Δεν ξέρω αν η δίκη της Χ.Α. θα είναι η δίκη του αιώνα, όπως την αποκαλεί μερίδα του Τύπου. Εντάξει. Είναι χαριτωμένο ότι αρχίζει παραμονές 21ης Απριλίου και συμπίπτει με τα γενέθλια του Φύρερ. Στην πραγματικότητα, όμως, μου είναι απολύτως αδιάφορο να την κατατάξω. Το βρίσκω αδιάφορο και μάλλον επιζήμιο, αφού εν προκειμένω, παραπάνω ίσως από κάθε άλλη αντίστοιχη διαδικασία τα τελευταία χρόνια, είναι απόλυτη ανάγκη η Δικαιοσύνη να αποδείξει πως σε μια ευνομούμενη πολιτεία, η ταυτότητα εκείνου που κάθεται στο εδώλιο δεν έχει απολύτως καμία σημασία.

Είναι η ευκαιρία για τη Δημοκρατία να υπογραμμίσει πως ακόμη κι εκείνος που την επιβουλεύεται, την αντιμάχεται ή φαντασιώνεται το τέλος της, απολαμβάνει στο πλαίσιό της όσα απορρέουν των θεμελιωδών αξιών της: ισονομία αλλά και το δικαίωμα σε δίκαιη Δίκη.

Από την αρχή του δικαστικού σκέλους αυτής της υπόθεσης, πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν που δεν βοηθούν βεβαίως. Όπως για παράδειγμα οι δημόσιες τοποθετήσεις και η σκληρή κριτική (αλήθεια από ποια θέση, με ποιο υπόβαθρο και με ποια λογική;) που ασκήθηκε στη Δικαιοσύνη όταν έκρινε ότι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι δεν πρέπει να κριθούν προσωρινά κρατούμενοι. Δημοσιογράφοι, σχολιαστές αλλά και κορυφαίοι της Βουλής και της τότε κυβέρνησης έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τους δικαστικούς λειτουργούς για την επιλογή τους, υποστηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως η προσωρινή κράτηση είναι πρόκριμα ενοχής και προκαταβολή ποινής, ενώ γνώριζαν ή εν πάση περιπτώσει όφειλαν να γνωρίζουν πως δεν είναι έτσι. Επί μέρες παρακολουθούσαμε (ή και σιγοντάραμε) μια απροκάλυπτη απόπειρα παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης.

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται γι' αυτό το περιβόητο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», να θυμίσω πως σε άλλες περιόδους αυτό επέτασσε την καύση στην πυρά των επιληπτικών ή τον διασυρμό των ψυχικά νοσούντων, ενώ και σήμερα ακόμη, σε συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου μας, ζητεί τον λιθοβολισμό μέχρι θανάτου των μοιχαλίδων ή των θυμάτων βιασμού κτλ. Αλίμονο, λοιπόν, στην κοινωνία της οποίας ο δικαστής κινείται με πυξίδα αυτό το αόρατο και ρευστό κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αλίμονο και για εκείνον που βρίσκεται απεναντί του και για όλους τους υπόλοιπους.

Υπάρχει πάντως στο μυαλό μου μια απορία από το πρωί που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Θα είχαμε φτάσει ποτέ εδώ, αν από την αρχή των επιθέσεων από μέλη και υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, η Δικαιοσύνη τούς τάραζε στη νομιμότητα; Αν από το πρώτο σπρώξιμο, τον πρώτο πάγκο μετανάστη, τον πρώτο εκφοβισμό, τον πρώτο ξυλοδαρμό κτλ, παρενέβαινε ως όφειλε Εισαγγελέας; Αν για κάθε περιστατικό υπήρχε κατόπιν αυτεπάγγελτης παρέμβασης ή έγκλησης όπου απαιτείται, δικαστική διερεύνηση και κρίση, θα έμενε χώρος για τη δράση που τους αποδίδεται; Δεν θα ήταν σαφές τότε πως τα όρια του δικαίου από το άδικο και του νομίμου απ' το παράνομο είναι στην Ελλάδα σαφώς προσδιορισμένα και διαφυλαγμένα από εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο του σεβασμού στους νόμους; 

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου από την 20η Απριλίου θα καθίσουν κορυφαία στελέχη ενός κόμματος που, είτε μας αρέσει, είτε όχι, υποστηρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κι οι δικαστές της έδρας έχουν στους ώμους τους φορτίο βαρύ. Με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των κατηγορουμένων και με αυτιά κλειστά στις πιέσεις της κοινής γνώμης (ένθεν και ένθεν) να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ότιδήποτε λιγότερο θα το βρούμε μπροστά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News