Την ώρα που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έταζαν τα πάντα στους πάντες, με αποκορύφωμα τη μη πληρωμή των δόσεων του ΕΝΦΙΑ για το  2015 -πράγμα που διόρθωσαν ευτυχώς σήμερα-, επιχειρώντας να αγγίξουν την αυτοδυναμία από την οποία δεν πρέπει να απέχουν πολύ, από τα Χανιά ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού κατηγόρησε τον σχηματισμό ότι κρύβεται πίσω από το μπόνους των 50 εδρών, κάτι που έκρινε απαράδεκτο για αριστερό κόμμα. Βρίσκω αυτήν την κριτική ατυχή. Κάθε κόμμα, και τα αριστερά κόμματα, θέλουν να εφαρμόσουν το δικό τους πρόγραμμα και όχι να το νοθέψουν με τις ιδέες του όποιου πιθανού συμμάχου τους. Είναι άλλο πράγμα αν η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί σήμερα με οριακές πλειψηφίες, και μάλιστα ενός κόμματος τόσο ετερογενούς.

Από την άλλη, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τη σπουδή του Σταύρου Θεοδωράκη να προσεταιρισθεί ως σύμμαχο έναν σχηματισμό, για την αξιοπιστία των πολιτικών του οποίου κάθε μέρα εκφράζει δημόσια αμφιβολίες. Σε ποιο σημείο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμφωνήσει το Ποτάμι και σε ποιο σημείο της πολιτικής του «Ποταμιού μπορεί να συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν βλέπω κανένα απολύτως. Ακόμα και στο ζήτημα του χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από την παλιά μπολσεβίκικη λογική ότι οι συμφωνίες είναι για να παραβιάζονται, όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (πλην Χρυσής Αυγής, ΚΚΕ και Καμμένου) υπερασπίζονται απλά το ρωμαϊκό δίκαιο (οι συμφωνίες είναι για να τηρούνται) και την έννοια της υποθήκης, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντικαταστήσει με την «κατοικία του λαού»… Και είναι βιώσιμο το χρέος, θα πει κάποιος; Όχι, δεν είναι. Αλλά δύο χρόνια μετά το PSI να ζητάς νέα διαγραφή του κεφαλαίου του χρέους, έτσι, χωρίς πολύ περίσκεψη, δείχνει απλά ότι δεν αντιλαμβάνεσαι το τι υπάρχει γύρω σου. Ακόμα πιο ύποπτη για τις αγορές είναι μία διαγραφή χρέους, που αποτελεί αντικείμενο εκλογικής αντιπαράθεσης. Από την πλευρά του, το Ποτάμι μιλά για τη «βελτίωση της ποιότητας του χρέους» και στο μόνο επί μέρους σημείο που συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να περιληφθούν στο κούρεμα τα ομόλογα προς την ΕΚΤ που είχαν εξαιρεθεί από το PSI, αλλά η πραγματική απόσταση ανάμεσα στους δύο είναι τεράστια.

Ακόμα και λεπτομέρειες στη γλώσσα δείχνουν ότι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν οι δύο πλευρές. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ανθρώπινο δικαίωμα να μένουν σε σπίτια που απέκτησαν με δανεικά οι δανειολήπτες, την ώρα που αντιμετωπίζουν σαν επιδρομή του κεφαλαίου τους πλειστηριασμούς. Μιλούν για «κούρεμα του ιδιωτικού χρέους» αλλά δεν λένε ποιος θα ανακεφαλαιοποιήσει τις Τράπεζες, αρνούνται τις ιδιωτικοποιήσεις που τις χαρακτηρίζουν εγκληματικές, άρα θέλουν να κρατήσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους,. το οποίο όμως δεν μας λένε πώς θα ξεπληρώνει τα χρέη του. Ο Θεοδωράκης μίλησε απλά για άρνησή του να δεχθεί σοβιετικού τύπου οικονομία, αλλά αν κοίταζε πιο προσεκτικά τις θέσεις του κόμματός του και εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπίστωνε ότι η προεκλογική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για μια μετεκλογική συμφωνία με το Ποτάμι ή άλλες δυνάμεις του ίδιου χώρου είναι πιο ειλικρινής απ' ό,τι η δική του θέση.

Υπάρχει πάντα η λογική του παιδονόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Σου λέει ο Θεοδωράκης (αλλά αυτό το λένε και στο ΠΑΣΟΚ ακόμα και στου ΑΝΕΛ), «ναι θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα υπάρχει μια δύναμη που θα τον διορθώνει». Κατ' αρχήν στην πολιτική δεν λειτουργεί η έννοια του «παιδονόμου». Στην ελληνική πολιτική η έννοια του συμβιβασμού είναι άγνωστη, και η αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ μία φορά συμβιβάσθηκε, το 1989, και το… μετάνιωσε, η κουλτούρα του συμβιβασμού είναι εντελώς άγνωστη στη σημερινή ηγεσία αλλά και στη βάση του. Άλλοι σχηματισμοί έχουν θητεύσει στον συμβιβασμό με πολύ καλύτερα αποτελέσματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Και για αυτόν τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη που αγνοεί την Ευρώπη, τον παράδεισο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.

Κακώς επιμένει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κάποια λύση. Για τον ίδιο, για το μέλλον της χώρας και για όλους τους άλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News