Τώρα εσείς παίδες έχετε τα δικά σας θέματα κι εγώ σας ζαλίζω τον έρωτα με τα δικά μου… Αυτά έχει όμως η αριστερά (και η πρόοδος): σε αναγκάζει να λούζεσαι τη γκρίνια του διπλανού (πόρταλ) κουνώντας όλο συμπαράσταση το κεφάλι ενώ από μέσα σου θέλεις να τον στείλεις στο διάολο γιατί α) κι εσύ δεν έχεις δουλειά β) γιατί εσύ έχεις δουλειά αλλά αν κωλοβαράς ακούγοντας το δράμα της ανεργίας του άλλου θα τη χάσεις και θα βρεθείς κι εσύ κόλουμνιστ στο παραδιπλανό πορταλ. Τέλος πάντων όλα αυτά τα γράφω γιατί καθώς πήγαινα (διόρθωση: με πήγαιναν. Σηκωτή) στο ραντεβού με την εταιρεία συμβούλων, ένιωσα ξαφνικά ένα τσίμπημα ενοχής που έβριζα από μέσα μου τόσο πολύ. Αν εγώ δεν ήμουν έτοιμη να γίνω ανθρώπινος πόρος, τι να πει κι φουκαράς ο πραγματικός ά-πορος; Ο παγκάκιας; Ο κάτοικος της αεριζόμενης βίλας χαρτόκουτο; Σκάσε και πήγαινε μωρή, είπα από μέσα μου.
 

Η άθλια μοίρα όμως δεν με άφησε να χαρώ την ηθική μου νίκη πάνω στην βαρβαρότητα του εαυτουλισμού και μου έστειλε απάντηση κεραυνό: «Ποιόν είπες μωρή μωρή;» Ναι, μάλιστα, ήταν η μάνα(τζερ). Ναι, μάλιστα, πάλι μιλούσα φωναχτά ενώ νόμιζα ότι κάνω εσωτερικό μονόλογο (Να το ψάξω αυτό. Ρε μπας και σαλπάρω για Δαφνί; Έτσι δεν άρχισαν την καριέρα τους όλα τα διάσημα τρελόνια/φρικόνια αυτής της γης; Ο Βιτγκενστάϊν δεν μονολογούσε στους δρόμους του Κέιμπριτζ αναλύοντας το Tractatus Logico-Philosophicus; ) Το βούλωσα. Η σιωπή μου προς απάντησιν της μητρικής καφρίλας.

Όταν φτάσαμε έξω από την πολυεθνική μ΄έπιασε η καρδιά μου. Οι σύμβουλοι πρέπει να τα παίρνανε χοντρά από τους συμβουλευόμενους γιατί είχαν καταλάβει μια τεράστια κτηριούκλα επί της οδού Κηφισίας με γυάλινα τζάμια, με περιστρεφόμενη πόρτα (για να κάνεις ότι μπαίνεις ενώ εσύ βγαίνεις με το ίδιο εισιτήριο), με, με, με…
Η μάνα(τζερ) με αμόλησε στο πεζοδρόμιο, με σταύρωσε σαν να μουνα δαιμονισμένη, γκάζωσε και την έκανε για το νοσοκομείο της. Προφανώς είχε κάτι επείγοντα φακελάκια να εισπράξει.

Μπήκα δειλά δειλά και ρώτησα τη ρεσεψιονίστ σε ποιό γραφείο να πάω.
-Εξαρτάται. Ποιόν θέλετε να δείτε;
-Κανέναν, είπα ειλικρινέστατα εγώ. Δεν ξέρω αν ήταν το μακρύ κόκκινο νύχι ή η ψεύτικη βλεφαρίδα που δεν βλεφάριζε αλλά κάτι μ΄έπιασε μ΄αυτή τη γκόμενα παίδες. Δεν ήθελα να της πω ψέματα.
-Τότε δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω, κατέληξε ρεαλιστικά και ξανάρχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές στο λοιπόν που είχε κρυμμένο κάτω από τον πάγκο.
-Ναι αλλά η κυρία Μαρκέτογλου με περιμένει στις 10 και είναι 10, πέταξα εγώ.
-Σας περιμένει να σας κάνει τι;
-Ανθρώπινο πόρο, είπα ξανά ειλικρινέστατα εγώ.
Τότε άπλωσε αποφασιστικά το τεράστιο νύχι της και πάτησε προσεκτικά το κομβίον του εσωτερικού τηλεφώνου. Τσεκάρισε αν είχα ραντεβού και μου είπε ένα ξερό «στον πέμπτο, γραφείο 511» πριν ξαναγυρίσει στη εγκυμοσύνη της Φαίης Σκορδά. Αρκετά είχε ασχοληθεί μαζί μου.

Όταν το χλιδάτο ασανσέρ με ξέβρασε στον πέμπτο και άνοιξα την πόρτα, έπεσα πάνω σε ένα τρελό γκομενάκι (γυμνασμένο, ξανθό και γαλανομάτικο) που με κοιτούσε ξαφνιασμένο. Γούρι παίδες! Την Κυρία Μαρκέτογλου ψάχνω, είπα. Κι εγώ, είπε. 511, είπα (εντάξει, έχω μια τάση να κάνω την ξερόλα, ειδικά ενώπιον συντριπτικά ωραίων γκομενακίων) Έτσι πήγαμε και τα δυο, σαν ζευγαράκι της Αγίας παρασκευής στην αίθουσα του θρόνου. Γιατί περί αυτού επρόκειτο παίδες. Η γραμματέας της μαντάμ Μ. άφησε τον ξανθό θεό στην αναμονή (θεμά την τύχη μου!) και με έβαλε σε μια αίθουσα που άνετα θα μπορούσε να έχει πισίνα, τζακούζι και μίνι γκόλφ εκτός της λοιπής επίπλωσης.

Η Μαντάμ Μ. ήταν γιγαντόσωμη, γκριζομάλλα και κωλοπετσωμένη. Καθίστε, μου είπε ψυχρά δείχνοντας μια πολυθρόνα απέναντι από το γιγαντογραφείο της. Χώθηκα μέσα στην κοντή πολυθρόνα. Ήταν η Χιονάτη κι ήμουν ο 7ος νάνος (κατά πάσα πιθανότητα ο γκρινιάρης).
-Ώστε εσείς είστε η κόρη της Μπέμπας… είπε χαμογελαστά. Παίδες αδύνατο να πετύχεις χαμόγελο με τόσα δόντια ….
-Ποιας Μπέμπας;! τρόμαξα εγώ. Η ζωή δεν θα πάψει ποτέ να μου κάνει φάρσες . Αποκαλύφτηκε ότι η μάνα(τζερ) στα φοιτητικά της χρόνια ήταν γνωστή ως Μπέμπα – (μη με ρωτήσετε γιατί. Δε θέλω να ξέρω.)
Μετά πήρε στα χέρια της κάτι που απεδείχθη ότι ήταν το βιογραφικό μου και το μελέτησε για περίπου 3 χρόνια. Μετά σήκωσε το κεφάλι και με κάρφωσε με το βλέμμα δηλητήριο.
-Τι νομίζετε ότι μπορείτε να κάνετε για μας; Ρώτησε τονίζοντας μια μία λέξη σα να μιλούσε σε νταουνάκι.
-Να φύγω; είπα δειλά. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσα να προσφέρω σ΄αυτό το μαγαζί παίδες. Είχα ένα έντονο προαίσθημα πως αν έμενα ακόμα ένα λεπτό θα το έκανα μαντάρα.
-Είστε ρίψασπις λοιπόν… Κρίμα… Δεν πήρατε τίποτα από τη μητέρα σας;
-Πως, της έχω πάρει ένα πουλόβερ μοχέρ πράσινο, είπα εγώ (της έχω βουτήξει κι ένα πορτοφόλι αλλά είπα να μην το παραχέσω στη φιλαλήθεια…)

Η μαντάμ Μ. ξερόβηξε. Αφού καθάρισε το λαιμό της επί 3 λεπτά, άρχισε να καθαρίζει εμένα.
-Θα είμαι open μαζί σας δεσποινίς. Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Η μητέρα σας μου ζήτησε να εξετάσω την πιθανότητα κάποιου είδους cooperation. Μου είπε πως έχετε ιδιαίτερα επικοινωνιακά skills και δεδομένου πως ηλικιακά είστε κοντά στο average ηλικίας των new comers στον εργασιακό στίβο θα μπορούσατε ίσως να μας είστε χρήσιμη. Αυτό που βλέπω εγώ ωστόσο είναι ότι έχετε issues με το anger management. Είστε passive aggressive. Ουδείς μπορεί πάντως να επιβιώσει ως HR αν δεν μπορεί να διαχειριστεί τα triggers του. You have to tune in to yourself, you have to know your release valves, you have to learn mellowing techniques, if you know what I mean…
– Ι don’t know if I know… you know… είπα στο παλιό καλό ειλικρινές στυλ που είχα υιοθετήσει απ΄το πρωί.
Η γκριζομάλλα όχεντρα με κοίταξε με απέχθεια. Λέρωνα το σύμπαν της. Έτρωγα την ώρα της. Υπέσκαπτα τη λογική της. Ήθελε να με κάνει κομματάκια και να με πετάξει στα σκυλιά.
-Στο τέλος της μέρας μετράει η θέληση, η αγωνιστικότητα. Έχετε διαβάσει Μπουραντά; Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη;
-Όχι αλλά το έχει διαβάσει η μαμά μου. Μάπα ήταν, λέει.

Με αγνόησε.
-Ξέρετε ποια ήταν η λέξη που ξέχασε;
-Μα εδώ την ξέχασε ο Μπουραντάς, θα τη θυμάμαι εγώ; απόρησα ειλικρινά. (Ααααα θα μας τρελάνουν οι πολυεθνικές. Σε λίγο θα μας ρωτάνε και γιατί έκλαψε ο Νίτσε…)
Πετάχτηκε όρθια, δεν άντεξε. Χτύπησε το χέρι της στο γραφείο,, μου έδειξε την πόρτα και ούρλιαξε στη γραμματέα της next! αντί να της το πει από την ειδική συσκευή. Εγώ σηκώθηκα ήρεμα ήρεμα και έφτιαξα τη φούστα μου. Τη στιγμή που άνοιγε η πόρτα κι έμπαινε το ξανθό τρελό γκομενάκι γύρισα και της είπα :
-Αντίο σας. Μη παρεξηγήσετε αυτό που θα πω αλλά νομίζω πως έχετε issues με το anger management…
Και η αλήθεια είναι παίδες πως είχε τόσα issues που μόλις και μετά βίας κρατήθηκε να μη μου εκσφενδονίσει τη γυάλινη μπάλα που ενστικτωδώς είχε αρπάξει.
Βγήκα από την περιστρεφόμενη πόρτα αφού ενημέρωσα το μακρύ κόκκινο νύχι πως η Σκορδά σύμφωνα με πληροφορίες μου θα βαφτίσει το παιδί Αμαρυλλίς.
-Μα είναι αγόρι…, απόρησε το νύχι.
-Ε…Συμβαίνουν αυτά… απάντησα σιβυλλικά και βγήκα στο πεζοδρόμιο.
Ο ήλιος με βάρεσε στο κούτελο. Πήγα παρακεί, πήρα ένα καφέ και άραξα στο πεζούλι περιμένοντας τον ξανθό. Ήμουν μάλιστα 100% σίγουρη πως περίμενε πως περίμενα. Μα τον Τουτάτη ένιωθα πολύ φίνα. Δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά στο τέλος της μέρας διαπιστώνω παίδες πως (εκτός από τεράστια μόρφωση) διαθέτω και release valves… If you know what I mean…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News