Όλα ξεκίνησαν όταν αμπελοφιλοσοφώντας στο facebook παρατήρησα ότι σε λίγες μέρες η «φίλη» μου Dimitra είχε γενέθλια. «Υes!» αναφώνησα σαν γνήσιος νεοέλληνας. «Ας είναι καλά το διαδίκτυο, φέτος δε θα τα ξεχάσω!!!». Η Dimitra, εντελώς τυχαία, είναι η καλή μου σύζυγος και όπως όλοι οι παντρεμένοι αντιλαμβάνεστε, η λησμονιά των γενεθλίων της συζύγου είναι πολύ απλά casus belli.

Πριν κοπάσουν τα πανηγύρια από την απρόσμενη πληροφορία, γεννήθηκε το συνειρμικό ερώτημα. «Τι δώρο να της πάρω;». Ρούχα ή παπούτσια τα αποφεύγω συστηματικά. Αν υποθέσουμε ότι πετυχαίνεις το στυλάκι, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποτύχεις στο νούμερο και άντε μετά να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα. Τα κάθε είδους κοσμήματα πάλι, κανονικά ή κυρίως φο, θέλουν να έχεις χωροχρονική έμπνευση, διαφορετικά καταντούν μάλλον κοινότυπο δώρο με πολύ χαμηλή απόδοση αξίας προς κόστος αγοράς. Ευτυχώς είχα την πληροφορία, είχα και το χρόνο για να σκεφτώ κάτι διαφορετικό.

«Και δεν της παίρνω ένα καινούριο κινητό μια που το δικό της είναι στα τελευταία του;» σκέφτηκα. Έκανα μια μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου και κατέληξα ότι ήταν μια πολύ καλή λύση. Εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω ότι μπορεί πρακτικά να γουστάρω να ζω με πολλά από τα γκατζετάκια που προσφέρει η τεχνολογία, αλλά σε κάποια πράγματα είμαι «παραδοσιακός». Το τηλέφωνο π.χ. το θέλω απλά τηλέφωνο και όχι και υπολογιστή και φωτογραφική μηχανή και δεν ξέρω τι άλλο. Βολεύομαι λοιπόν με απλές συσκευές χωρίς προχωρημένα λειτουργικά συστήματα, οθόνες αφής και ιντερνετικές προσβάσεις. Πάνω κάτω την ίδια λογική έχει και η γυναίκα μου αν και με κριτήρια που λένε ότι η εφετζίδικη εμφάνιση δεν βλάπτει, για να μην πω ότι επιβάλλεται…

«Ένα στιλάτο κινητό για γυναίκα; Χμμ… ήρθατε στο κατάλληλο μέρος. Έχετε κάτι υπόψη;» μου είπε χαμογελαστά η ομολογουμένως ευπαρουσίαστη, για να μη χρησιμοποιήσω πιο λαϊκή έκφραση, υπάλληλος στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. «Εσείς τι μου προτείνετε;» ρώτησα με το βλέμμα του αδαούς. Πήγε μπροστά στην προθήκη με τις συσκευές, έδειχνε να ψάχνει κάτι συγκεκριμένο και μετά από λίγα δευτερόλεπτα γύρισε κρατώντας ένα μικρό χαριτωμένο κινητό. «Αυτό θα πάρετε! Για γυναίκα δεν είπατε ότι είναι;» είπε με ναζιάρικο ύφος και συνέχισε «θα ενθουσιασθεί. Έχει οθόνη αφής, κάμερα 5 μεγκαπίξελ, λειτουργικό τάδε, δυνατότητες για δείνα. Και το βασικότερο, έχει αυτή την υπέροχη σαμπανιζέ life style εμφάνιση που ραγίζει καρδιές. Δε συμφωνείτε;» Συμφώνησα.

Την ημέρα των γενεθλίων, μαζί με την τούρτα με το ένα κεράκι (αν τολμάς βάλε παραπάνω) παρουσίασα και το κουτάκι με το δώρο. Το ότι συγκινήθηκε, συγκινήθηκε κι ας υποψιαζότανε ότι κάτι ετοιμάζω. Κι εκεί που λέτε που έχει πάρει το μελιστάλακτο ύφος κι ανοίγει το πακετάκι περιμένοντας ποιος ξέρει τι, το σκηνικό άλλαξε άρδην. «Τι είναι τούτο αγάπη μου;» (το αγάπη μου με μάλλον έντονα). «Το καινούριο σου κινητό αγάπη μου» είπα με ελαφρά σκιαγμένη αυταρέσκεια. Άρχισε να το περιεργάζεται με απορία… Πώς περιεργαζόντουσαν οι μαο-μαο τις χάντρες που τους έδιναν οι εξερευνητές; Κάπως έτσι. Το έψαξε απ εδώ, το έψαξε απ εκεί και κοιτάζοντάς με, με βλέμμα γεμάτο νόημα, είπε χαμηλόφωνα «το πληκτρολόγιο που είναι;». «Μα είναι αφής! Καιρός να ξεκολλήσουμε από τα καθιερωμένα!» απάντησα υπερήφανος για την επιλογή μου. «Άσχημα ξεκινήσαμε…» ψέλλισε και το παράτησε πάνω στο τραπέζι…

Τις μέρες που ακολούθησαν, το κινητό έγινε η βασική αιτία εντάσεων στο σπίτι. Κάθε λίγο και λιγάκι έπεφταν αναπάντητα ερωτήματα στο τραπέζι. «Γιατί δεν εμφανίζονται τα ονόματα αλλά μόνο νούμερα; από πού αλλάζει το ringtone; πώς αυξάνει η ένταση; βγάζει φωτογραφίες; πως αλλάζει το φόντο; τι είναι όλα αυτά τα εικονίδια στην οθόνη; γιατί κάθε φορά βρίσκω και διαφορετική οθόνη; πως φορτίζει επιτέλους αυτό το πράγμα!».

Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, έτσι δε λένε; Βαθιά πολιτικά σκεπτόμενος λοιπόν, κυκλοφορώ τις τελευταίες μέρες με ένα κομψότατο σαμπανιζέ life style κινητό, προσπαθώντας να αποδείξω, τουλάχιστο στον ίδιο τον εαυτό μου, ποσό βολικό και εύχρηστο είναι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News