Ενώ μια ζωή μελετάω μάτια, στα δικά τους τα δώρα βλέπω αποτυπωμένα τα χέρια τους. Της θείας Ντίνας, της γιαγιάς Κούλας, της γειτόνισσας στο χωριό Ιουλίας. Χέρια σβέλτα, προκομένα. Να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν, να σερβίρουν, να επιμένουν με ένα πιάτο στο χέρι «Μα, δεν έφαγες τίποτα, πάρε κάτι ακόμα». Το έχετε προσέξει; Ποτέ γι΄αυτές τις γυναίκες δεν έφαγες αρκετά! Με συγκινεί το «ιερό» της οικιακής οικονομίας. Όπως διαχειρίζονται γυναίκες σπιτικούς προϋπολογισμούς. Το απολύτως δικό τους κατόρθωμα «πουγκί», που αποκλείεις ότι έχουν, κι όμως με κάποιο δικό τους τρόπο έχουν.  Ό,τι σου χαρίζουν «Δεν είναι τίποτα!». Κι αυτό το «Δεν γινότανε να μην πάρω κάτι» η δική τους κόκκινη γραμμή προσωπικής αξιοπρέπειας. Που νομίζεις ότι αν ποτέ περάσουν το σύνορό της, καλύτερα να πεθάνουν. Ετούτη η κρίση θέρισε τους αξιοπρεπείς.

 Τις λατρεύω να γραπώνουν στον αέρα της ανεξαρτησίας τους, εκείνο το «Το δικαιούμαι» και ένα δευτερόλεπτο μετά να πουντιάζουν με εκείνο το «Καλά θα δούμε». Τόσο που έχουμε γίνει ενοχικοί!

Τις γιορτινές μέρες παρατηρώ τις γυναίκες στα μαγαζιά. Τις γυναίκες με τις σακούλες στα χέρια. Τις γυναίκες στις ουρές. Τις γυναίκες να τρέχουν, να τρέχουν, να τρέχουν… Γενικώς να τρέχουν. Αφαίρεσε τις γυναίκες από την καπιταλιστική κοινωνία και θα καταρρεύσει στη στιγμή, το σύστημα όλο! Τις παρατηρώ να κάνουν λογαριασμούς με το βλέμμα. Πόσο ταλαιπωρούν τους εγκεφάλους τους! Κομπιουτεράκια τα μάτια τους. Προσθέσεις-αφαιρέσεις-διαιρέσεις-πολλαπλασιασμοί. Να βάζουν και να βγάζουν από λίστες.

Τις παρατηρώ να αξιολογούν «Και τι δηλαδή σημαίνει να του δώσω αυτή τη μαλακία;», να αλλάζουν γνώμη «Μαλακία, ξεμαλακία… Του χρόνου καλύτερα», τις παρατηρώ να ασφυκτιούν «Ωχου! Βαρέθηκα, αληθινά βαρέθηκα!». Μα πιο πολύ τις παρατηρώ να τοποθετούν ή όχι, τον εαυτό τους στη δική τους λίστα. «Αν φτάσει στο τέλος θα πάρω και για τον εαυτό μου την… ». Τις λατρεύω να γραπώνουν στον αέρα της ανεξαρτησίας τους, εκείνο το «Το δικαιούμαι» και ένα δευτερόλεπτο μετά να πουντιάζουν με εκείνο το «Καλά θα δούμε». Τόσο που έχουμε γίνει ενοχικοί! Τόσο που φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο.

Ετούτες τις μέρες, τις βασανιστικά γιορτινές, όπως κι αν είναι το μοντέλο της γυναίκας που παρατηρώ – ας είναι και με δερμάτινο παντελόνι και με μπότα πάνω από το γόνατο- με κάποιο μοιραίο τρόπο έρχονται στο μυαλό μου εκείνες οι γυναίκες… Η θεία Ντίνα, η γιαγιά Κούλα, η γειτόνισσα στο χωριό η Ιουλία. Η διεργασία μπορεί και να είναι σχεδόν ίδια. Τούτες τις μέρες… Ιερό πράγμα τα δώρα που ανταλλάσσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News