Ο Κριστιάνο Ρονάλντο κλείνει σήμερα τα 31. Γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1985  -στη Μαδέιρα της Πορτογαλίας – και ήταν το ανεπιθύμητο (τέταρτο) παιδί ενός κηπουρού και μιας καθαρίστριας. Πολλοί στη θέση του θα το έκρυβαν, όμως εκείνος το «φωνάζει» σε κάθε ευκαιρία: «Υπάρχω, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου δεν είχαν τα χρήματα για την έκτρωση». Θέλει να πει στον κόσμο πώς από ένα «ατύχημα» προέκυψε ο κύριος Τέλειος.

Γι’ αυτό αφηγείται -σε συνεντεύξεις του αλλά και στην κινηματογραφική ταινία που γυρίστηκε για την αφεντιά του, με παραγωγό τον ίδιο- με κάθε θλιβερή λεπτομέρεια τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Δεν θέλει να ξεχάσει, επειδή του θυμίζουν πόσο σπουδαίος είναι. Το πώς κατάφερε να ξεφύγει από τη μιζέρια και να γίνει αυτός που είναι σήμερα: ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, πλούσιος και διάσημος, αυτός που ποθούν οι γυναίκες και ζηλεύουν οι άντρες, το απωθημένο κάθε προπονητή που σέβεται τον εαυτό του, το απόλυτο εργαλείο του σύγχρονου μάρκετινγκ.

Προσφάτως έγινε και ο ιδανικός πατέρας. Ο μικρός βαφτίστηκε Κριστιάνο (τι άλλο;). Κριστιάνο τζούνιορ. Η μητέρα αγνοείται – και οι κακές γλώσσες λένε πως εισέπραξε το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων, για να μην αποκαλύψει ποτέ την ταυτότητά της. Αλλά και για να μη διεκδικήσει οποιοδήποτε δικαίωμα έχει σχέση με το παιδί.

Ο μεγάλος Κριστιάνο προβάλλει τακτικά την αδυναμία που έχει στον μικρό. Με αλλεπάλληλες αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τον τελευταίο καιρό, ο CR7 διαφημίζει τη μεγάλη αδυναμία που έχει στον γιο του, δείχνει πόσο χρόνο και πόση αγάπη του αφιερώνει, αλλά και επιχειρεί -όπως φαίνεται- να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά του «ψωνισμένου» εγωιστή, που νοιάζεται μόνο για το τομάρι του και τη δημόσια εικόνα του. Εξακολουθώντας, παράλληλα -με τη συμπεριφορά του- να προσφέρει επιχειρήματα σε όσους ισχυρίζονται πως ο Κριστιάνο είναι το πιο ματαιόδοξο πλάσμα που γνώρισε ο κόσμος.

Από την άλλη, αυτός ο υπερόπτης άνθρωπος (ο οποίος σίγουρα θα έστειλε σήμερα… συγχαρητήριο τηλεγράφημα στη μάνα του) κρύβει ευαισθησίες που δεν βάζει ο νους, για έναν τέτοιο χαρακτήρα. Συχνά προσφέρει χρήματα για άρρωστα παιδιά, για να χτιστούν σχολεία στην Παλαιστίνη, έκανε μια μεγάλη δωρεά στην κυβέρνηση της Ινδονησίας μετά το καταστραφικό τσουνάμι, έστειλε 100.000 ευρώ στο νοσοκομείο της Μαδέιρα που έσωσε τη ζωή της μητέρας του (έπασχε από καρκίνο) και, προσφάτως, πλήρωσε τα έξοδα για την εγχείρηση ενός μωρού δέκα μηνών και για τη θεραπεία ενός καρκινοπαθούς κοριτσιού εννέα ετών. Ετσι. Επειδή οι περιπέτειές του τον συγκίνησαν. Πριν από μερικούς μήνες πήρε το βραβείο της λίστας Athletes Gone Good, για τη βοήθεια που έχει προσφέρει σε αδύναμους ανθρώπους. Αβυσσος η ψυχή του Κριστιάνο.

Πώς να τα περνάει, άραγε, τα γενέθλιά του; Σίγουρα χωρίς αλκοόλ. Το σιχαίνεται, επειδή ο πατέρας του ήταν αλκοολικός. Οπως λέει ο ίδιος, δεν έχει άλλον εθισμό εκτός από το ποδόσφαιρο. Πιθανότατα μόνος του, με τον γιο του. Μετά τον χωρισμό του από την Ιρίνα Σάικ, οι παπαράτσι (που τον κυνηγούν ανελέητα) ορκίζονται ότι δεν έχει κάποιο μόνιμο δεσμό. Ούτε φίλους έχει, εκτός από τον ολλανδο-μαροκινό κικ-μπόξερ που επισκέπτεται τακτικά στο Ραμπάτ, με το ιδιωτικό αεροσκάφος του, και είναι «κολλητός» του μέχρι παρεξηγήσεως.

Το δώρο που θα κάνει στον εαυτό του, το έχει βρει – αλλά δεν έχει προλάβει να το αγοράσει: ένα διαμέρισμα – παλάτι, στη Νέα Υόρκη, το οποίο (σύμφωνα με το Time Magazine) κοστίζει… μόλις 23 εκατομμύρια δολάρια. Το παράδοξο είναι, ότι ο άσος της Ρεάλ διαθέτει -στην ίδια πολυκατοικία- κι άλλο διαμέρισμα, το οποίο απέκτησε πριν από λίγους μήνες έναντι 18,5 εκατ. δολαρίων. Θα το θέλει για επένδυση.

Ασφαλώς, θα κάνει όνειρα για το μέλλον. Για τα μακροπρόθεσμα, μίλησε προσφάτως ο ίδιος. Μόλις ολοκληρωθεί η ποδοσφαιρική του καριέρα, δεν θέλει να γίνει, ούτε προπονητής, ούτε πρόεδρος ή διευθυντής κάποιου συλλόγου. Θέλει να απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο του και να χαρεί την οικογένειά του. Θέλει να ζήσει σαν βασιλιάς, όπως εξομολογείται στο Papel. «Μπορείς να πεις ότι έχω την καλύτερη δουλειά, χρήματα, αυτοκίνητα, σπίτια… Αλλά αυτά δεν είναι τα πάντα. Για παράδειγμα, το Σάββατο έχει μποξ στο Λας Βέγκας. Θα ήθελα να πάω, αλλά δεν μπορώ, επειδή δεν έχω χρόνο. Μετά το ποδόσφαιρο, όμως, θέλω να ζήσω σαν βασιλιάς».

Για τα μεσοπρόθεσμα όνειρά του, γράφει ο ευρωπαϊκός Τύπος – και έχουν σχέση με τα μακροπρόθεσμα: θέλει να βγάλει ακόμη περισσότερα χρήματα. Πώς; Με μια καλή μετεγγραφή. Λέγεται (και γράφτηκε) οτι ο Κριστιάνο έγινε έξαλλος, όταν δημοσιοποιήθηκε (προ ημερών) το συμβόλαιο του Λιονέλ Μέσι με την Μπαρτσελόνα. Εμαθε οτι ο άσπονδος φίλος του θα εισπράττει -του χρόνου- 107.945 ευρώ την ημέρα, ενώ το δικό του… μεροκάματο είναι μόλις 61.428 ευρώ. Η Παρί Σεν Ζερμέν δεν είναι Ρεάλ, όμως δείχνει διατεθειμένη να του προσφέρει πολλά περισσότερα. Και ο CR7 σκέφτεται να δεχτεί. Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Ο Κριστιάνο έχει ανάγκη, να είναι παντού ο πρώτος. Προ ημερών, ας πούμε, φωτογραφήθηκε να παίζει μπάλα μόνο με το εσώρουχό του. Ούτε που το σκέφτηκε να αρνηθεί, όταν από το περιοδικό GQ του είπαν οτι σκοπός τους είναι να δείξουν πως διαθέτει το τέλειο ανδρικό κορμί.

Οπως έχει εξηγήσει σε ισπανικά ΜΜΕ ο ίδιος ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αυτή η αλαζονεία του είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του. Γιατί αυτή είναι που κάνει τον κόσμο να μη στέκει αδιάφορος απέναντί του. Να τον μισεί ή να τον αντιπαθεί – αν δεν τον λατρεύει. Γεγονός που, με τη σειρά του, τον ωθεί να προσπαθεί να αγγίξει την τελειότητα.

Στο κάτω κάτω, από το ποδόσφαιρο έχουν παρελάσει κι άλλοι -παίκτες και προπονητές- με υπερτροφικό «Εγώ». Αλλοι επιτυχημένοι, άλλοι όχι και τόσο, μα λίγοι σαν τον CR7.

– Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Που έχει πει το αμίμητο: «Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, παρά να χαμογελώ με το πόσο τέλειος είμαι». Ιδίως στο πέρασμά του από την Μπαρτσελόνα, ο εγωισμός του είχε κάνει τα αποδυτήρια… Κούγκι. Ακόμη και σήμερα, δεν έχει ξεχάσει τη στάση του Γκουαρντιόλα απέναντί του, και του ρίχνει τις μπηχτές του κατά καιρούς.

– Ο Ζοσέ Μουρίνιο. Αλλη περίπτωση… Ο «Special One», όπως ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του, είναι πάντα ο πατέρας της επιτυχίας και ο προδομένος (από τους συνεργάτες του) της αποτυχίας. Τελευταίο παράδειγμα, η θητεία του στην Τσέλσι, με τα χοντρά υπονοούμενα για τους παίκτες του. Σε όλες τις ομάδες του πήρε τίτλους. Αλλά φεύγοντας, άφησε πίσω του μίση και πάθη.

– Ο Μάριο Μπαλοτέλι. Το ποδόσφαιρο θα τον θυμάται περισσότερο για τα καμώματά του και λιγότερο για την μπάλα που έπαιξε. Για το ότι η καριέρα του δεν ηλταν ανάλογη με το μεγάλο ταλέντο του, μάλλον φταίει το… κεφάλι του. Εχει πει το περίφημο: «Υπάρχει μόνο ένας λίγο καλύτερος από μένα στο ποδόσφαιρο, κι αυτός είναι ο Μέσι. Ολους τους άλλους τους έχω πίσω μου».

– Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Τα πρώτα χρόνια στη Γιουνάιτεντ, ήταν μια χαρά παιδί. Μετά, τον έφαγε το life style. Και η Βικτώρια, η οποία του φούσκωσε τα μυαλά. Μέχρι και ο Φέργκιουσον -κοτζάμ σερ- δεν κρατήθηκε και του πέταξε παπούτσι στα αποδυτήρια. Προς το τέλος της καριέρας του, ξεκαβάλησε κάπως το καλάμι. Αλλά ήταν αργά. Ποτέ δεν πέτυχε όσα μπορούσε.

– Ο Μπράιαν Κλαφ. Στις ομάδες του ήθελε πάντα να είναι το νούμερο ένα. Πάνω από διοικήσεις, προέδρους και παίκτες – αστέρες. Εκεί που το πέτυχε (στη Ντέρμπι Κάουντι και τη Νότιγχαμ Φόρεστ), έγραψε ιστορία. Στη Λιντς, που δεν έπιασε το κόλπο, άντεξε 40 ημέρες. Του άρεσε να ταπεινώνει τους παίκτες του με κάθε τρόπο. Οι ατάκες του, βιβλίο ολόκληρο. Στο τέλος, στον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του ήρθε να προστεθεί και το αλκοόλ… Εχει πει (ανάμεσα στα άλλα) το περίφημο: «Ξέρετε γιατί η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα; Επειδή δεν είχα αναλάβει εγώ τη δουλειά»…

– Ο Νίκολας Μπέντερ. Ο διεθνής δανός επιθετικός της Αρσεναλ, ο οποίος είχε προταθεί και στον Ολυμπιακό, κατάντησε γραφικός. Ο κόσμος δεν συγχωρεί αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, εάν δεν έχουν και κάποιο ξεχωριστό επίτευγμα να παρουσιάσουν. Θα μείνουν μόνο οι προκλητικές ατάκες του. Του στιλ: «Ακόμη κι αν κάποιος είναι σε καλύτερη φόρμα από μένα, εγώ πρέπει να ξεκινάω σε κάθε παιχνίδι, πρέπει να παίζω κάθε λεπτό κάθε αγώνα, και πάντα να είμαι στην ομάδα». Επίσης έχει δηλώσει ότι αξίζει τον μισθό του, μόνο και μόνο επειδή κάθεται και παίζει ποδόσφαιρο, αντί να πάει για σκι με τους φίλους του.

– Ο Τζορτζ Μπεστ. Οσο τον αποθέωναν μέσα στο γήπεδο, τόσο… ξέφευγε έξω από αυτό. Πίστευε οτι ο ίδιος ήταν ολόκληρη η Γιουνάιτεντ. Ακόμη κι αν ήταν, το πρόβλημά του είναι οτι το πίστευε. Τελικά, το ποτό και οι γυναίκες τον κατέστρεψαν. Τσαντιζόταν, όταν τολμούσαν να τον συγκρίνουν με οποιονδήποτε άλλον. Εκτός από τον Κριστιάνο Ρονάλντο…

– Ο Ρόι Κιν. Ηγέτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι αυτός, αλλά και της εθνικής ομάδας της Ιρλανδίας. Ενοιωθε πως ήταν ο καλύτερος, και τα έβαζε με όλους: οπαδούς, προπονητές και συμπαίκτες. Σε ένα από τα φοβερά ξεσπάσματά του, το 2002, έκανε… σκουπίδι τον προπονητή του, Μικ Μακάρθι, και έχασε το ταξίδι με την Ιρλανδία στο Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνης της χρονιάς.

– Ο Ερίκ Καντονά. Εχει κλωτσήσει οπαδό, στο «Ολντ Τράφορντ», και έχει γυρίσει δυο ταινίες για τον εαυτό του. Αραγε, ο Κριστιάνο το γνωρίζει; Η φιλοσοφία του για τη ζωή και το ποδόσφαιρο ήταν πως «πρέπει να κάνεις πάντα αυτό που νοιώθεις. Κανένας άλλος δεν έχει σημασία…».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News