Η συζήτηση για το μεταναστευτικό, που «σαρώνει» ξανά τη Μεσόγειο, και πέραν εκείνων που καταφέρνουν να φτάνουν στη στεριά, χιλιάδες πνίγονται, δεν είναι ούτε νέα, ούτε αφορά μόνο την Ελλάδα. Η Ε.Ε., επιτέλους κατάλαβε ότι την αφορά στο σύνολό της και δεν μπορεί, στο διηνεκές, να «κρύβεται» πίσω από το πλήρες αποτυχημένο Δουβλίνο ΙΙ. Μια Συνθήκη που η ίδια δημιούργησε, με την Ελλάδα να την υπογράφει εύκολα, υπογράφοντας τελικά τότε, τη μετατροπή της χώρας σε «αποθήκη ψυχών». Τη μετατροπή της σε απέραντη φυλακή για ανθρώπους που, στη μεγάλη τους πλειονότητα, ήθελαν και θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν μόνο ως πέρασμα προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Μια Ευρώπη που πίστεψε ότι «έδεσε τον γάιδαρό της» με αυτή την αποτυχημένη (από τότε) Συνθήκη, με το FRONTEX ή με την ντροπή της σύγχρονης Δημοκρατίας, που ακούει στο όνομα "τοίχος του Έβρου" και που η ίδια επιδότησε.

Έστω και τόσο αργά και μετά από τόσες χαμένες ζωές, δείχνει να κατάλαβαν πως η Ελλάδα και η Ιταλία, όχι μόνο δεν μπορούν να σηκώσουν μόνες τους το βάρος αλλά, το κυριότερο, πρέπει να υπάρξει και ασφαλής διέξοδος για τους πρόσφυγες και μετανάστες, να φτάσουν στη Δύση και στον Βορρά, τελικός τους, πραγματικός προορισμός. Χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία, η Μεγάλη Βρετανία και εκείνες του BENELUX, πέραν του ότι έχουν μακρά παράδοση στην αποδοχή μεταναστών και προσφύγων, έχουν την οικονομική δυνατότητα και τις απαραίτητες δομές για την ομαλή ένταξή τους στις κοινωνίες. Μιλώντας συγκεκριμένα για τη Σουηδία, η συζήτηση που γίνεται αυτή την ώρα, σε πολιτικό (κυρίως) και κοινωνικό επίπεδο, αφορά στον καλύτερο συντονισμό με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την ανέγερση νέων κατοικιών και την αύξηση του προϋπολογισμού που προορίζεται για μεταναστευτική πολιτική. Επίσης, ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του Διευθύνοντος Συμβούλου του Οργασμού Απασχόλησης της χώρας, ο οποίος έκανε λόγο για την ανάγκη να δεχθεί η Σουηδία πάνω από 100.000 μετανάστες ετησίως – αριθμός που προβλέπεται να φτάσει φέτος – αν θέλουμε, όπως είπε, «να έχουμε τις ίδιες δυνατότητες για πληρωμή εισφορών στο ασφαλιστικό σύστημα, για να μπορούν και οι επόμενες γενιές μας να ζουν σε ευημερία». 

Ο τριπλασιασμός των κονδυλίων από την Ε.Ε., για την έρευνα και διάσωση στη Μεσόγειο, μετά και τις τελευταίες τραγωδίες, ουσιαστικά είναι και αναγνώριση της αποτυχίας. Αποτυχίας της (όποιας) μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης. Που, ουσιαστικά, το κάθε κράτος κάνει «του κεφαλιού του» σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά συνολικά στην Ένωση. Η παραδοχή, ωστόσο, της αποτυχίας του Δουβλίνο ΙΙ, από μόνη της δεν φτάνει, αν δεν αντικατασταθεί άμεσα με μια Συνθήκη που θα «μοιράζει την πίτα» των μεταναστών και των προσφύγων σε όλη την Ε.Ε., σύμφωνα με τον πληθυσμό ή την οικονομική δυνατότητα που διαθέτει το καθένα από αυτά.

Είναι τόσο εύκολο; Καθόλου. Αλλά με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθεί, σε κάποιον βαθμό, και η ρατσιστική ενοχοποίηση των ίδιων των μεταναστών και των προσφύγων, σε κράτη όπως στην Ελλάδα. Που σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, που οι πάντες συζητάνε για το δράμα που εκτυλίσσεται, η συζήτηση περιστρέφεται σε θέματα που σε κάνουν να ντρέπεσαι και μόνο που τα διαβάζεις. Τέτοια είναι η ανησυχία για το «χάσιμο πολλών κονδυλίων της Ε.Ε. από το κλείσιμο των στρατοπέδων κράτησης», όπως έγραψε με αδιανόητο κυνισμό ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ., Γιώργος Κύρτσος, ή το πρωτοσέλιδο εφημερίδας που πρόσκειται στη «Χρυσή Αυγή», το οποίο φώναξε «ρίξτε τους στη θάλασσα, πριν μας φάνε ζωντανούς». Ή, ακόμα χειρότερα, μια επιστολή-υπόμνημα 87 ατόμων που υπογράφουν ως «καθηγητές πανεπιστημίων» -ανάμεσά τους υπάρχουν ακόμα και άνθρωποι που διδάσκουν, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, σε ξένα πανεπιστήμια, με αλλαγμένα μάλιστα τα ελληνικά τους ονόματα- που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητάνε ακριβώς αυτά που ζητάει και η ναζιστική οργάνωση. 

Πάντα θα υπάρχουν οι αθλιότητες και οι κάθε λογής ρατσιστές, με όποιον μανδύα κι αν παρουσιαστούν. Το θέμα είναι ότι η Ευρώπη, μάλλον, κατάλαβε. Αργά και έπειτα από πολλά φέρετρα στην «αυλή» της, αλλά ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά, δεν θα στρουθοκαμηλίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News