Υπό τη σκιά της πρόσφατης τραγωδίας στο Κολέγιο Άμπκουα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η χρήση της βίας συνδέεται με τα θέματα της Ψυχικής Υγείας, της Παιδείας, και της Δημόσιας Ασφάλειας.

Σε μια χώρα όπως η Αμερική, όπου για κάποιες κοινωνικές ομάδες η πρόσβαση στα όπλα είναι πολύ πιο εύκολη από την επίσκεψη σε ψυχολόγο, δεν θα έπρεπε ν’ αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν γεγονότα όπως η πρόσφατη τραγωδία στο Όρεγκον.

Ελεύθερη πρόσβαση στην ψυχική θεραπεία, περισσότερη χρηματοδότηση στα σχολεία έτσι ώστε να καλύπτονται οι βασικές ανάγκες των παιδιών, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, και απαγόρευση της οπλοχρησίας: η κυβέρνηση Ομπάμα καλείται να αντιμετωπίσει άμεσα τρία σοβαρά ζητήματα που θα κρίνουν το μέλλον όχι μόνο του κόμματος των Δημοκρατικών, αλλά ολόκληρης της χώρας.

Από την έως τώρα αστυνομική έρευνα φαίνεται ότι μεταξύ άλλων, το περιστατικό στο Όρεγκον οφείλεται και σε θρησκευτικό φανατισμό. Η αναφορά όμως σε ένα και μόνο κίνητρο δεν μπορεί να εξηγήσει το περίπλοκο και, δυστυχώς, ευρύτατα διαδεδομένο φαινόμενο ένοπλης βίας από ψυχικά διαταραγμένους μαθητές.

Λεπτομέρειες για το ιστορικό του δράστη θα πρέπει να εξακριβωθούν από την συναφή έρευνα. Η πρόσφατη τραγωδία όμως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί ένα ακόμη συμβάν σε μια μακρά αλυσίδα τραγικών γεγονότων βίας εντός εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων. Θα κάνω, λοιπόν, ένα γενικότερο σχόλιο για συναφή καταγεγραμμένα φαινόμενα.

Ο κοινός τόπος στα περισσότερα περιστατικά ένοπλης βίας σπουδαστών είναι η χρήση ψυχοτροπικών ουσιών. Οι New York Times είχαν δημοσιεύσει σειρά συνεντεύξεων όπου επιστήμονες κι εκπαιδευτικοί παραδέχονταν ότι το αμερικανικό Σύστημα Υγείας έχει αποτύχει να εφαρμόσει με επιτυχία θεραπευτικές, μη φαρμακευτικές, παρεμβάσεις για παιδιά με κοινωνικά, μαθησιακά και ψυχικά προβλήματα.

Αντί να υποστηρίζονται οι μαθητές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, οι περισσότεροι ψυχίατροι (με τη συγκατάθεση δασκάλων και γονέων) συνταγολογούν ψυχοτροπικά φάρμακα σε μαθητές οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, προκειμένου αφενός να βελτιωθούν οι βαθμοί τους και αφετέρου να σταματήσουν να είναι υπερδραστήρια και επιθετικά — με αποτέλεσμα να γίνεται χρήση φαρμακευτικής αγωγής για οποιοδήποτε πρόβλημα, ακόμα και για τη δυσλεξία.

Το πλέον διαδεδομένο από αυτά τα φάρμακα, το adderall, το οποίο φέρεται να αντιμετωπίζει το Συνδρόμο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (Attention deficit and hyperactivity disorder), συχνά φαίνεται να επιτυγχάνει αυτά που υπόσχεται: η ικανότητα συγκέντρωσης των μαθητών και οι επιδόσεις στα μαθήματα βελτιώνονται, η συμπεριφορά τους μεταβάλλεται ώστε να ελέγχουν τον θυμό τους, η συμβίωση το σπίτι γίνεται πιο αρμονική.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κάθε φορά που η επιχορήγηση της δημόσιας εκπαίδευσης καθυστερεί ή μειώνεται, τα «κρούσματα» του Συνδρόμου Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας αυξάνονται, και οι περιπτώσεις γονέων που ζητούν από τους γιατρούς χάπια που θα βελτιώσουν την βαθμολογία και την συμπεριφορά των παιδιών τους πληθαίνουν.

Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων αυτών μαθητές έχουν βιαιοπραγήσει κατά συμμαθητών τους, ακόμα και κατά των δασκάλων τους, κι έχουν μεταφερθεί επειγόντως σε ψυχιατρικά ιδρύματα όπου τους χορηγούνται συνήθως διαφορετικά φάρμακα χωρίς όμως να παρέχονται ταυτόχρονα οι συνεδρίες ατομικής και οικογενειακής θεραπείας που έχουν ανάγκη.

Είναι δυστυχώς πιο γρήγορο να φοράς σε κάποιον έναν "χημικό ζουρλομανδύα", από το να αλλάξεις το υποβαθμισμένο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, κι από το να του προσφέρεις μια σταδιακή, αποτελεσματική θεραπεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News