1. Ο όρος «σχολικός εκφοβισμός» που χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα στη χώρα μας ως μετάφραση του αγγλικού "bullying", θα πρέπει να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για κρούσματα εκφοβισμού στους χώρους του σχολείου και όχι σε όλες τις περιστάσεις -στο πανεπιστήμιο, τον εργασιακό χώρο, τον στρατό, τις προσωπικές σχέσεις- όπου συναντάται τέτοιου είδους ενέργεια. Αποκαλώντας «σχολικό» τον εκφοβισμό που ευδοκιμεί μεταξύ ενηλίκων όχι μόνο δίνουμε παραπλανητικά μηνύματα για το νόημα αυτού του κοινωνικού φαινομένου, αλλά και υποτιμούμε την σημασία του. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο εκφοβισμός σε κάθε πλαίσιο είναι πράξη παραβατική, η οποία σε κάποιες περιπτώσεις συνδέεται και με την εγκληματικότητα.

2. Έχει διατυπωθεί από κάποιους η άποψη ότι η απουσία ενσυναίσθησης του θύτη είναι η κύρια αιτία πίσω από τις επιθέσεις εκφοβισμού. Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για κάτι τέτοιο. Αντίθετα φαίνεται ότι οι περισσότεροι θύτες έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν πολύ καλά ότι προκαλούν στο θύμα ψυχικό πόνο με τη βίαιη ή προσβλητική συμπεριφορά τους, και πως αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουν. Επειδή ο θύτης καταλαβαίνει τι είναι αυτό που πραγματικά θα πληγώσει το θύμα, μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να επιφέρει το καίριο ψυχικό τραύμα, με τόση επιτυχία. Ο θύτης, με άλλα λόγια, δεν δρα εν αγνοία των αρνητικών συνεπειών που μπορεί να έχουν οι πράξεις του. Στόχος του θύτη είναι κυρίως να πλήξει την αυτοπεποίθηση του θύματος και να το αποδυναμώσει, απομονώνοντάς το από την κοινότητα.

3. Υπάρχει η εντύπωση ότι κάθε περιστατικό εκφοβισμού αφορά αποκλειστικά αυτόν που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται. Σε τέτοιου είδους περιστατικά, όμως, δεν εμπλέκονται δύο μέρη αλλά τρία: ο θύτης, το θύμα και το «κοινό» τους. Ο θύτης θρέφεται από την σιωπή των τρίτων, την οποία μεταφράζει ως επιβράβευση της συμπεριφοράς του. Δυστυχώς συχνά έτσι την αντιλαμβάνεται και το θύμα. Όταν ισχύει κάτι τέτοιο, η ηθική ευθύνη βαρύνει όχι μόνο τον θύτη αλλά και τους παρατηρητές των περιστατικών εκφοβισμού. 

4. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το θύμα φέρει και αυτό τις ευθύνες του όταν μέσω της «προκλητική» εμφάνισης, ή του διαφορετικού τρόπου ζωής ξεχωρίζει παραβαίνοντας ρητούς ή άρρητους κανόνες για το πώς πρέπει να δείχνει ή να συμπεριφέρεται ένα άτομο του φύλου, της ηλικίας ή της κοινωνικής του ομάδας. Τέτοιοι ισχυρισμοί, όμως, είναι εσφαλμένοι. Αποτελούν έκφραση των προκαταλήψεων που οδηγούν πολλούς αντί να απορρίπτουν τον θύτη, να αμφισβητούν βασικά δικαιώματα αυτού που δέχεται την επίθεση – αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο για την εμφάνιση ακόμα περισσότερων περιστατικών εκφοβισμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News