Τα κόμματα ανήκουν σε ευρωπαϊκές και διεθνείς πολιτικές οικογένειες. Αυτό δεν είναι μόνο λογικό, αλλά και θεσμοθετημένο. Κανένας δεν θα κατηγορήσει τη ΝΔ επειδή έχει κομματικές σχέσεις με τον Μπερλουσκόνι, ούτε το ΠΑΣΟΚ επειδή συναγελάζεται με τους εργατικούς της Αγγλίας. Ειδικά στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα «αδελφά» κόμματα κατεβαίνουν κοινά στις ευρωεκλογές και ανήκουν σε μεγάλες ομάδες μέσα στο ευρωκοινοβούλιο. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτιάξει σχέσεις αλληλοϋποστήριξης και κοινής δράσης με τους Podemos της Ισπανίας είναι, συνεπώς, κάτι απολύτως κατανοητό. Κοινούς στόχους έχουν τα δυο κινήματα, σε ενιαίο σχέδιο αλλαγής του πολιτικού κλίματος στην Ευρώπη είχαν εντάξει τις κινήσεις τους. Αυτά ως προχθές.

Τώρα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση στην Ελλάδα. Τα κόμματα έχουν διεθνείς σχέσεις, όμως οι χώρες κάνουν εξωτερική πολιτική. Τα κόμματα συνομιλούν με κόμματα, αλλά οι χώρες συνομιλούν με τις επίσημες κυβερνήσεις των άλλων χωρών. Ως τώρα, καλά έκανε ο Αλέξης ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και αγκαλιαζόταν με τον Ιγκλέσιας, ο ένας χρειαζόταν τον άλλον. Τώρα που είναι πρωθυπουργός πρέπει να μιλήσει και να προσπαθήσει να πείσει τον Ραχόι για την προώθηση των ελληνικών θέσεων. Ναι, αυτόν τον δεξιό μνημονιακό Ραχόι, με τα σκάνδαλα στην πλάτη του. Καθότι είναι πρωθυπουργός μιας μεγάλης χώρας και υπ’ αυτή την ιδιότητα παίρνει μέρος στις ευρωπαϊκές διασκέψεις και όργανα, συνομιλεί με τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Αυτός είναι στην αρένα όπου παίζεται το μέλλον μας, όχι ο Ιγκλέσιας. Ο Ραχόι μπορεί να πατήσει πόδι, να βάλει βέτο, ή για δικούς του λόγους να στηρίξει κάπως τα ελληνικά ζητήματα σε μια σύνοδο κορυφής. Κοντολογίς, αυτόν πια έχει ανάγκη ο Αλέξης, αυτόν πρέπει να βρει τρόπο να προσεγγίσει. Και να βρει τρόπο, αν δεν τον κάνει σύμμαχο τουλάχιστον να μην τον έχει ορκισμένο εχθρό. Μα -θα πείτε- όλα δείχνουν ότι ο Ραχόι σε λίγο θα πέσει. Ναι, αλλά ως τότε μπορεί να μας κάνει τη ζημιά. Άρα, τώρα τον αγκαλιάζουμε, δεν χαιρόμαστε που είναι απέναντί μας. Κι όταν με το καλό πέσει, προσεγγίζουμε τον επόμενο.

Κυνικό; Διόλου. Απλώς έτσι παίζεται το παιχνίδι από σοβαρούς παίκτες. Διαφορετικά, δεν κάνουμε εξωτερική πολιτική, παίζουμε το παιχνίδι της ιδεολογικής συνέπειας σε κομματικά αχτίφ. Σα να λέμε, παίζουμε τις κουμπάρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News