Πέρασε μπροστά μου τη μέρα της γιορτής. Μπήκε με το μπορντώ μπουφάν και το μακρύ κασκόλ του ριγμένο μονόπαντα. Γελούσαν τα μουστάκια και η κοφτερή ματιά. Πόναγε η πλάτη του και γύρναγε ολόκληρος να χαιρετίσει. Είχε γύρω του πολλούς. Αφεντικά, φίλους κι αυλικούς.
 

Τόση επικαιρότητα ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε. Πρωινά, μεσημεριανά, σχόλια σε εφημερίδες, αποκλειστικά. Ο Νίκος Κακαουνάκης δεν ζει και δεν απασχολεί. Και το νούμερό του ακόμα στις επαφές. Ε και; Οι φωνές του δεν καλύπτουν τον τηλεοπτικό χρόνο. Πού πήγαν τα αφιερώματα και οι μαντινάδες, οι σκληρές ερωτήσεις και τα ρεπορτάζ; Στο επάγγελμα που «ο καλύτερος σκοτώνει τη μάνα του», ο νεκρός δεν δεδικαίωται. Δεν υπήρξε.

Χαιρετίσματα απ’ το τραπέζι κάτω απ’ την ελιά.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News