Όταν μιλάμε για σκληρή διαπραγμάτευση, δεν το αποκλείω η πρώτη εικόνα που πολλοί ανακαλούν να προέρχεται από ταινία ουέστερν, όπου δυο επιβλητικοί, αδίστακτοι άντρες ετοιμάζονται να τραβήξουν πιστόλι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον απειλητικά στα μάτια.

‏Η αναμέτρηση μέχρι θανάτου έχει συνήθως στις εικαστικές τέχνες, αλλά και στη λογοτεχνία, αντρική μορφή. Τι ισχύει, όμως, στην πολιτική; Ένας από τους λόγους που η Καγκελάριος Μέρκελ είναι για πολλούς μία από τις πιο αντιπαθείς προσωπικότητες στην Ευρώπη, ίσως δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τις πολιτικές που επιβάλλει λόγω του θεσμικού της ρόλου, μα και με το απλό γεγονός ότι είναι γυναίκα. Η γυναίκα με εξουσία αντιμετωπίζεται συχνά με μεγαλύτερη καχυποψία απ' ό,τι οι άντρες ομόλογοί της, τόσο από τους άντρες όσο κι από τις γυναίκες.

‏Τι συμβαίνει αλήθεια στη χώρα μας; Πόσο προοδευτικοί είμαστε στο συγκεκριμένο θέμα; Με απογοήτευση διαπίστωσαν αρκετοί, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι στη νέα κυβέρνηση, όπως άλλωστε και στην προηγούμενη, ελάχιστες είναι οι γυναίκες σε καίριες θέσεις. Η Ρεμπέκα Χολμς, μάλιστα, εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων στην Ευρωβουλή, σχολιάζοντας τη σύνθεση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δήλωσε χαρακτηριστικά πως «πρόκειται για μια στρατιά αντρών» κι αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που θέλει να θεωρείται αριστερή να έχει τόσο λίγες γυναίκες.

‏Όπως ορθά είπε στις προγραμματικές δηλώσεις του ο Αλέξης Τσίπρας, «και ο συμβολισμός έχει την σημασία του». Ποιος είναι αλήθεια ο συμβολισμός πίσω από την επιλογή τόσο μικρού αριθμού γυναικών για την στελέχωση του Υπουργικού Συμβουλίου; Είναι ακατάλληλες οι γυναίκες για να φέρουν εις πέρας τις πραγματικά κρίσιμες διαπραγματεύσεις και τις σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έχει αναλάβει να ολοκληρώσει η νέα κυβέρνηση; Είναι ο αντρισμός απαραίτητη προϋπόθεση για να «αναμετρηθεί» κανείς στο εξωτερικό με τους εταίρους και στο εσωτερικό με τους διαπλεκόμενους; Και είναι ένα κυβερνητικό σχήμα με περισσότερες γυναίκες λιγότερο ενεργητικό, δυναμικό, ντόμπρο, αποφασισμένο, αποτελεσματικό – για να αναφέρω κάποια μόνο από τα χαρακτηριστικά που παραδοσιακά συνδέουμε με την αντρική ταυτότητα;

‏Νομίζω ότι σε αυτό το ερώτημα μπορούν να απαντήσουν κατευθείαν οι αριθμοί. Τη στιγμή που στην Ελλάδα από τα 40 μέλη της κυβέρνησης τα 6 μόνο είναι γυναίκες και μάλιστα όλες σε θέσεις υφυπουργού ή αναπληρώτριας υπουργού, ενδεικτικά στη Γερμανία, εκτός από την Καγκελάριο, 4 από τα 15 μέλη του μικρού κυβερνητικού σχήματος είναι γυναίκες, στην Πορτογαλία τα 4 από τα 14 μέλη είναι γυναίκες, και στη Δανία εκτός από την Πρωθυπουργό έχουμε 6 γυναίκες υπουργούς από τους 19 που αριθμεί η κυβέρνηση. Στην δε Γαλλία από τους 33 υπουργούς οι 16 είναι γυναίκες.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η Βουλή των Ελλήνων δεν έχει ανάγκη μόνο από περισσότερες αλλά και από καταλληλότερες γυναίκες. Τα πρώην μοντέλα και οι τηλεστάρ χωρίς πολιτικό, επιστημονικό ή κοινωνικό έργο, αλλά και οι κυρίες που από όποιον επαγγελματικό χώρο κι αν προέρχονται λαϊκίζουν σε βαθμό που να παραβιάζεται η κοινή λογική, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στα βουλευτικά έδρανα.

‏Αυτό, όμως, είναι ένα ευρύτερο θέμα που αφορά τη δύναμη της εικόνας και κυρίως την απουσία πολιτικής παιδείας, που έχει ως αποτέλεσμα ο πολίτες να δυσκολεύονται να εντοπίσουν και να αναδείξουν αξιόλογα άτομα και των δύο φύλων. Αντ' αυτού ψηφίζουν απλά όσους αναγνωρίζουν από τα λάιφ στάιλ περιοδικά και την τηλεόραση – χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ικανότητες, τις γνώσεις ή, έστω, την ψυχική τους ισορροπία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News