Δεν είναι ούτε νέο ούτε δικό μας συμπέρασμα πως τα Βαλκάνια είναι εκείνη η περιοχή της Ευρώπης που παράγει έχθρες (και ιστορία) περισσότερο απ’ όσο μπορεί να καταναλώσει. Κάνουν, μάλιστα, τα πάντα για να το επιβεβαιώσουν. Ξανά και ξανά. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, που σε πολλά γειτονικά κράτη υπάρχουν νέες ηγεσίες, εκείνο που μας κυβερνά είναι το, γνωστό και χιλιοειπωμένο, βαλκανικό γινάτι.

Στην άκρη όμως τα παλιά και πάμε στην πιο φρέσκια διένεξη Ελλάδας-Αλβανίας. Η ιστορία αυτή κοντεύει να «σαπίσει» στα λιμνάζοντα νερά της διπλωματίας των δυο χωρών. Λίγοι θα περίμεναν αυτό που γίνεται σήμερα, όταν το Μάρτιο του 2009, υπογραφόταν στα Τίρανα, από τους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Αλβανίας, Ντόρα Μπακογιάννη και Lulzim Basha, παρουσία Κώστα Καραμανλή και Sali Berisha, η συμφωνία για την ΑΟΖ. Συμφωνία που από στην ελληνική Βουλή δεν πέρασε για συζήτηση, ενώ στην Αλβανία, ύστερα από προσφυγή του (κυβερνώντος σήμερα) Σοσιαλιστικού Κόμματος, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας, το Φθινόπωρο του ίδιου έτους, την έκρινε άκυρη για την αλβανική πλευρά.

Έξι χρόνια μετά, και ενώ έχουν αλλάξει πέντε πρωθυπουργοί στην Ελλάδα και δυο στην Αλβανία, η κατάσταση, αν δεν παραμένει στάσιμη, μάλλον έχει γίνει χειρότερη. Προχθές, 9 Μαΐου 2015, άλλο λίγο νερό χύθηκε σε αυτή τη «βαλκανική σούπα», που την κάνει ακόμα πιο μπαγιάτικη. Με αφορμή τις προετοιμασίες της Ελλάδας για διεξαγωγή ερευνών για πετρέλαιο στην περιοχή του Ιονίου, τα Τίρανα έστειλαν νότα διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εξωτερικών και κατηγορούν την ελληνική πλευρά για «ελλιπή ενημέρωση» σε ό,τι αφορά τα «οικόπεδα» στα οποία θα πραγματοποιηθούν οι έρευνες. Από την πλευρά του, το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, ακύρωσε το ραντεβού του Αλβανού πρέσβη στην Αθήνα με τον Έλληνα υπουργό, μόλις λίγα λεπτά πριν αυτό πραγματοποιηθεί, και αφού έλαβε τη νότα διαμαρτυρίας των Τιράνων. Βαλκάνια σε κάθε πράξη, σε κάθε λέξη, σε κάθε ενέργεια.

Και στις δυο χώρες, υπάρχουν κυβερνήσεις (που υποτίθεται ότι είναι) προοδευτικές. Έστω κατά μεγάλο μέρος. Θα περίμενε κανείς, αν όχι να το είχαν λύσει αυτό το ζήτημα, να είχαν τουλάχιστον καθίσει να το συζητήσουν. Ακόμα δεν έχει υπάρξει συνάντηση των δυο πρωθυπουργών. Ούτε καν επίσημη των υπουργών των Εξωτερικών. Ο διάλογος γίνεται με τυπικούς βαλκανικούς τρόπους. Με γινάτια. Με δεδομένο πως κανείς δεν αγαπά την πατρίδα του λιγότερο από τον άλλον, για το συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα και αυτή του Σ. Μπερίσα στην Αλβανία. Κάθισαν, συνομίλησαν, αποφάσισαν. Σωστά η λάθος, ανάλογα με την πλευρά που το κρίνει κανείς, αλλά δεν «κρύφτηκαν». Αυτό, δυστυχώς, γίνεται τώρα. Η ελληνική διπλωματία -κάποτε ηγέτιδα στα Βαλκάνια και με αναμφισβήτητη επιρροή- δυσκολεύεται να ανακάμψει από την ανυποληψία που την έριξε η προηγούμενη κυβέρνηση, ψάχνοντας ρόλο και βηματισμό. Ξεκινώντας από τα μακρινά ταξίδια και επαφές, έχουν μείνει στην άκρη ωστόσο τα γειτονικά ανοιχτά θέματα. Που ούτε λίγα είναι ούτε ασήμαντα.

Από την άλλη πλευρά, η εξωτερική πολιτική της Αλβανίας, ψάχνει και ψάχνεται (μονίμως) και αυτή και ούτε από εκεί διαφαίνεται κάποιο βήμα προσέγγισης. Τα Τίρανα, μάλλον θεωρούν την κυβέρνηση της Αθήνας «κομμουνιστική», και οδηγούμενα από τα τραύματα που κληρονόμησαν από τη δικτατορία του Χότζα, παρά το γεγονός πως αυτοαποκαλούνται «Αριστερή κυβέρνηση», προφανώς παθαίνουν κάποια «αλλεργία» και μόνο στη σκέψη της προσέγγισης με «κομμουνιστές». Δύσκολοι (ξανά) καιροί για όνειρα με ειρήνη στα Βαλκάνια αλλά μας μένει να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή, θα πάψουν τα οικόπεδα να αποτελούν τυπικές αιτίες καυγάδων στα Βαλκάνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News