Ωραία τον καταστρέψαμε τον γάμο του χειρότερου μας φίλου, γέλασε το χειλάκι μας προς στιγμήν, αλλά μετά τι γίνεται παίδες; Ναι, ναι, ναι, σωστά το πιάσατε: Η πικρή ώρα της αυτοκριτικής έφτασε! Ο βρωμοχαρακτήρας μου, βλέπετε, ποτέ δεν μου επέτρεψε να κάνω μια αξιοπρεπή προβολή στο μέλλον όπως όλα τα κανονικά παιδάκια. Από βρέφος είχα τα νεύρα μου ρε παιδί μου. Όταν με πλησίαζαν οι γκιόσες φίλες της μάνα(τζερ) απευθύνοντας μου φράσεις του τύπου «Πωπω ένα χαριτωμένο κοριτσάκιιιιι… Και τι έεεξυπνο!!! Δε μου λες χρυσό μου τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις;» εγώ κατέβαζα τη μουράκλα (που μόλις είχε χαρακτηριστεί χαριτωμένη) και μουρμούριζα «Α παράτα μας μωρή». Αυτό κατά τον παιδοψυχολόγο που με κουβάλησε άρον άρον η μάνα(τζερ), ναι μεν σήμαινε μια ελαφρά απέχθεια για το μέλλον αλλά κυρίως σηματοδοτούσε μια βαριά απέχθεια για το παρόν. Όπως αντιλαμβάνεστε ο ψυχοδόκτωρ μιλούσε με γρίφους γιατί δεν τον πλήρωνε ο πελάτης (moi) αλλά ο εχθρός του πελάτη (η μάμυ). Οπότε έπρεπε και την επιστήμη του να τιμήσει ο άνθρωπος αλλά και τα φράγκα να εισπράξει για την επίσκεψη.Οπότε μηδέν εις το πηλίκον για τον πελάτη (moi!)

Όταν πήγα στο γυμνάσιο ανακάλυψα επιτέλους για πρώτη φορά έναν επαγγελματικό προσανατολισμό: ήθελα άμα μεγαλώσω να γίνω η γαμάτη φίλη της Κάντυ Κάντυ, να μπουκάρω στο καρτούν και να την πλακώσω στα χαστούκια μπας και συνέλθει και πάψει να μιλάει σαν λοβοτομημένη Αλίκη Βουγιουκλάκη (και παρεμπιπτόντως να κάνω βουντού στον Άντονι για να πάψει να είναι τόοοοσο ξενέρωτος). Δεν το λες καριέρα βέβαια αυτό αλλά άμα είχα ροπή στην καριέρα, παίδες, δεν θα καθόμουν να γράφω σε εντελώς αγνώστους εντελώς δωρεάν ό,τι παπάρα σκέφτομαι. Θα χτυπούσα κάρτα σε κανά γραφείο 8 με 5(6,7,8…) και θα έκανα νύχι τα σαββατοκύριακα με τις καμένες φίλες μου.

Όταν πήγα στο Λύκειο βέβαια ωρίμασα. Η Κάντυ την έκανε από τη ζωή μου από την ίδια πόρτα που μπήκε το χέβι μέταλ. Είχα ένα γκόμενο τότε που γενικά άραζε και έγραφε που και που κάτι σχολιάκια στο ΜΕΤΑΛ ΧΑΜΕΡ, ένα τεμπελόσκυλο δηλαδή που το έβριζα νύχτα μέρα. Και όμως! Αυτή η σχέση γέννησε μέσα μου το όραμα. Η σκέψη ήταν απλή παίδες. Αφού βρίζω που βρίζω σα χαμάλης γιατί να μη το κάνω επαγγελματικά να βγάζω και τα έξοδά μου; Τη μαύρη γκαρνταρόμπα την είχα ήδη καβατζώσει (η μάνατζερ σ΄αυτή τη φάση με αποκαλούσε μαύρη χήρα και ο φάδερ με απέφευγε γιατί νόμιζε πως τον γκαντέμιαζα στο πόκερ –κάτι σαν μαύρη γάτα!), το μάτι ρακούν το είχα, κάτι πίρσιγκ που μου λείπανε τα πρόσθεσα παντού (παντού λέμε!),και γενικά ήμουνα κομπλέ για τη φάση τραγουδίστρια ψιλομεταλού. Το γεγονός ότι δεν είχα φωνή δεν αξιολογήθηκε σαν σοβαρό εμπόδιο για μια λαμπρή καριέρα- έχετε ακούσει τις καφρίλες που κάνουν τα μεγάλα ονόματα; Εγώ ήμουνα αηδόνι μπροστά τους! To make a long story short άλλαξα σχέδια αμέσως μετά την πρώτη πρόβα με το θρυλικό συγκρότημα του Χαλανδρίου Rotten dead. Δεν φτάνει που είχε σαπίσει ο νεκρός παίδες, δεν πλένονταν και τα παιδιά καθόλου (ίσως λόγω πένθους, δε ξέρω…) Εγώ πάντως άντεξα τον μπασίστα -κουνάβι κάπου 12 λεπτά πριν ανοίξω την πόρτα και εξαφανιστώ για πάντα από τη ζωή τους (τι ζωή τους δηλαδή; rotten dead λέμε…)

Το τρίτο και φαρμακερό όραμα επαγγελματικού προσανατολισμού το είχα στην Τρίτη λυκείου. Τότε όπως θυμόσαστε οι πάντες τη βγάζανε μέσα στα φροντιστήρια. Η μόνη που είχα απομείνει σ΄ένα παγκάκι απέξω ήμουν εγώ. Είχα μια αυτοπεποίθηση τρία μέτρα. Θα περνούσα χωρίς προσπάθεια στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης (που ήλπιζα να γινόταν Ξεσαλονίκη για την πάρτη μου) και μετά θα γινόμουν φιλόσοφερ. Κάτι σαν θηλυκός Mπερνάρ Ανρί Λεβί – θα γυρνούσα στα κανάλια και θα συμβούλευα το πολύπαθο λαό μας περί παντός. Δεν είχα καμία αντίρρηση μάλιστα να συμβουλεύσω και άλλους λαούς αρκεί α) να μου το ζητούσαν και β) να μου τα ακουμπούσαν.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Πήγα Ξεσσαλονίκη, πήγα Λονδινάκι, πέρασα φίνα, έγινα δόκτωρ και γύρισα όπως με διέταξε η μάνα(τζερ) για να ξεκινήσω την ένδοξη καριέρα μου. Έλα μου όμως που δεν ξεκινάει η μαλακισμένη! Έλα μου που ο πολύπαθος λαός μας προτιμάει να παραμείνει πολύπαθος αντί να με συμβουλευθεί! Έλα που και οι άλλοι λαοί παραμένουν ψυχροί και αδιάφοροι στο εναγώνιο κάλεσμά μου!

Ποιά η θέσις μου εμένα τώρα, μου λέτε; (Μπερνάρ μίλα κι εσύ παιδί μου, τι με κοιτάς σα ψάρι;)
-Να τσακιστείς να βρεις μια δουλειά! Με συνέφερε η τρομαχτική φωνή της μάνα(τζερ)
-Τι δουλειά; Ψέλλισα εγώ.
-Σου έχω κλείσει ραντεβού αύριο στις 10.
-ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 10;; Θορυβήθηκα παίδες. Διότι άλλο είναι να κλαίγεσαι ότι δεν έχεις καριέρα, άλλο να σε διατάξουν να την αρχίσεις αύριο στις 10.

(Ε, ναι, λοιπόν η νέα σάγκα αρχίζει: Το κορίτσι είναι πανέτοιμο να καταστρέψει τη δική του ζωή αφού κατέστρεψε επιτυχώς τη ζωή των άλλων. Διότι κύκλος φίλε μου όλα τα πράγματα. What goes round comes round. Ένα φιλοσοφικό τιπ εντελώς δωρεάν για σας παίδες, που ήσασταν οι πρώτοι μου πελάτες. Τζαμπατζήδες βέβαια κι εσείς, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσει την καριέρα του κανείς…)
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News