Το έργο παλαιότερα, κατά Γ. Παπακωνσταντίνου, ήταν «Ο Τιτανικός» και είχε αίσθημα και αθωότητα, ρομάντζο, Σελίν Ντιόν και ανυποψίαστους, παρά το βέβαιο στουκάρισμα και το unhappy end. Προσεχώς, κατά Γ. Βαρουφάκη, μπορεί και να παιχτεί ο «Αρμαγεδδών» με υπαρκτό τον φόβο μην πέσει ο αστεροειδής -που, ναι, δεν τον ξέραμε, δεν τον είχαμε πάρει είδηση- να μας πλακώσει, αν και διαθέτουμε Μπρουσγουιλικό υπουργό. Συνεχίζοντας με άλλες ταινίες καταστροφής, πιθανόν ν’ ακολουθεί «Ο Πύργος της Κολάσεως», το «Μετά την επόμενη μέρα», το «Twister» με ανεμοστροβιλισμένες αγορές ή ακόμη και ο «Γκοτζίλα», αν και υπάρχει ένα θέμα ποιος θα τον παίξει – από φιζίκ χρειάζεται γουρούν' κι όχι Γερούν…

Το blockbuster των ημερών, όμως, είναι οι «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», συντηρητικός υπαινιγμός σεξουαλικών προκλήσεων με σαδομαζοχιστικό φινάλε, λένε οι φίλοι που το είδαν. Ακούγεται προτιμότερο σαν προοπτική γιατί μ’ ένα a μπροστά -κατά προτίμηση στερητικό της γκριζάδας- γίνεται ηχητικά agree με συμφωνία, αποδοχή και χρώμα για το αύριο, τι κι αν τα βαφτίσια κοστίζουν και θέλουν κι ευρηματικότητα στην ονοματοδοσία. Ποιος προτιμά απ’ τα βαφτίσια τα μνημό(νια)συνα;

Agree ή το γκρι; Διλημματικά πηγαίνουμε, διλημματικά προχωρούμε. Άτιμο χρώμα το γκρι – μείξη του άσπρου με το μαύρο, προϊόν των μη χρωμάτων δηλαδή, κι ο καθείς απ’ την οπτική του ας απονείμει το άσπρο και το μαύρο σ’ όποια πλευρά θέλει. Ο ξερόλας Γούγλιος λέει πως το γκρι υποβάλλει εξωτερική ψυχρότητα αλλά σαν ουδέτερο ευνοεί τις συμβιβαστικές λύσεις, αν και δείχνει έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας. Μια κάποια αχτίδα αφήνει το γκρι  argent(ασημί) -εκ του λατινικού argentum=άργυρος, ασήμι-, που κάτι υπόσχεται για το μείζον ζήτημα της αφραγκίας.

Το γκρι ή not agree σε σκούρα (σουρί) εκδοχή ενισχύει τις τάσεις απομόνωσης -επιμένει ο Γούγλιος- και όσες παραλλαγές ανακαλεί η μνήμη μόνο αισιοδοξία δεν φέρνουν. Γκρι ανθρακί και άνθρακες ο θησαυρός, dark γκρι και βαθύ σκότος, γκρι μεταλλικό και ψύχρα, γκρι σταχτί και στάχτη και μπούρμπερη, γκρι ποντικί και μπλιάχχχ – όλα αυτά τα παράγωγα προκύπτουν με την προσθήκη σε μικρή δόση άλλων χρωμάτων, όπως το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο.

Με μόλις καμιά δεκαριά αποχρώσεις του γκρι δεν περιγράφω άλλο. Θα μαυρίσουν ψυχές μέχρι τις πενήντα, που βρήκε αυτή η «κλάφτε-κόσμε-με-δέρνει-ο-γκόμενος» συγγραφέας και δεν καταλαβαίνω γρι.
Τα πάντα ρει -και όχι γκρι- στην πιο φωτεινή απόχρωση του agree. Άσε που δεν είναι ώρα για σαδομαζοχιστικά φινάλε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News