Καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές συγκεντρώνουν τα βλέμματα στο ντέρμπι κορυφής ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, ένα άλλο ντέρμπι, των «μικρών», καταγράφεται ανάμεσα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, με μικρές μεταβολές των ποσοστών τους, από μέτρηση σε μέτρηση. Πότε είναι μπροστά το ένα, πότε το άλλο με οριακές μετατοπίσεις ενώ διαπιστώνεται ότι ένα μικρό μέρος αναποφάσιστων ψηφοφόρων προέρχεται από αυτούς τους σχηματισμούς.
Και τα δύο κόμματα εμφανίζουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, μολονότι συμπίπτουν στην ανάγκη να εφαρμοστούν ριζικές μεταρρυθμίσεις για να ανασυγκροτηθεί η χώρα και έχουν ως συστατικό τους στοιχείο την σταθερή ευρωπαϊκή πορεία της. Λείπει όμως η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που θα συγκινήσει του πολίτες ενόψει της εφαρμογής του σκληρού τρίτου Μνημονίου.

Για τη μεν Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι συμφώνησαν να συνεργαστούν κατ' αρχήν εκλογικά και αμέσως μετά να διερευνήσουν μαζί με άλλες κινήσεις τη δυνατότητα συγκρότησης μια ευρύτερης σοσιαλδημοκρατικής παράταξης με κύριο άξονα τις μεταρρυθμίσεις. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης βρίσκει πρόσφορο έδαφος, όπως δείχουν οι δημοσκοπήσεις και μάλιστα εκφράζονται προσδοκίες ακόμη και για την τρίτη θέση.

Ωστόσο η επιφυλακτικότητα τέως υπουργών του ΠΑΣΟΚ (Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννης Ραγκούσης, Αλέκος Παπαδόπουλος κ.ά), φανερώνει ότι χρειάζεται ακόμη πολλά για να πείσει η Συμπαράταξη ότι έχει βούληση για μεταρρυθμίσεις, όταν στο προσκήνιο βρίσκονται πρόσωπα που τις πολέμησαν στο παρελθόν. Για παράδειγμα, ο Θ. Παπαθεοδώρου τώρα συνεργάτης της Φώφης Γεννηματά αλλά το 2011 ως πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και μετά υφυπουργός Παιδείας της ΔΗΜΑΡ το 2012, ήταν απέναντι στη μεταρρύθμιση για τα ΑΕΙ. Ενισχύεται έτσι ο προβληματισμός σε ψηφοφόρους κατά πόσο μπορούν να πάνε εμπρός τα πράγματα. Ο προβληματισμός αυτός γίνεται πιο έντονος με τη συμμετοχή του Κώστα Λαλιώτη στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Επίσης η προεκλογική εκστρατεία κινείται σε δυο άξονες. Ο ένας να επαναπατρισθούν στελέχη και ψηφοφόροι στο ΠΑΣΟΚ κι ο άλλος να ενισχυθεί η προοπτική της υπέρβασης των κομμάτων και δημιουργίας ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού φορέα.
Στο Ποτάμι, η πίεση που υφίσταται γίνεται δημόσια παραδεκτή. Την αποδέχεται και ο Σταύρος Θεοδωράκης ελπίζοντας ότι θα εκτονωθεί μέχρι την κάλπη. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος περισσεύει και αποκτά εχέγγυα αξιοπιστίας με τη συμμετοχή Διαμαντούρου και Αλιβιζάτου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. 

Πνέει μια φρεσκάδα σε ιδέες και πρόσωπα γεγονός που προκαλεί αισιοδοξία. Η γραμμή της εθνικής υπευθυνότητας το προηγούμενο διάστημα, για να μην ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα στα βράχια, θεωρείται ισχυρή παρακαταθήκη.
Ωστόσο η μονοπρόσωπη έκφρασή τους από τον Σταύρο Θεοδωράκη έχει ως συνέπεια την απουσία ηγετικής ομάδας ως πόλου αναφοράς και λήψης αποφάσεων. Το Ποτάμι ταυτίζεται αποκλειστικά με τον επικεφαλής του. Ταυτόχρονα, η οργανωτική χαλαρότητα και η αύρα ενός ελιτισμού σε στελέχη του, αποτελεί τροχοπέδη στην παρουσία στα καφενεία και στους χώρους εργασίας.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο «προοδευτικός χώρος» κατέρχεται στις εκλογές κατακερματισμένος. Τα ποσοστά, όμως, που θα καταγράψει θα προσδιορίσουν σημαντικά τη συγκρότηση κυβέρνησης την 21η Σεπτεμβρίου και θα δώσουν το απαιτούμενο εύρος κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την εφαρμογή του Μνημονίου, συμβάλλοντας στην αναθεώρηση συγκεκριμένων δυσμενών μέτρων του. Ως εκ τούτου το ειδικό πολιτικό βάρος είναι πολύ μεγαλύτερο από τα ποσοστά που θα συγκεντρώσουν. Ίσως να εξαφανίσουν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις και να προχωρήσουν σε πρωτοβουλίες με στόχο μια ενιαία παραταξιακή έκφραση. Θα το δείξει η κάλπη.

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News