Σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο που παρέδωσε στους πρυτάνεις ο Νίκος Φίλης, ξηλώνεται ακόμα περισσότερο ο νόμος Διαμαντοπούλου. Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια να επαναπροσδιοριστεί ο ταξικός ρόλος του φοιτητή και να προκριθεί η «αγωνιστική» του ταυτότητα μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα, έναντι της επιστημονικής. Φάνηκαν άλλωστε οι προθέσεις του υπουργείου, όταν αποποινικοποίησε τις καταλήψεις στα σχολεία, στην προσπάθειά του να «απελευθερώσει» τους μαθητές από τα δεσμά ενός νόμου που ποτέ δεν εφαρμόστηκε…

Ανάμεσα σε πολλά άλλα (επαναφορά των αιώνιων φοιτητών, άρση της διάταξης για την κατάργηση του ασύλου κτλ) τονίζεται εμφατικά, ο νέος ρόλος των φοιτητών οι οποίοι θα μπορούν και πάλι να συμμετέχουν στις εκλογές για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών. Ευτυχώς όμως, ο κ. Φίλης φαίνεται τουλάχιστον, να σεβάστηκε την πρόβλεψη Μπαλτά για την ποσόστωση της συμμετοχικότητας. Ετσι το νέο νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να επηρεάσουν την εκλογή, μόνο σε περίπτωση που εξασφαλίσουν τη μέγιστη συμμετοχή τους στις εκλογές. Πράγμα, εντελώς αφύσικο, μιας και ως τώρα, τα ποσοστά τους κυμαίνονταν σε τραγικά νούμερα, πριν την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου.

Δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή να μπούμε σε νούμερα και υπολογισμούς, δεδομένου πως το νομοσχέδιο θα βρεθεί σε διαβούλευση και πολλά μπορεί να αλλάξουν. Εκείνο όμως που έχει πολιτική σημασία είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να  ξαναφέρει στο προσκήνιο την «ταξική» μορφή του «αγωνιστή» φοιτητή. Είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι έχουν μονίμως στο μυαλό τους την αγωνία του προσεταιρισμού των φοιτητών που δείχνουν να μην εμπιστεύονται τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ και να φυλλοροούν σε άλλες  διεξόδους.

Οι φοιτητές ασφαλώς πρέπει να συμμετέχουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά με ισοτιμία και δημοκρατικές διαδικασίες (ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, πλειοψηφική  συμμετοχή στις συνελεύσεις και στους συλλόγους τους κ.λπ.).

Μοιάζει πραγματικά, κάπως «πρωτόγονη» και «κωμική» η εκστρατεία του υπουργείου να «πολιτικοποιήσει» και πάλι την πανεπιστημιακή  κοινότητα. Και μάλιστα, σε έναν ακαδημαϊκό κόσμο που σταδιακά, απαλλάσσεται από τα συμπλέγματα του παρελθόντος και τείνει προς τις αρχές της επιστημοσύνης και της πολιτισμικής αγοράς. Σαν να προετοιμάζουμε φοιτητές «επαναστάτες», χωρίς να έχει κανένας διάθεση να κάνει την επανάσταση. Σαν να εκβιάζουμε την καλλιέργεια ενστίκτων εναντίον ενός κακού και άδικου κόσμου που θα πρέπει να τον εφεύρουμε συνεχώς για να μην ατονεί η «αντισυστημική» μας «libido»!

Τι να πει κανείς; Οι φοιτητές ασφαλώς πρέπει να συμμετέχουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά με ισοτιμία και δημοκρατικές διαδικασίες (ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, πλειοψηφική  συμμετοχή στις συνελεύσεις και στους συλλόγους τους κ.λπ.). Πριν όμως, από τέτοιες ουσιαστικές αλλαγές, το νομοσχέδιο θα έπρεπε να προβλέπει σημαντικές  λύσεις στο αδιέξοδο της χρηματοδότησης, της σύνδεσης των σχολών με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως να περιλαμβάνει άμεσες διεξόδους για την έρευνα και το άνοιγμα στην αγορά εργασίας. Αυτοί οι έρμοι οι νέοι, πόσο ακόμα θα περιφέρονται ως «επίγονες καρικατούρες»  της γενιάς του Πολυτεχνείου; Πόσο «αγώνα» και «αμφισβήτηση» θα τους πουλήσουμε ακόμα για να χαρούν; Δεν τους λυπόμαστε να ζουν άνεργοι και εξαρτημένοι, ανένταχτοι και ανασφαλείς;

Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτή η «θρησκοληψία». Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ασπρόμαυρη ταινία με θέμα την κατοχή. Ο Ντίνος (Αλεξανδράκης), κυνηγημένος από τους Γερμανούς, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι μιας ανάπηρης κοπέλας. Εκείνη τον κρύβει στο υπόγειο του σπιτιού της για καιρό. Κάποια στιγμή η Kατοχή τελειώνει, αλλά η νεαρή γυναίκα μη θέλοντας να χάσει τον Ντίνο, τον κρατά χωρίς να του λέει την αλήθεια.  Ώσπου κάποια μέρα αποφασίζει  μόνος του να αποδράσει, ανακαλύπτοντας την πραγματικότητα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News