, μία ώθηση για να συνεχίσουμε να προχωράμε. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι που, παρά τις προσωπικές τους έγνοιες, δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι εκεί.

Και τώρα βρισκόμαστε εδώ, στο τέλος. Λιγότερες από σαράντα μέρες έμειναν μέχρι τον τερματισμό. Ακόμα και αν στην διαδρομή σπαταλήσαμε τόνους από τις δυνάμεις μας, ακόμα και αν νιώθουμε πλέον ανίκανοι να προχωρήσουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τους προηγούμενους εννέα περίπου μήνες ανυπομονούσαμε να φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

Ηρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα είναι θέμα απομυθοποίησης. Καιρός να απαλλαγούμε από το άγχος που πλακώνει το μυαλό μας και μας αποπροσανατολίζει από το στόχο μας. Το βήμα μας από αργό και σταθερό, να γίνει γοργό και αποφασιστικό και να μην επιτρέψουμε σε τίποτα να μας επιβραδύνει. Το βλέμμα μας να μείνει προσηλωμένο στην «γραμμή του τερματισμού» και η σκέψη μας στη στιγμή που η «κορδέλα» θα σκίζεται στα δύο.

Τέλος, ο καθένας από εμάς πρέπει να εκφράσει ένα «ευχαριστώ» στους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που προανέφερα, ένα «συγνώμη» σε εκείνους που αναγκάστηκαν να υποστούν τα ξεσπάσματα «στο όνομα των Πανελληνίων» και ένα «μπράβο» στους εαυτούς μας για την απόσταση που διένυσαν, ακόμα κι αν δεν θεωρείται αρκετή για τη διαδικασία στην οποία πρόκειται να μας υποβάλλουν.

Υπομονή και αποφασιστικότητα, προσεχώς ζωάρα!

*Η Ελευθερία Ντισπυράκη είναι μαθήτρια της Γ’ Λυκείου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News